The Gates Of Slumber

Οι πύλες της Αιώνιας Λήθης έμελλε να ανοίξουν διάπλατα καταμεσής της χρονιάς του πουλιού (άσχετο!), βρίσκοντας οργισμένο τον Κόναν να υψώνει την αιματοβαμμένη σπάθα του με το δεξί χέρι και το κρανίο ενός άτυχου πολέμιού του με το αριστερό, την ώρα που η ταπεινή του σκλάβα κάθεται σκυφτή, συγκαταβατικά στη βάση των ατλαντικών ποδιών του, στο πορφυρό αυτό σκηνικό - ο «Κατακτητής» της doom σκηνής είναι εδώ και μας έρχεται από τη λεβεντογέννα Αμερική (λέγε με Indianapolis), με έναν δίσκο ολκής που πολλές πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες του ιδιώματος θα ζηλέψουν πολύ εύκολα!

Περί The Gates Of Slumber ο λόγος, που επιβεβαιώνουν τη ρήση πως το τρίτο (άλμπουμ) είναι και το... καλύτερο. Μέσα σε 62 λεπτά καταφέρνουν να συσπάσουν τους αυχένες μας αμέτρητες φορές, εκπλήσσοντας ευχάριστα και τον πιο δύσκολο ακροατή, μιας και το "Conqueror" κατακλύζεται από doom τέκνα της σχολής των St Vitus και Obsessed σε συνδυασμό με τις επικές δια(σ)τάσεις των Manilla Road, χαρίζοντας ταυτόχρονα την πρωτοτυπία στις συνθέσεις τους, δη στο εναρκτήριο "Trapped In The Web" και "Ice Worm", το οποίο και μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα. Σημειώστε επίσης το θρασύ "Children Of Satan", το τρισμέγιστο "The Machine" με την εξαιρετική εισαγωγή και το Έπος του 16λεπτου "Dark Valley Suite" που κλείνει μεγαλοπρεπώς το άλμπουμ και ο γρίφος λύθηκε.

Η παραγωγή αγγίζει τα όρια της κρυσταλλοσύνης και μεταμορφώνει τη φωνή του Karl Simon σε πραγματικό old school doom performer ελληνιστί, την ώρα που το μπάσο του Jason McCash φαντάζει να έχει κάτι άντερα, τέτοια! Ο μύθος του Κόναν ξαναγεννιέται και το Conan Crushing Doom metal είναι πλέον γεγονός. Πόσο λεπτά είναι τα όρια της γραφικότητας; Πόσο αφελείς είστε, λέω εγώ... Μια και μοναδική ακρόαση θα σας πείσει κι εγώ βάζω τελεία κάπου εδώ για να ξανακούσω το επικό ομώνυμο κομμάτι του cd για 562η φορά. Doooooommm.