Vestige

Οι Vestige είναι μια καινούργια μπάντα από την Γαλλία, αποτελείται από τρία μέλη των Naraka, που κυκλοφόρησαν προ τριετίας το αξιόλογο "In Tenebris", με την προσθήκη ενός επιπλέον μέλους στη δεύτερη κιθάρα. Φέτος βγάζουν το ντεμπούτο τους, μέσα από τη Season Of Mist, με τίτλο Janis.

Η δημιουργία των Vestige προέκυψε μια ταραγμένη περίοδο της ζωής του εμπνευστή τους, Théodore Rondeau. Στόχος της μπάντας είναι να λειτουργήσει ως μια πηγή θεραπείας όχι μόνο για τους ίδιους αλλά συνολικά για εκείνους τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζονται κοινά συναισθήματα. Φιλόδοξο, αν και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η μουσική μπορεί να παίξει κομβικό ρόλο στην αναζήτηση της ισορροπίας μέσα μας, ειδικά σε πιο δύσκολες ή πιεσμένες φάσεις της πορείας μας.

Βασικές επιρροές των Vestige είναι οι Alcest και οι Gojira, δύο πολύ διαφορετικά τέρατα της μέταλ μουσικής της χώρας τους που δεν ακούγεται καθόλου εύκολο να ενταχθούν σε ενιαίο μουσικό πλαίσιο. Παρόλα αυτά δε μένουν καν εκεί, έχουν προσπαθήσει να εντάξουν κι άλλες μουσικές αναφορές στην εξέλιξη του άλμπουμ, το αν όμως το καταφέρνουν ομαλά είναι και λίγο θέμα οπτικής.

Το Janis ανοίγει με μια εισαγωγή που μάλλον παραείναι μεγάλη για τα γούστα μου και για να είμαι ειλικρινής ακούγεται ασύνδετη με το πρώτο τραγούδι, προσωπικά αν έλειπε δε θα με ενοχλούσε καθόλου. Τα τρία πρώτα ολοκληρωμένα κομμάτια κινούνται πιο κοντά στο στυλ των Gojira, ειδικά οι σκληρές κιθάρες και το μπάσο φέρουν καθαρό το στίγμα τους. Υπάρχουν βεβαίως τα ατμοσφαιρικά περάσματα, αλλά δεν κυριαρχούν. Το καλύτερο από τα τρία είναι μάλλον το "Océan" με πολύ ωραία ριφ και φωνητικά, ειδικά τα κάφρικα. Σε όλη αυτή την τριάδα αυτός που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι ο ντράμερ, Quentin Regnault.

Τα επόμενα δύο, "Automne part.1" και 2, γέρνουν προς τους Alcest, μάλιστα στο δεύτερο μέρος συμμετέχει κι ο Neige. Αιθέριες και black φωνές εναλλάσσονται, post κιθάρες χωρίς παραμόρφωση, shoegaze και blackgaze ηχοχρώματα, όλα μαζί στήνουν την πιο ατμοσφαιρική πλευρά του δίσκου, που όμως ακούγεται κάπως ασύνδετη με τα προηγούμενα.

Μετά ο δίσκος γίνεται οριακά αλλοπρόσαλλος. Το επόμενο "Appel de l’Ame", που προσωπικά μου άρεσε περισσότερο στο δίσκο, είναι In Flames των 00’s αλλά κλείνει θυμίζοντας Septic Flesh της εποχής "Revolution DNA". Συνέχεια με το "Corrosion" στο οποίο είναι λες και ακούμε Deftones, κομματάρα αλλά λίγο ξεκάρφωτο με τα προηγούμενα. Στο "Stigmates du Temps" συνεχίζουν οι αναφορές στους Αμερικανούς αλλά επανέρχονται και οι Gojira στην εικόνα. Τα τελευταία δύο κομμάτια επιστρέφουν ξανά στους Alcest και τα πιο αέρινα μελαγχολικά μονοπάτια.

Το επίπεδο του songwriting στο ντεμπούτο των Vestige είναι πολύ καλό, αλλά δεν το βοηθάει η έλλειψη ομοιογένειας του υλικού. Κι αν αυτό μπορώ να το προσπεράσω εν μέρει, επιλέγοντας κάθε φορά ποιά "πλευρά" του άλμπουμ θα ακούσω, αυτό που πραγματικά τον χαντακώνει είναι η αδύναμη, σχεδόν κούφια παραγωγή. Δυστυχώς, λείπει ο όγκος από παντού μην αφήνοντας τα κομμάτια να δείξουν τις προοπτικές τους. Αναρωτιέμαι αν ο ήχος είναι έτσι κατ επιλογήν ώστε να δημιουργηθεί μία εκ των έξω αίσθηση ενιαίου χαρακτήρα. Η εικόνα πάντως που μου μένει από το "Janis" είναι πως όταν στο μέλλον ωριμάσουν λίγο στο τι θέλουν να κάνουν μουσικά και ίσως συνεργαστούν και με κάποιον δυνατό και έμπειρο παραγωγό που θα τους καθοδηγήσει σωστά, οι Vestige μπορούν να κάνουν παπάδες.