The Cranberries

Roses

Cooking Vinyl (2012)
Από τον Λουκιανό Κοροβέση, 03/04/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία πίσω από την επανένωση των Cranberries το 2009 είναι αρκετά μπλεγμένη: ξεκινώντας από τις δηλώσεις της Dolores για την ευτυχία που βρήκε στις προσωπικές τις δουλειές, οι οποίες «γύρισαν» σε απόφαση για επανένωση για λίγες συναυλίες, που τελικά έγιναν πολλές, που μετά αποφασίστηκε να οδηγήσουν και σε νέο δίσκο, με σαφή όμως την αλλαγή συσχετισμών, καθώς όταν το σχήμα όταν ήταν στο δρόμο έπαιζε και κομμάτια από τις solo δουλειές της τραγουδίστριας (η οποία είχε στο ενδιάμεσο αποδείξει ότι υπάρχει και χωρίς τους υπόλοιπους), ε, ξέραμε εκ των προτέρων ότι το "Roses" θα είχε ένα ...θηλυκό πάνω χέρι.

Είναι όμως κακό αυτό; Όχι, το κάθε άλλο, καθώς η Ιρλανδή απέδειξε με τους δύο δίσκους της (ειδικά με τον πρώτο) ότι κατάφερε να ανανεώσει τον κουρασμένο ήχο που είχε μαζί με τους υπόλοιπους, ο οποίος και είχε οδηγήσει στο εξίσου κουρασμένο (και κουραστικό) "Wake Up And Smell The Coffee" του 2001. Γιατί να επιστρέψει λοιπόν; Πραγματικά, πέραν του brandname των Cranberries, προσωπικά δεν μπορώ να βρω κανέναν καλλιτεχνικό λόγο, αλλά ίσως εκείνοι και οι manager τους να ξέρουν καλύτερα...

Για να μπούμε στα του δίσκου λοιπόν: κατάλαβε κανείς σας πως κυκλοφόρησε; Όχι. Γιατί άραγε, ενώ θεωρητικά ήταν ένα από τα πιο αναμενόμενα comeback ενός τέρατος των 90s; Κάνοντας μια πρώτη βόλτα στον ξένο Τύπο, παρατηρούμε πως οι αντιδράσεις στον δίσκο είναι μουδιασμένες. Και δικαιολογημένα. Το "Roses", ξεκινώντας από το retro εξώφυλλο του, είναι μια επιστροφή της Dolores στον ήχο που έφτιαξε με τους υπόλοιπους Ιρλανδούς, αλλά και στις συμβάσεις που τους διέλυσαν. Γιατί; Επειδή, ενώ είναι σαφέστατα ο καλύτερος δίσκος που έχουν βγάλει από το εμβληματικό "Bury The Hatchet" του 1999 (!), είναι διπρόσωπος και μπερδεμένος καθώς πατάει σε δύο όχθες. Από τη μία οι Cranberries προστατεύουν την κληρονομιά του ονόματός τους και ανοίγοντας τη λίστα με τις συνταγές τους, μας δίνουν κομμάτια/λογική εξέλιξη του ύφους τους, σαν το "Tomorrow" ή το "Raining In My Heart": μπαλαντοειδές alt rock δηλαδή, με βιολιά στην ενορχήστρωση και την φωνή και την χροιά του χρυσού λαρυγγιού της Dolores να επισκιάζει (δικαιολογημένα) τα πάντα. Από την άλλη (ευτυχώς) έχουμε και μία-δύο στιγμές που μας θυμίζουν τους πειραματισμούς της τραγουδίστριας της solo περιόδου της με τα "Schizophrenic Playboy" και "Waiting In Walthamstow" να αποτελούν και τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου, έχοντας ψυχή, χαρακτήρα και μια όμορφη σκοτεινιά, μακριά κάπως από τις οικογενειακές μπαλάντες στις οποίες μας έχουν συνηθίσει.

Κατά τα άλλα, ο δίσκος έχει φτιαχτεί από τα στοιχεία που περιμένεις να ακούσεις ήδη πριν πατήσεις το play. Κάποιοι θα το πουν χαρακτήρα, άλλοι θα το πουν κονσέρβα, εγώ θα γράψω πως το "Roses" δεν υποτιμά την αναμονή των οπαδών του σχήματος, αλλά χωρίς τα μεγάλα single στα οποία μας έχουν συνηθίσει, καταλήγει να μην δικαιολογεί τελικά όλη αυτή την προσμονή. Περιμένοντας λοιπόν το επόμενό τους βήμα, ελπίζουμε η Dolores να στρέψει το πηδάλιο του καραβιού σε πιο ανεξερεύνητα νερά και να μας εκπλήξει και πάλι ευχάριστα, όπως έκανε μόνη της, χωρίς το βαρύ όνομα του brandname των Ιρλανδών να της χαράσσει την πορεία.
  • SHARE
  • TWEET