Πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή. Σχολιάζει και από τα δύο στις σελίδες του Rocking.gr, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι γράφει κυρίως για ό,τι είναι ή μοιάζει...
Δε φτάνει που έχεις ένα όνομα σιδηρόδρομο πας και ονομάζεις και το δίσκο σου με την ακαταλαβίστικη λέξη "Smorgasbord" και περιμένεις να έχεις εμπορική επιτυχία; Κι όμως θα έπρεπε, για να μην πω ότι προσωπικά αυτά τα δύο στοιχεία, μαζί με το όμορφο εξώφυλλο, με τράβηξαν αρχικά ώστε να το ξεχωρίσω από τους τόνους των promos που φτάνουν στα γραφεία του rocking.gr, θυμίζοντας μου κάτι από τα ψυχεδελικά συγκροτήματα των 60s.
Εικασία που δεν απέχει καθόλου και από τη μουσική πλευρά του εν λόγω δισκίου. Διάσπαρτο με υπέροχες μελωδίες που επεκτείνονται και στα φωνητικά, φέρνοντας στο νου συχνά τις καλύτερες στιγμές των Beach Boys ή των Crosby, Stills, Nash & Young, αλλά που δεν ξεχνάει και να ροκάρει μέσα από φίλτρα ψυχότροπων ουσιών. Από τη Νορβηγία οι Brimstone Solar Radiation Band (πρώτη και τελευταία φορά που το γράφω εκτός κι αν αρχίσετε να με πληρώνετε με την λέξη κύριε εκδότα), έχουν την τάση να συνδυάζουν την αμερικάνικη με την βρετανική προσέγγιση που εκπροσωπείται κυρίως από την πανταχού παρούσα επιρροή των Beatles. Παρόλα αυτά, αν η μισή τους καρδιά στα 60s βρίσκεται, η άλλη μισή στο τώρα βρίσκεται (για να παραφράσουμε τον Ναζίμ Χικμέτ) οπότε όσοι φοβάστε τις vintage καταστάσεις ας συνδυάσετε νοερά με τα παραπάνω και κάτι σχετικά πιο σύγχρονο όπως οι Coral ή οι Supergrass.
Η επιτυχία τους θα μπορούσε να ορισθεί ως «ο αριθμός των πιθανών single του δίσκου προς τον συνολικό αριθμό των τραγουδιών». Και υπό αυτό το πρίσμα δεν τα πάνε καθόλου άσχημα. Αφού τουλάχιστον οκτώ από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου δυνητικά θα μπορούσαν να γίνουν video-clip, επτάιντσο, CD, ραδιοφωνικό αγαπημένο ή ό,τι τέλος πάντων σημαίνει για τον καθένα η έννοια του single. Ειδικά ξεχωρίζουν τα "The Great Yeah", "I Don't Mind" και το "Sanctimonious High" που πήρε και τελικά το χρίσμα από την μπάντα.
Φυσικά επειδή η τέχνη δεν ορίζεται από τα μαθηματικά, όπως πρώτος είχε διδάξει ο καθηγητής John Keating στον "Κύκλο Των Χαμένων Ποιητών", η ποιότητα του άλμπουμ φανερώνεται από τα θετικά συναισθήματα, τη χορευτική διάθεση και την ευδαιμονία που σου προκαλούν, κερδίζοντας με το σπαθί του τον τίτλο του πιο feelgood δίσκου του 2009.
Προσοχή όμως, είναι και εξαιρετικά εθιστικό ειδικά αν χρησιμοποιείται ως πρωινή αφύπνιση στο δρόμο για τον χώρο εργασίας σας. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να μείνει στο CD-player του αυτοκινήτου σας για εβδομάδες.
Εικασία που δεν απέχει καθόλου και από τη μουσική πλευρά του εν λόγω δισκίου. Διάσπαρτο με υπέροχες μελωδίες που επεκτείνονται και στα φωνητικά, φέρνοντας στο νου συχνά τις καλύτερες στιγμές των Beach Boys ή των Crosby, Stills, Nash & Young, αλλά που δεν ξεχνάει και να ροκάρει μέσα από φίλτρα ψυχότροπων ουσιών. Από τη Νορβηγία οι Brimstone Solar Radiation Band (πρώτη και τελευταία φορά που το γράφω εκτός κι αν αρχίσετε να με πληρώνετε με την λέξη κύριε εκδότα), έχουν την τάση να συνδυάζουν την αμερικάνικη με την βρετανική προσέγγιση που εκπροσωπείται κυρίως από την πανταχού παρούσα επιρροή των Beatles. Παρόλα αυτά, αν η μισή τους καρδιά στα 60s βρίσκεται, η άλλη μισή στο τώρα βρίσκεται (για να παραφράσουμε τον Ναζίμ Χικμέτ) οπότε όσοι φοβάστε τις vintage καταστάσεις ας συνδυάσετε νοερά με τα παραπάνω και κάτι σχετικά πιο σύγχρονο όπως οι Coral ή οι Supergrass.
Η επιτυχία τους θα μπορούσε να ορισθεί ως «ο αριθμός των πιθανών single του δίσκου προς τον συνολικό αριθμό των τραγουδιών». Και υπό αυτό το πρίσμα δεν τα πάνε καθόλου άσχημα. Αφού τουλάχιστον οκτώ από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου δυνητικά θα μπορούσαν να γίνουν video-clip, επτάιντσο, CD, ραδιοφωνικό αγαπημένο ή ό,τι τέλος πάντων σημαίνει για τον καθένα η έννοια του single. Ειδικά ξεχωρίζουν τα "The Great Yeah", "I Don't Mind" και το "Sanctimonious High" που πήρε και τελικά το χρίσμα από την μπάντα.
Φυσικά επειδή η τέχνη δεν ορίζεται από τα μαθηματικά, όπως πρώτος είχε διδάξει ο καθηγητής John Keating στον "Κύκλο Των Χαμένων Ποιητών", η ποιότητα του άλμπουμ φανερώνεται από τα θετικά συναισθήματα, τη χορευτική διάθεση και την ευδαιμονία που σου προκαλούν, κερδίζοντας με το σπαθί του τον τίτλο του πιο feelgood δίσκου του 2009.
Προσοχή όμως, είναι και εξαιρετικά εθιστικό ειδικά αν χρησιμοποιείται ως πρωινή αφύπνιση στο δρόμο για τον χώρο εργασίας σας. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να μείνει στο CD-player του αυτοκινήτου σας για εβδομάδες.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
