The Skull

Όσοι αγαπάτε τον Eric Wagner να σηκώσετε παρακαλώ το χέρι σας. Τώρα που μετρηθήκαμε και τελειώσαμε τις χαιρετούρες ας διαλέξουμε την αγαπημένη του στιγμή μας. Ωραία, πάει κι αυτό. Trouble ψηφίσαμε όλοι. Να σου πω την αλήθεια δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Μέχρι τώρα.

Κι αυτό γιατί ο δεύτερος full length δίσκος των The Skull μπορεί να σταθεί δικαιωματικά δίπλα στις μουσικές κορυφές όλων των συντελεστών του. Είναι αυτό που λένε περί φρέσκου αίματος. Η συνδρομή των Wrong & Dixon σε τύμπανα και κιθάρα και η doom εμπειρία που έχουν από Witch Mountain & Cathedral αντίστοιχα, είναι καταλυτική.

Είναι σαν να μπήκαν τα πράγματα σε μια σειρά σε σχέση με το ντεμπούτο της μπάντας. Είναι σαν να βρήκε το blues feeling του Wagner τις ιδανικές συνθήκες επαναπροσδιορισμού του. Σαν το "Breathing Underwater" ένα πράμα, όπου η αύρα του Randy Rhoads πλανάται αυτοκρατορικά στον doom περιβάλλοντα χώρο.

Θυμίζουν πιο πολύ Trouble παρά Pentagram κι αυτό δεν το λες κακό ούτε μεμπτό. Ένα αναμενόμενο ευτύχημα μάλλον που άργησε λίγο. Μου θυμίζει αναλογικά την κινηματογραφική μανία με τα '80s, όπου νέοι σκηνοθέτες αναβιώνουν την εποχή με πετυχημένο τρόπο είναι η αλήθεια, μέχρις ότου να σκάσει μύτη ο Σπίλμπεργκ. Τώρα μάλιστα.

Έτσι κι εδώ. Αυτό είναι το doom το ορθόδοξο, το σωστό. Καλοί κι άγιοι όλοι όσοι το αναβιώνουν, όταν όμως οι πρωτομάστορες έχουν έμπνευση τότε αυτό αποκτά άλλη διάσταση. Γεμίζει η καρδιά σου ρε παιδί μου. Όταν ακούς το σόλο στο "As The Sun Draws Near" είσαι ευτυχισμένος. Όταν ακούς τον Wagner να ερμηνεύει σαν έφηβος ιστορίες πόνου και αγάπης, τότε κάτι καλό συμβαίνει γύρω σου.

Παράδοξο και ειρωνικό; Όχι απαραίτητα. Οι Trouble ήταν μια μπάντα που έβγαζε αισιοδοξία μέσω των καταδικασμένων συνθέσεών της κι αυτό ισχύει και με τους The Skull. "There's sadness everywhere" τραγουδάει ο άλλος κι εγώ μόνο που δεν χορεύω. Ο κύριος συνδετικός κρίκος είναι η αιτία αυτού. Χαίρομαι τόσο πολύ που ο Wagner και η παρέα του δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα και απαιτήσεις που δεν τους έχουν καν τεθεί. Από εκεί φαίνονται το μεράκι και τα γούστα. Doom για ροκάδες και ροκ για doomάδες. ΕΥΛΟΓΗCΟΝ