Η αγάπη του Tommy Rogers για την ηλεκτρονική μουσική δεν είναι κάτι καινούριο. Θα μου πείτε, τι μας νοιάζει και στο κάτω κάτω, ποιός είναι αυτός ο Rogers και τι σχέση έχει με τον Thomas Giles; Ε, λοιπόν, μιλάμε για το ίδιο άτομο, το ιδρυτικό μέλος, τραγουδιστή και πληκτρά των Between The Buried And Me, ο οποίος αποφάσισε να κυκλοφορήσει την δεύτερη προσωπική του δουλειά με τίτλο "Pulse". Εδώ έρχεται η αναφορά στο "Giles", που είχε βγάλει το 2004 και ήταν ένας καθαρά ηλεκτρονικός δίσκος και που με τις λίγες ακροάσεις που του έκανα, ελπίζοντας να μη χαρακτηριστώ άδικος, τον βρήκα ολίγον τι ανέμπνευστο και επιεικώς μέτριο. Ευτυχώς, όμως, το "Pulse" απέχει, τόσο από το να χαρακτηριστεί σαν «ηλεκτρονικός», όσο και «μέτριος» δίσκος.
Η απόπειρα του Rogers, όμως, ουδεμία ή το λιγότερο ελάχιστη σχέση έχει με τις δουλειές των Between The Buried And Me. To progressive metal (;) στο οποίο μας έχουν συνηθίσει (;) οι Αμερικανοί δεν είχε θέση στον προσωπικό δίσκο του frontman τους, κάτι που φυσικά εκτιμούμε, αφού περιμέναμε κάτι διαφορετικό από αυτόν. Με το εναρκτήριο "Sleep Shake" δίνεται και η ρότα την οποία θα ακολουθήσει ολόκληρο σχεδόν το "Pulse". Το οποίο ίσως πρόκειται για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου ή έστω το πιο πιασάρικο, που αν μη τι άλλο δικαίως κατέχει και την πρώτη θέση στο tracklisting. Ο κορμός, λοιπόν, του δίσκου είναι: λίγα bpm -ok, υπάρχει και το "Medic"- , καθαρά φωνητικά, μπόλικο reverb και delay στις -άλλοτε ακουστικές, ενίοτε και απούσες, όπως θα φανεί στην πορεία- κιθάρες, αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία και ακόμα περισσότερα πλήκτρα.
Πειραματικό, ακουστικό -κατά βάση- ή ηλεκτρονικό rock, όπως και να το πεις, αυτό που δεν προδίδει ο εκάστοτε χαρακτηρισμός είναι η έμπνευση, που αποδεδειγμένα έχουμε διαπιστώσει στη δισκογραφία των Between The Buried And Me. Δεν είναι σίγουρα ο τυπικός solo δίσκος ενός μέλους μιας metal μπάντας. Πρόκειται για μια εξαιρετικά αξιόλογη κυκλοφορία, την οποία για κανένα λόγο δεν πρέπει να εκλάβετε σαν πρόγευση της επερχόμενης δουλειάς των Between The Buried And Me. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό - αν και περιέχει στοιχεία που κατά καιρούς παρατηρεί κανείς και στη full time μπάντα του Rogers. Τηρουμένων των αναλογιών, θα τολμούσα να παρομοιάσω την κίνησή του με αυτή του συνονόματού του, Thom Yorke των Radiohead. To "Hypoxia" διεκδικεί άνετα τη θέση ενός εκ των πιο όμορφων κομματιών του 2011 και με τη σειρά του το "Pulse" μιας εκ των κορυφαίων κυκλοφοριών του τρέχοντος έτους. Μοναδικό μελανό του σημείο η παρουσία του καθόλα ηλεκτρονικού αλλά και αδιάφορου "Catch & Release", που ίσως ξέμεινε από το "Giles".
Η απόπειρα του Rogers, όμως, ουδεμία ή το λιγότερο ελάχιστη σχέση έχει με τις δουλειές των Between The Buried And Me. To progressive metal (;) στο οποίο μας έχουν συνηθίσει (;) οι Αμερικανοί δεν είχε θέση στον προσωπικό δίσκο του frontman τους, κάτι που φυσικά εκτιμούμε, αφού περιμέναμε κάτι διαφορετικό από αυτόν. Με το εναρκτήριο "Sleep Shake" δίνεται και η ρότα την οποία θα ακολουθήσει ολόκληρο σχεδόν το "Pulse". Το οποίο ίσως πρόκειται για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου ή έστω το πιο πιασάρικο, που αν μη τι άλλο δικαίως κατέχει και την πρώτη θέση στο tracklisting. Ο κορμός, λοιπόν, του δίσκου είναι: λίγα bpm -ok, υπάρχει και το "Medic"- , καθαρά φωνητικά, μπόλικο reverb και delay στις -άλλοτε ακουστικές, ενίοτε και απούσες, όπως θα φανεί στην πορεία- κιθάρες, αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία και ακόμα περισσότερα πλήκτρα.
Πειραματικό, ακουστικό -κατά βάση- ή ηλεκτρονικό rock, όπως και να το πεις, αυτό που δεν προδίδει ο εκάστοτε χαρακτηρισμός είναι η έμπνευση, που αποδεδειγμένα έχουμε διαπιστώσει στη δισκογραφία των Between The Buried And Me. Δεν είναι σίγουρα ο τυπικός solo δίσκος ενός μέλους μιας metal μπάντας. Πρόκειται για μια εξαιρετικά αξιόλογη κυκλοφορία, την οποία για κανένα λόγο δεν πρέπει να εκλάβετε σαν πρόγευση της επερχόμενης δουλειάς των Between The Buried And Me. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό - αν και περιέχει στοιχεία που κατά καιρούς παρατηρεί κανείς και στη full time μπάντα του Rogers. Τηρουμένων των αναλογιών, θα τολμούσα να παρομοιάσω την κίνησή του με αυτή του συνονόματού του, Thom Yorke των Radiohead. To "Hypoxia" διεκδικεί άνετα τη θέση ενός εκ των πιο όμορφων κομματιών του 2011 και με τη σειρά του το "Pulse" μιας εκ των κορυφαίων κυκλοφοριών του τρέχοντος έτους. Μοναδικό μελανό του σημείο η παρουσία του καθόλα ηλεκτρονικού αλλά και αδιάφορου "Catch & Release", που ίσως ξέμεινε από το "Giles".
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
