The Horrors

Skying

XL (2011)
09/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο αναπόφευκτος τρίτος δρόμος της συναίνεσης και το αναπόφευκτα κομβικό τρίτο άλμπουμ, το οποίο ξεχωρίζει συγκροτήματα και μουσικούς σε οδηγούς και ακόλουθους, σε headliners και supporters (όλες οι εξαιρέσεις ευπρόσδεκτες)...

Και μιλώντας για τρίτους δίσκους, δε θα μπορούσα να μην παραθέσω κάποιους από αυτούς, οι οποίοι αναφέρονται στις επιρροές και στα παιδικά ινδάλματα των Horrors. Αρχικά, οι Echo & The Bunnymen και το "Porcupine", που ακολούθησε το "Heaven Up Here", έπειτα το "Pure Phase" των Spiritualized, ακόλουθο του "Fucked Up Inside", το εμβληματικό "Screamadelica" των Primal Scream να έπεται του "Primal Scream", το "Loveless" σε συνέχεια του "Isn't Anything" των My Bloody Valentine, "Separations" μετά από "Freaks" για τους Pulp, "Pygmalion" μετά από το "Souvlaki" για τους Slowdive...

Αυτή η παράθεση θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολλές λέξεις ακόμα, μιας και αυτά τα μοδάτα πλουσιόπαιδα από το Southend του Λονδίνου, με τα εξωτικά κουρέματα, φημίζονται για τα «ψαγμένα» set τους ως DJ, τις εξαιρετικά ενημερωμένες δισκοθήκες τους και την πρωτότυπη συλλογή τους από «παράξενο» και vintage μουσικό εξοπλισμό... Συλλογή που σίγουρα θα έχει τον τρόπο της με τα κορίτσια...

Είναι κατανοητό, λοιπόν, πως οι πέντε του συγκροτήματος θέλησαν να τοποθετήσουν τον πήχη της ποιότητας και της έμπνευσης ψηλά, για την ακρίβεια στον ουρανό, γνωρίζοντας πως αν καταφέρουν να τον υπερκεράσουν θα έχουν θέσει τις βάσεις μέχρι και ταινία να γίνει η ιστορία τους ως συγκρότημα. Και αυτό γιατί ξεκίνησαν, όπως και η πλειονότητα, ως παιδιά που το μόνο που ήθελαν ήταν να δηλώνουν μέλη συγκροτήματος, εκτός του να παίζουν τη μουσική τους με παρέα. Με τις κατάλληλες διασυνδέσεις έγιναν για το 2006 η αγαπημένη μπάντα και εξώφυλλο στο ΝΜΕ, χωρίς να έχουν κυκλοφορήσει καν κάποιο ΕΡ. Συνέχισαν προωθώντας τη μουσική τους οντότητα περισσότερο μέσω του στυλ τους, παρά μέσω της καλλιτεχνικής τους ανησυχίας, με αποτέλεσμα το ντεμπούτο άλμπουμ τους να καταρρακώνεται από τους κριτικούς και να εκδιώκονται από την πρώτη δισκογραφική τους εταιρεία. Αν έχεις τύχη, όμως, διάβαινε, λένε, και κάπως έτσι έρχεται το 2009, με τον καλό Άγιο Βασίλη να τους φέρνει παραγωγό για τον επόμενο δίσκο τους, το "Primary Colours", τον ίδιο το Νονό των ψυχωτικών trip hop blues του Bristol, τον Geoff Barrow. Τα υπόλοιπα πλέον είναι γνωστά, δίσκος της χρονιάς για το ΝΜΕ, υποψηφιότητα για βραβείο Mercury και ευρεία αποδοχή, υπερβολές τύπου πως οι Horrors είναι το σκάφος όπου με μυστικές αλχημείες ταξιδεύουν παρέα οι Stooges, οι MC5, o Phil Spector, o Joe Meek, οι Neu!, η soul της Motown, η detroit techno, η chicago house και άλλα πολλά... Τέλος πάντων, αυτό που έμεινε σε εμένα είναι το ότι οι Horrors αποτελούν ένα συγκρότημα ειλικρινές και αληθινό στον εαυτό του...

Στη συνέχεια, και καθώς όλος αυτός ο ντόρος εξασθενούσε, ο μύθος θέλει τον Barrow και το συγκρότημα να μοιράζουν τη διαδρομή London - Bristol και να συναντιούνται για ινδικό σε κάποιο εστιατόριο της λουτρόπολης του Bath, ώστε να συζητήσουν τα μελλοντικά και μελωδικά τους σχέδια. Η συζήτηση λέγεται πως διήρκεσε αρκετή ώρα και η απόφαση που λήφθηκε ήταν, εκ των πραγμάτων, ριζοσπαστική. Με τις ευλογίες, λοιπόν, και την ανάλογου βεληνεκούς ψυχολογική ώθηση του Geoff, ήταν πλέον έτοιμοι και ικανοί να ακολουθήσουν το δρόμο, ή έστω να πειραματιστούν με αυτόν, του DIY. Έτσι, λαμβάνοντας τις αμοιβές από το προηγούμενό τους πόνημα, αντί να πάνε για Skiing, ξεκίνησαν το στήσιμο ενός δικού τους studio, εκ του οποίου, δύο χρόνια μετά, προέκυψε το "Skying". Ένας τίτλος διττός...

O όρος "Skying", μετά από αρκετό ψάξιμο στο διαδίκτυο, αναφέρεται στο αρχικό όνομα του phasing/flanging εφέ που χρησιμοποιούσαν τα πρώτα πετάλια των ηλεκτρικών κιθαρών, καθώς και τα πρώτα, αναλογικά σύνθια. Πρόκειται για την απαλή παραμόρφωση ενός σήματος, ώστε να παραχθεί ο επιθυμητά τραχύς ήχος. Λογικά, συνδέεται με τον Joshua Hayward (Von Grimm), αυτόν τον ακατάπαυστα εφευρετικό κιθαρίστα, που φημίζεται για τις παραμορφωτικές τάσεις του, τα custom-made πετάλια του και τα λοιπά χειροποίητα μαραφέτια, μέσω των οποίων καταφέρνει να παράγει αυτή την ασυνήθιστου εύρους ποικιλία ήχων.

Κατ' εμέ, βέβαια, το όνομα "Skying" είναι καθαρά βιωματικό για το συγκρότημα και αναφέρεται στη μέχρι του παρόντος πορεία του. Από το όνειρο της κυκλοφορίας ενός πρώτου 7" single στο χαρακτηρισμό τους ως ένα από τα πιο αγαπημένα εναλλακτικά συγκροτήματα, στη συμμετοχή τους στην εξέλιξη του indie vintage ιδεαλισμού των '90s και στην αναγνώριση των αυθεντικά μυστικιστικών και cult εμφανίσεών τους. Στη μεταμόρφωση της χρυσαλίδας σε πεταλούδα, στο πρώτο πέταγμα των πουλιών, στην ανατροπή όλων των χαμηλών προσδοκιών και την μετατροπή τους σε μεγαλοπρεπή ύψωση πολύ πάνω από τα σύννεφα.

Ας προχωρήσουμε όμως σε αυτά που προκύπτουν κατά την ακρόαση του δίσκου. Το άλμπουμ αποτελείται από 10 τραγούδια και, γενικά, παρατηρείται έμφαση στη μελωδία και την κλασική pop φόρμα, ενώ η επικρατούσα διάθεση θεωρώ πως προωθεί και ευνοεί την ανεπιτήδευτη χαρά, μέχρις εξαντλήσεως των ψυχικών αποθεμάτων. Οι καλές του προθέσεις είναι θεμιτές και σκοπεύουν στην εξέλιξη, στην ανύψωση και στην ευεξία του ακροατή, τόσο πνευματικά, όσο και συναισθηματικά, αν και υπάρχουν και στιγμές που αισθάνεσαι να σε παίρνει η φόρα, φόρα κατηφόρα... Αλλά, απλά και μόνο για να διατηρηθεί μια απαραίτητη κεκτημένη ταχύτητα, εκ της οποίας πραγματοποιείται η επερχόμενη ψυχική απογείωση.

Πρωτοπαρουσιάστηκε ζωντανά στο φετινό Glastonbury Festival, αφήνοντας ανάμικτα συναισθήματα σε κοινό και κριτικούς. Σίγουρα, συγκρινόμενο με το "Primary Colours" φανερώνει μια κάποια συνολική ανακολουθία... Πρέπει, όμως, να λάβουμε υπόψη την απειρία τους στην παραγωγή, στην οποία, εκ των πραγμάτων, ανέλαβαν περισσότερες ευθύνες ο Faris Badwan, ο τραγουδιστής, έχοντας κάνει μια παραγωγή σε κάποιο αμφιβόλου ποιότητας καναδικό γκρουπ κοριτσιών, και ο μπασίστας, Tomethy Furse, έχοντας φτιάξει κάποια remixes λοξοκοιτάζοντας τη disco... Γεγονός πάντως είναι πως η ύπαρξη του ιδιόκτητου studio έδωσε στους Horrors τη δυνατότητα και το χρόνο να πραγματοποιήσουν μια πιο μελετημένη προσέγγιση στη μουσική και τις επιρροές τους, μακριά από την πίεση των πληρωμένων μέχρι πρότινος sessions.

Τελικά, μετά από αυτή τη μικρής διάρκειας δημιουργική απομόνωση, προέκυψε ένα έργο βαρύτερο, πλουσιότερο και πιο γυαλιστερό, που περιέχει ακόμα και 6λεπτα και 8λεπτα κομμάτια. Γενικά, κατά λάθος ή από πρόθεση, προέκυψε ένα πόνημα έτοιμο να αντέξει στο χρόνο και να ανταπεξέλθει στις υψηλότερες των περιστάσεων. Εντούτοις, την αξίζουν όποια τύχη, αφού συνολικά τα μέλη του συγκροτήματος παρουσιάζονται με πιο διευρυμένους ορίζοντες, καλύτεροι ως μουσικοί, με υψηλότερου επιπέδου τεχνική και πραγματικά έτοιμοι για να ταξιδεύουν, πλέον, στα μπροστινά βαγόνια του τρένου...

Δεν ξέρω πως σας φαίνεται η ιστορία μου έως τώρα, όμως, συνεχίζοντας, θα ήθελα να εμβαθύνω σε κάθε κομμάτι του δίσκου ξεχωριστά. Αλλά επειδή μακρηγορώ ήδη, θα σταθώ μόνο σε αυτά που, κατά την άποψή μου, θεωρήθηκαν περισσότερο σημαντικά, και αυτά είναι τα "Changing The Rain", "I Can See Through You", "Dive In", "Moving Further Away", "Monica Gems" και "Oceans Burning".

Το άλμπουμ ανοίγει το "Changing The Rain", και μόνο γι' αυτόν το λόγο είναι κομβικής σημασίας. Εδώ, πραγματικά, νιώθουμε πως πίσω από την κονσόλα βρίσκονται οι Echo & The Bunnymen και οι Primal Scream, ενώ κάποια εμπειρότερα αυτιά ακούν και το groove των αφρικανικών κρουστών του Panda Bear. Το ηθικό μας ξεκινά ακμαιότατο, λοιπόν, και αυτοαναφορικοί στίχοι όπως «Wilder through the better days / Go silent / See them running around / Changing the rain» αποτελούν επιβεβαίωση της παραπάνω ιστορίας.

Τρίτο κατά σειρά έρχεται το τραγούδι "I Can See Through You", το οποίο αποτελεί συνέχεια του βρετανικού φλεγματικού μεγαλείου της στιχογραφίας των Pulp. «Don't you wish you could live this lie / Some people see you / To me you're just see-through / No-one remembers your name / No-one tries». Λα-λα-λα-λα-λα... Και η πρώτη αυθεντικά ποιοτική κορυφή για το "Skying" των Horrors έρχεται στην πέμπτη θέση του δίσκου, ακριβώς στη μέση του, έτσι, για να δώσει και μια αίσθηση γεωμετρικής συμμετρίας. «She laid her thoughts out on the table / With sorrow difficult and bright / She had decided to sever her ties / As the horizon burned, she turned / ... / There would be tears, flowers, long shadows / She held herself at the high point / a joining of decision and dismay / ... / As the horizon blurred / She turned and she knew». Βαθύς ποιητικός λόγος που φέρνει στο μυαλό τον εφιάλτη του Twin Peaks και καθιστά τους Horrors ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της εποχής μας.

Ακολουθεί το "Still Life", που ευαγγελίζεται την επιστροφή στο ρομαντισμό κατά το πρότυπο του "We Used To Wait" των Arcade Fire, το οποίο και παρακάμπτω προς τιμήν του τραγουδιού στην όγδοη θέση, αυτού που νοηματοδοτεί και ολόκληρο το δίσκο. "Moving Further Away" είναι ο τίτλος του και θα μπορούσε με άνεση να είναι το όνομα ολόκληρου του παρόντος καλλιτεχνήματος, αφού αυτή ακριβώς η εξερευνητική πορεία, η διεύρυνση των οριζόντων είναι που πασχίζεται να περιγραφεί από την αρχή ως το τέλος. Εδώ, βέβαια, περιγράφεται με τον καλύτερο τρόπο, σε ένα κομμάτι χορταστικότατο, περίπου 08' 30", όπου συναντιούνται τα ακατάληπτα, krautrock φωνητικά τύπου Julian Cope με τον shoegaze ήχο και καλύπτεται μία μουσική περιοχή που φτάνει μέχρι το big beat των Chemical Bros και των LCD Soundsystem. «Everybody's moving further away / ... / There with all the people / Oh, i surrender this is / Oh, i surrender this is it».

Στο εννέα βρίσκεται το, εκ των ουκ άνευ, τραγούδι που αναφέρεται στο μυθικό πλέον μονόκερο, το rock 'n' roll παλιοθήλυκο. Στην ατμόσφαιρα πλανιέται το άρωμα των Suede και στίχοι και αναστεναγμοί όπως «Waiting for her, oh / You know you're wasting your time / With Monica Gems, oh / No matter how hard you try» βρίσκουν λύτρωση στον κλισέ αφορισμό «Τhey don't make them like this anymore».

Τέλος, το άλμπουμ κλείνει με το "Ocean's Burning", ιδανικά επιλεγμένο για αυτήν του τη θέση, μιας και στο 8λεπτο του φροντίζει να υπενθυμίσει στον ακροατή τη βιωματικότητα και τον ιδεαλισμό του συνολικού εγχειρήματος, την καθοριστική δύναμη της φύσης και του πλήθους, όπως και να διατηρήσει τις μελλοντικές προσδοκίες σταθερά υψηλά. «On a lonely ship we are / Waking like an ocean which is sighing, oh / Even when i told you were wrong / Turns out you were right all along», που λέει κι ο Faris, θυμίζοντάς μας τον Bowie.

Για να μη μακρηγορώ άλλο, μετά από κάμποσες ακροάσεις, ο τρίτος δίσκος των Horrors με κέρδισε. Παρατηρώ, επίσης, πως μετά από αυτό το κρίσιμο σημείο καμπής, το συγκρότημα έχει στρέψει τα κοίλα προς τα πάνω, όσον αφορά την καλλιτεχνική του αξία, μέθοδο και δημιουργικότητα. Είναι απορίας άξιο, λοιπόν, σε τι ύψη θα μας ταξιδεύουν σε έξι χρόνια από σήμερα, δεδομένου ότι τόσο τους πήρε για να μας φτάσουν, αρχικά θέλω να πιστεύω, στα ουράνια...
  • SHARE
  • TWEET