The Meteors

Μετρούν 27 (!) χρόνια ζωής, γύρω στις 40 επίσημες κυκλοφορίες, αναρίθμητα singles, συλλογές κι επανακυκλοφορίες. Είναι οι ιδρυτές του psychobilly rock κι έχουν αυτοανακηρυχθεί -δικαίως- οι βασιλιάδες του. Οι "Μετεωρίτες" βλέπετε, και πέρασαν και ακούμπησαν και συνεχίζουν ακάθεκτοι να βαδίζουν το spooky / horror δρόμο που διάλεξαν, σέρνοντας από πίσω τους ορδές φανατικών θαυμαστών.

Παρόλο που ο P. Paul Fenech είναι το μόνο παραμένον μέλος της αρχικής σύνθεσης, ακούγονται ακόμα όπως όταν πρωτοβγήκαν. Η φωνή του ολοένα και πλησιάζει την αντίστοιχη του B. Scott και κάτι μου λέει πως οι ομοιότητες τους δεν τερματίζονται εδώ. Λίγο καιρό μετά την τελευταία προσωπική του δουλειά, χώθηκε μαζί με τη μπάντα του στο studio τους, ηχογράφησαν το διάδοχο του "These Evil Things" και για μια ακόμη φορά καταπιάνονται με τα αγαπημένα τους θέματα: Θάνατος, τρόμος και διαστροφή, καυστικό μαύρο χιούμορ μέχρις εσχάτων και μερικοί από τους πιο αντιπροσωπευτικούς τίτλους τραγουδιών προσδίδουν στα 12 κομμάτια του "Hymns For The Hellbound" την ατμόσφαιρα που τους πρέπει.

Δεν έχουν σκοπό να αλλάξουν τον ήχο τους, να τον εκμοντερνίσουν ή να τον κάνουν πιο προσιτό στο υπόλοιπο ακροατήριο κι αυτό πρέπει να τους το πιστώσουμε. Θα ήταν σα να το γύρναγε ο Lemmy σε μελωδικό σουηδικό death και δε θέλουμε κάτι τέτοιο. Έτσι ακριβώς και με τους κύριους Wolfgang Hordemann, Simon Linden & P. Paul Fenech: Ρεμάλια και χαβαλέδες του κερατά τους γνωρίσαμε, έτσι τους αγαπήσαμε κι έτσι θέλουμε (και θέλουνε) να συνεχίσουμε να τους βλέπουμε.

Παλιομοδίτικος μα συνάμα διαχρονικός ο ήχος και η μουσική τους, μια όαση από τη μιζέρια, τον καθωσπρεπισμό και τους δήθεν των καιρών μας, ένα τσίγκλιμα για να πούμε σε όλους όσους μας πρήζουν να πάρουν το τρίτο το μακρύτερο. Ναι ρε σεις, γουστάρουμε τα πτώματα και να γινόμαστε φέσι την ώρα που ο χάρος χορεύει από πάνω τους υπό τον ήχο του "Paradise Lost". Τραβάτε κανά ζόρι;