The Wallflowers

Μετά από ένα διάλειμμα επτά χρόνων κατά την διάρκεια του οποίου όλοι πίστεψαν πως ήρθε το τέλος τους, ο Jakob Dylan αποφασίζει να σμίξει παλιούς και νέους έτσι ώστε να ξεχαρμανιάσει. Η θέληση του για έναν ακόμη δίσκο Wallflowers παρουσιάζεται τόσο έντονα από το πόσο πιο Clash πρώτο single του δίσκου, "Reboot The Mission", εκεί που εμφανέστατα χαρούμενος παρουσιάζει νέα μέλη, υποκλίνεται στον άνθρωπο (Mick Jones) που θα προσπαθήσει να δώσει κάτι παραπάνω στα τραγούδια βάζοντας την πινελιά του και ευχαριστεί τους έμπειρους παραγωγούς (Jay Joyce) που θα τον βοηθήσουν να παραδώσει ένα ακόμη γυαλιστερό αμερικάνικο pop-rock άλμπουμ.

Όμως το παραμένον πιστά rock κλασικό συγκρότημα από το Los Angeles, έχοντας κάποιον αριθμό hits στο βιογραφικό του (κυρίως σε άλλες δεκαετίες), πάντα όμως στην σκιά της οικογενειακής σχέσης του μπροστάρη της, δείχνει στην έκτη του δουλειά να θέλει, να προσπαθεί αλλά να μην μπορεί.

Το δυνατό ξεκίνημα του δίσκου μπορεί να σε παραπλανήσει θυμίζοντάς σου μια ιστορική αγγλική μπάντα των 70s - 80s που κάποιες φορές μπέρδευε όμορφα pub rock με country και με δυσκόλεψε στης νιότης μου το πρώτο άκουσμα να ξεχωρίσω αν είναι βρετανική ή αμερικάνικη (όποιος το έπιασε, το έπιασε). Σχεδόν τίποτα όμως από αυτό που σε ξάφνιασε στην αρχή δεν πρόκειται να αντικρίσεις πάλι στη συνέχεια. Η πλειονότητα των τραγουδιών σκαλίζει τις ένδοξες rock ρίζες προσπαθώντας με έναν κάπως άκομψο τρόπο να τις συνδυάσει, έχοντας μοναδική εξαίρεση το country-friendly "Love Is Country". Σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό το επίπεδο πολυφορεμένο μουσικό μοτίβο καταφέρνει να εξαφανίσει ακόμα και το ιδιαίτερο ερωτικό πάθος που κατακλύζει τους στίχους, τρανό παράδειγμα των λεγόμενων μου το "It Won't Be Long", που εάν επιθυμούσα να ακούσω Sprigsteen θα διάλεγα να το γευτώ από τα χέρια του Boss.

Καθαρά και σταράτα ο δίσκος πέρασε στα αυτιά μου ως ένα roots-rock μείγμα που θα που θα χρησιμοποιούσα ως background έτσι ώστε να μην μου αποσπά την προσοχή όσο κάνω τις δουλειές μου. Προσωπική άποψη, είναι κρίμα ο Mick Jones να αναλώνεται ως guest, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να έχει έως και εξ' ολοκλήρου την παραγωγή στα χέρια του.