Tombs

Μια από τις πιο μοντέρνες και σκοτεινές μπάντες στον χώρο του ατμοσφαιρικού sludge metal συνεχίζει στον τρίτο δίσκο της να φτιάχνει μουσικές γεμάτες μαυρίλα και παγωνιά. Ο Mike Hill ξέρει να μπλέκει καλά, ακραία είδη και με την βοήθεια του μάστορα Andrew Hernadez στα τύμπανα καταφέρνουν να αποδείξουν ότι στο είδος χωράνε τόσο όμορφα τα blastbeat, τα σάπια κατασκότεινα φωνητικά και οι γρήγορες εναλλαγές στα έγχορδα, όσο τίποτα. Η αλήτικες καταβολές τους, οι οποίες διακρίνονται και στο παίξιμο των Garett Bussanick και Ben Brand σε κιθάρες και μπάσο αντίστοιχα, καταφέρνουν ένα τόσο πρωτότυπο και προοδευτικό ήχο, που τους κρατάει στην επιφάνεια και τους ξεχωρίζει από οτιδήποτε άλλο.

Η Relapse είναι μια από τις πιο συνεπείς και σταθερές εταιρείες στον χώρο του ακραίου ήχου. Γενικά οι μπάντες της και οι δίσκοι που κόβει είναι σταθερά σε ένα αξιομνημόνευτο επίπεδο και οι δουλειές της έχουν την απαιτούμενη προσοχή και μεράκι που τους αξίζει. Έτσι κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια αξιοπρόσεκτη παραγωγή, έναν διαμαντένιο ήχο και μια δουλειά που αξίζει τα λεφτά της.

Ο δίσκος ξεκινάει με το κομμάτι "Thanatos" το οποίο με death ύφος μας πνίγει απευθείας σε μια θάλασσα σκότους και βίας. Το "Portraits" στην συνέχεια ξεκινάει με μια εκπληκτική εισαγωγή που καλοβλέπει πολλές μοντέρνες Αμερικάνικες black metal μπάντες και μαζί με το επόμενο "Seance" δείχνουν ότι οι κιθάρες του συγκροτήματος με την εκπληκτική ταχύτητα στα τύμπανα στραγγαλίζουν κάθε φλώρο που προσπαθεί να φτιάξει κάτι μοντέρνο. Τα γρυλίσματα και οι βρυχηθμοί είναι εντυπωσιακά άσχημα, με όποια καλή έννοια μπορεί να πάρει αυτή η λέξη. Μερικά κιθαριστικά περάσματα εδώ πραγματικά ξεφεύγουν και προσωπικά με ανατριχιάζουν. Στο "Echos" οι σκιές φτιάχνουν μερικές από τις καλύτερες φωνές του δίσκου. Η σύνθεση κρύβει εκπληκτικές ιδέες μέσα της και επίμονα σε μεταφέρει στα υπνωτικά μάτια του "Deathripper", το οποίο μαζί με το "Severed Lives" αναλαμβάνουν να χαλαρώσουν τους ρυθμούς και την ένταση και να τριπάρουν ακόμα περισσότερο την κυκλοφορία. Το "Edge Of Darkness" υποχθόνιο και punk ανά σημεία, θυμίζει τελικά κάτι από παλιά ατμοσφαιρικά βορειοευρωπαϊκά δέντρα που έχουν μπολιαστεί με κλαδάκια νεοϋορκέζικου hardcore. Τα "Legacy", "Spiral" και "Ashes" συνεχίζουν να μαυρίζουν το "Savage Gold" και μας βοηθούν να εμπεδώσουμε ότι κατά βάθος η μπάντα είναι black.

Ένας εκπληκτικά ακραίος δίσκος, με εξαιρετικά έντεχνη αισθητική. Σε πείθει, σε χτυπά, σε πνίγει και τελικά σε εξαγνίζει. Έχει μια διαφορετικότητα που του ταιριάζει και ένα σκληρό ύφος που λίγες μπάντες καταφέρνουν. Θα αγαπήσεις την ατμόσφαιρα, τα φοβερά φωνητικά, τις απίστευτες κιθάρες και τα φανταστικά τύμπανα.