The Dandy Warhols

This Machine

Beat The World (2012)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 18/05/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Και να λοιπόν που οι Dandy Warhols ενηλικιώνονται. Χρονικά. Συμπληρώνουν φέτος τα δεκαοκτώ χρόνια ζωής κι έχοντας περάσει μια έντονη μουσική εφηβεία, κόβοντας με τα δόντια τον ομφάλιο λώρο που τους συνέδεε με την τότε «μαμά» τους Capitol από καιρό, εμφανίζονται με το νέο δισκογραφικό τους πόνημα και οι ίδιοι δηλώνουν πιο «κιθαροκεντρικοί». Δηλώνουν οτι πλέον παίρνουν την μουσική τους λίγο πιο σοβαρά απ' ότι στο παρελθόν. Προτρέπουν τον ακροατή να μην φοβηθεί να τους πλησιάσει, γιατί τώρα έχουν αφήσει πίσω τους διάφορους πειραματισμούς και τα μπλιμπλικια που στόλιζαν ή κατέστρεφαν τις συνθέσεις τους στο παρελθόν και προσπαθούν να χτίσουν επιτέλους έναν πιο μεστό μουσικό χαρακτήρα.

Χρόνια η μουσική σκηνή, προσπαθεί κάπου να τους κατατάξει και αιτία είναι αυτό το άστατο του μουσικού χαρακτήρα τους. Εκ πρώτης όψεως, στο "This Machine" έχουν όλη την διάθεση να κτίσουν αυτή την αποκλειστικά προσωπική μουσική τους ιδιοσυγκρασία. Την ταυτότητα που θέλουν οι Δανδήδες για τους Δανδήδες. Ο Courtney Taylor-Taylor δίνει την ευκαιρία στον ντράμερ Brent DeBoer να συνθέσει και μάλιστα με θετικότατα αποτελέσματα στο "Sad Vacation", αφήνοντας λίγο πίσω την γαλαζοαίματη υπεροψία του, που τον καθιστά αποκλειστικό δημιουργό του μεγαλύτερου μέρους της δισκογραφίας των Warhols. Κι έτσι, αφήνει τον ξάδερφο του, να οδηγήσει το εναρκτήριο κομμάτι μέσα από μία groovy μπασογραμμή, που κρατά την ηγετική μελωδία, χωρίς έντονα riff. Οι κιθάρες απλώς συνοδεύουν. Στο "The Autumn Carnival", ο Taylor-Taylor παίρνει το μπάσο, και όπως είναι, το παραδίδει στα έμπειρα χέρια του David J. Haskins των Bauhaus. Και πάλι εδώ, το μπάσο οδηγεί, οι κιθάρες το ακλουθούν, με συμπαθέστατα μουσικά μέρη.

Η συνέχεια γίνεται με το "Enjoy Yourself", επαυξημένο ρυθμικά σε σχέση με τα δύο προηγούμενα, με καθαρά krautrock αισθητική, που τώρα όμως παρουσιάζεται πιο επιτηδευμένη από αυτή που επικρατούσε αβίαστα επί εποχής "Welcome To The Monkey House". Όπως θα καταλάβατε, η τριπλέτα των "Sad Vacation", "Enjoy Yourself" και "The Autumn Carnival" αφήνει τις εντυπώσεις μιας εγκάρδιας νηφαλιότητας, που βρίσκεται σε ρυθμική εγρήγορση, αλλά από την άλλη δεν αφήνει να παρασυρθεί από πομπώδη μουσικά σχήματα. Έτσι όμως δεν έχει ήδη αναιρεθεί η εξ αρχής δήλωση των Dandies, για «καθαρά κιθαριστικό χαρακτήρα» του "This Machine"; Ακριβώς από εκεί και έπειτα το άλμπουμ χάνει τον προσανατολισμό του. Μπαίνουν στο παιχνίδι το space rock, η ψυχεδέλεια και λίγο τα instumental στα όρια του post-drone. Ρυθμικά, παίρνει για λίγο τον κατήφορο με το "Well They're Gone" και τις νανουριστικές κιθάρες του "Rest Your Head", συνδυάζοντας, κατά τα άλλα, άριστα τα χορωδιακά μέρη με τους ήχους των πλήκτρων. Κι εκεί που το έχω πάρει απόφαση ότι ούτε οι κιθάρες θα διοικούν, ούτε το μπάσο κι ότι έχει μείνει πίσω και το kraut, ξαφνικά αυτή η μηχανή ξαναπαίρνει μπρός, με λίγο πιο blues ύφος, με μία διασκευή του "16 Tons" τους Merle Travis. Αυτό περιέχει αρκετές δόσεις από Tom Waits, μαζί με λίγη νεοψυχεδέλεια. Εισάγονται συνέχεια νέα δεδομένα μέσα στην συνάρτηση και ο ακροατής δεν μπορεί να γνωρίζει τι τον περιμένει στην συνέχεια. Η οποία ακολουθεί με την παλιά καλή, δοκιμασμένη συνταγή, εκ Βοημίας ορμώμενη, πιο ταιριαστή στο προφίλ που έχουν οι περισσότεροι (και λιγότερο υπομονετικοί) για τους Dandy Warhols, για να δώσει κι αυτή με την σειρά της την σκυτάλη σε κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό. Προς το τέλος, πέφτει o ακροατής και στο "Don't Shoot She Cried", για να υπάρχει μέσα κι ένα instrumental, post στοιχείο.

Και τελικά τι; Το "This Machine" καταλήγει να είναι ένα σύνολο από πολλές και διαφορετικές μουσικές ιδέες των δημιουργών του, χωρίς όμως να βγαίνει ένα τελικό θετικό αποτέλεσμα από αυτές. Δεν χαρακτηρίζονται σκόρπιες ή πρόχειρες, αλλά άτακτα τοποθετημένες. Στην αρχή τους είναι ιδιαίτερα έξυπνες και εμπνευσμένες, και σε κάνουν να λαχταράς για το υπόλοιπο, αλλά στην συνέχεια, η πυξίδα τρελαίνεται και δεν ξέρει καν πιο μουσικό είδος να δείξει και ο ακροατής χάνεται μέσα σε αυτόν στον χειμαρρώδη μουσικό κυκεώνα ιδεών και ιδιωμάτων. Παρ' όλα αυτά, αν κάποιος με ρώταγε αν αξίζει να δώσει μία ευκαιρία στο "This Machine", θα του απαντούσα σίγουρα καταφατικά. Και ο λόγος είναι αυτή η διαφορετικότητα που το διαπερνά, από την αρχή μέχρι το τέλος του, δείγμα του χάους που κατοικεί στο μυαλό των Dandy Warhols, χρόνια τώρα.
  • SHARE
  • TWEET