Them

Δεν μπορώ να δω με κακό μάτι σχήματα σαν τους Them, όσο και αν όλα συνηγορούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Εξελισσόμενοι από μια tribute band στους King Diamond σε κανονικό σχήμα με δικές του συνθέσεις, ήταν αναμενόμενο ότι οι κυρίαρχες επιρροές τους θα ήταν εξαρχής πασιφανέστατες. Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν κατά πόσο θα κατάφερναν να μετατραπούν από ένα εξαρτημένο (στο έργο κάποιου άλλου) σχήμα, σε ένα συγκρότημα που καταφέρνει να διυλίζει σωστά τις επιρροές του, δημιουργώντας κάτι δικό του.

Ομολογουμένως, στο προηγούμενο άλμπουμ τους, "Return To Hemmersmoor", είχε παρουσιάσει μια πρόοδο προς αυτήν την κατεύθυνση, έστω κι αν αυτή θεωρήθηκε συγκρατημένη. Στο νέο άλμπουμ, τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά, αφού η μπάντα ακόμη πασχίζει να απομακρυνθεί ελαφρώς από τα έργα και τις ημέρες του Βασιλέως Διαμαντή, την ίδια στιγμή που παραμένει αγκιστρωμένη πάνω τους από άποψη ερμηνειών, concept και εν γένει νοοτροπίας.

Αυτός ο διχασμός προσωπικότητας διαφαίνεται και στις συνθέσεις καθαυτές, καθώς οι πιο extreme metal ιδέες που διανθίζουν το σύνολο ανά στιγμές έχουν μια σύντομα πεπερασμένη διάρκεια, αποτελώντας περισσότερο «σφήνες» στο King Diamond μουσικό περιβάλλον, παρά ολοκληρωμένες ιδέες που πηγαίνουν μπροστά τη μουσική της μπάντας. Βέβαια, το να αποδώσεις κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση με τον King Diamond είναι από μόνο του ένα μικρό μουσικό παράσημο, αναλογιζόμενοι τον μουσικό πλούτο των έργων του Δανού θρύλου, αλλά είναι αυτό αρκετό για ένα σχήμα που βρίσκεται αισίως στο τέταρτο άλμπουμ του;

Προσωπικά, θεωρώ πως το πρόβλημα δεν είναι στις προθέσεις και ετεροαναφορική προσωπικότητα που εμφανίζει το σχήμα, αλλά στην ίδια τη μουσική του. Εν συγκρίσει με τους Attic, για παράδειγμα, οι οποίοι κι εκείνοι χαρακτηρίζονται ως ένα απολύτως King Diamond worshipping σχήμα, οι Them δεν υστερούν παρά μόνο στο peak των εμπνεύσεων τους.

Έτσι, σε βάθος χρόνου και μόλις καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός των πρώτων ακροάσεων, τα άλμπουμ τους δεν σου αφήνουν την ανάγκη να τα επισκεφτείς ξανά μακροπρόθεσμα, παρά η θύμηση τους σε παραπέμπει στη νιοστή ακρόαση του real deal, της μπάντας δηλαδή που τους επηρέασε τα μέγιστα - κάτι που, καλώς ή κακώς, ισχύει και για το πιο πρόσφατο τους πόνημα.