The Maccabees

Υγρή τύχη πρέπει να είχαν πιει στα ξεκινήματά τους οι The Maccabees. Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς τους προίκισε η βρετανική μουσική βιομηχανία με ό,τι ονειρεύονται τόσες και τόσες άσημες μπάντες. Με το καλημέρα υπέγραψαν σε μεγάλη δισκογραφική. Οι κριτικές που έλαβαν από το 2005 μέχρι σήμερα, αν και διχογνωμούμενες, ήταν αρκετές για να τους βοηθήσουν να χτίσουν το δικό τους κοινό στο «νησί». Βοήθησε και το ότι ακόμη εξαργυρώνει η εκεί βιομηχανία την εμπορική επιτυχία στα μέσα των 00s των βρετανικών indie σχημάτων. Αλλά μεταξύ μας, η βασική τους «κωλοφαρδία» είναι ότι γεννήθηκαν Άγγλοι. Γιατί μόνο τα αγγλικά ΜΜΕ μπορούν να είναι αρκούντως λαϊκιστές ώστε να τους ανακυρήξουν μετά από το "Given To The Wild" ως τους νέους Coldplay και την αγγλική απάντηση στους Arcade Fire. Ξέραμε πως ορισμένοι Άγγλοι πίνουν πολύ, αλλά δεν ξέραμε πως πίνουν τόσο πολύ.

Ξεκινάμε από τα βασικά. Όντως έχουν πολλές Coldplay επιρροές. Μάλλον περισσότερες από ότι θα έπρεπε. Η φωνή του τραγουδιστή τους δένει μεν αρμονικότατα με αυτό που θέλουν να δημιουργήσουν, αλλά από την άλλη κι αυτός ακούγεται τόσο πολύ σαν τον Chris Martin των Coldplay που δεν μπορείς να του δώσεις συγχαρητήρια. Η μουσική τους έχει ένα μελαγχολικό midtempo που ρέει πολύ μελωδικά και χτίζει μια ζεστή φθινοπωρινή ατμόσφαιρα. Τα drums έχουν δευτερεύοντα ρόλο και οι απλοϊκές τους συνθέσεις περιστρέφονται ουσιαστικά γύρω από την επανάληψη μουσικών μοτίβων από τα πλήκτρα και την κιθάρα.

Στα κρεσέντο τους δανείζονται αρκετά συχνά στοιχεία από τους Arcade Fire, αλλά δυστυχώς δεν είναι ακόμη σε θέση να μας προσφέρουν ούτε ένα κρεσέντο στα επίπεδα των Καναδών. Η πλήρης απουσία έντασης και indie παλαβομάρας σε προετοιμάζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα για κάτι αρκετά περιορισμένο σε ένταση και δημιουργικότητα. Και δυστυχώς για τον ακροατή, οι Maccabees με το τέλος του -μεγάλου σε διάρκεια- δίσκου τους έχουν οριστικώς επιβεβαιώσει αυτές σου τις φοβίες και έχουν αποδείξει μέσα σε όλα πως είναι και προβλέψιμοι. Το "Given To The Wild" δεν μπορεί να παίξει στην ίδια κατηγορία με τις επιρροές του κι έτσι είναι καταδικασμένο να σε αφήσει ανικανοποίητο. Ούτε η πραγματικά εξαιρετική παραγωγή -έβαλε κι εδώ το χεράκι της η τύχη των Maccabees- δεν μπόρεσε να με κάνει να αλλάξω άποψη.

Ο δίσκος προτείνεται μόνο σε όσους κοιμούνται με αφίσα Coldplay πάνω από το κεφάλι τους ή για κάποιον λόγο ακόμη πιστεύουν τους Άγγλους δισκοκριτικούς που δύο φορές τον μήνα ανακαλύπτουν το «next big thing». Που όλως τυχαίως είναι πάντα από την Αγγλία. Οι υπόλοιποι μπορούμε να συνεχίσουμε να ακούμε τους Arcade Fire, την καναδική απάντηση στους The Maccabees.