The Horrible Crowes

Το 'χω πει και το ξαναλέω, είμαι εθισμένος στη φωνή του Brian Fallon. Είτε είναι με τους Gaslight Anthem, είτε τριγυρνάει μόνος με την ακουστική, είτε τώρα με τους Horrible Crowes. Αυτή του η χροιά και το ντεμι-αλήτικο γρέντζο που τη χαρακτηρίζει έχουν ένα ξεχωριστό αντίκτυπο επάνω μου, που με ωθεί να μη μπορώ να πω κακιά κουβέντα για ό,τι και να κάνει.

Περισσότερο απ' ό,τι δεν είναι, οι Horrible Crowes είναι ατομική προσπάθεια του Fallon. Τυπικά, είναι συνεργασία μεταξύ αυτού και του φίλου αλλά και guitar tech των Gaslight Anthem, Ian Perkins, αλλά είναι ολοφάνερο πως ολόκληρος ο δίσκος έχει πηγάσει από βαθιές, ανήλιαγες γωνιές της ψυχής του Fallon. Κομμάτια τα οποία δε μπορούσαν, και πιθανότατα δεν έπρεπε, να ανήκουν κάτω από την επωνυμία των Gaslight Anthem βρήκαν τώρα σπίτι στην αγκαλιά της "Elsie". Ενώ, ως επί το πλείστον, τα κομμάτια των Gaslight Anthem έχουν έναν upbeat τόνο -παρά τις πολλές φορές μίζερες ερμηνείες των στίχων τους-, οι Horrible Crowes δεν έχουν τίποτα θετικό επάνω τους. 46 λεπτά μελαγχολίας, μακριά από το Jerseyκο punk-rock και τα power chords του, μακριά από τα μπλουτζην και τα άσπρα μπλουζάκια του Αφεντικού, μακριά από τα χορευτικά leadάκια που απλόχερα μας έχουν χαρίσει στους τρεις προηγούμενους τους δίσκους οι Gaslight Anthem. Καθαρές κιθάρες, delay, πλήκτρα -συμπεριλαμαβομένου και του φινετσάτου hammond- και χαμηλά bpm. Όλα αυτά πλαισιωμένα από τη χαρακτηριστική φωνή του Fallon.

Το πρώτο single του δίσκου, "Behold The Hurricane",  είναι ίσως το μοναδικό κομμάτι το οποίο αποπνέει έναν αέρα Jersey, αλλά είναι τέτοιο ώστε να γίνει εύκολα η μετάβαση και να μην ξινίσει. Το "Elsie" είναι γεμάτο πεσιμισμό, ραγισμένες καρδιές και απογοήτευση, όλα απόρροια προσωπικών στιγμών ενός νεότερου Fallon, σε μια δύσκολη φάση της ζωής του, πριν τους Gaslight Anthem, όταν δεν τον δέχτηκε η σχολή που ήθελε, όταν τον παράτησε η high-school sweetheart του, όταν δεν ήξερε. Χαρακτηριστικό κομμάτι της ευαίσθητής του τότε ψυχοσύνθεσης τo "Cherry Blossoms".

Ο δίσκος δε χωλαίνει πουθένα. Ρέει άνετα και χαλαρωτικά, παρά το γκρίζο. Κομμάτια όπως το "Sugar" και "Go Tell Everybody" κάνουν την, έτσι κι αλλιώς απολαυστική, ακρόαση ακόμα πιο ιδιαίτερη, με την ενορχήστρωση του πρώτου να σε μαγεύει, ενώ η, από το πουθενά, αγριαδά του δεύτερου σε τσιτώνει αρχικά, μόνο και μόνο για να σε ρίξει πάλι μετά με τη γέφυρα για σεμινάριο, που, όπως λέει και ένας φίλος, είναι το σημαντικό μέρος ενός τραγουδιού, κρίνει τι είναι χιτάκι και τι όχι.

Έτσι λοιπόν, μία από μεγαλύτερες εκκολαπτόμενες φιγούρες της σύγχρονης rock σκηνής μάς κακομαθαίνει με άλλη μία εξαιρετική κυκλοφορία. Το έντονο «ανθρώπινο» στοιχείο το οποίο μπορεί και βάζει στα τραγούδια του ο Fallon είναι αυτό που πιστεύω ότι κάνει όλες του τις δουλειές τόσο προσιτές, προσεγγίζοντας αυτό που στο τέλος έχει σημασία, το συναίσθημα. Ένας δίσκος άκρως χειμωνιάτικος αλλά και συντροφικός. Go tell everybody.