The Men

Οι The Men δεν είναι άγνωστοι στο ελληνικό κοινό. Παρόλο που συγκροτήματα «της φάσης τους» σπάνια κάνουν το ταξίδι από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού (από το Brooklyn εν προκειμένω) προς τη Γηραιά Ήπειρο, οι The Men όχι μόνο τις κάνουν τις περιοδείες τους χάρη στην αναγνώριση που έχουν κερδίσει τα τελευταία χρόνια, αλλά επισκέφτηκαν και τη χώρα μας δύο συνεχόμενες φορές, μία πέρσι και μία φέτος τον Μάρτη. Κάτι θα κάνουν καλά, έτσι δεν είναι;

Η μαγκιά των The Men είναι ότι από το ξεκίνημά τους, το φασαριόζικο noise hardcore του "Immaculada" (2010), μέχρι σήμερα, τέσσερις δίσκους μετά, εξακολουθούν να μπλέκουν συνειδητά όλες τις επιρροές τους, αποδίδοντας τους εκάστοτε φόρους τιμής και πάντα αλλάζοντας προσωπείο, από τραγούδι σε τραγούδι και ακόμα περισσότερο από δίσκο σε δίσκο. Την κορυφή τους, μέχρι στιγμής, την έπιασαν στο υπέροχα ανώριμο "Leave Home" (2011) και το όνομά τους το έφτιαξαν ένα χρόνο αργότερα, με το "Open Your Heart", όπου μας παρουσίασαν έναν πιο δεμένο δίσκο με κάποιες πιο soft στιγμές.

Για το τέταρτό τους πόνημα, οι The Men ήθελαν να ξεκόψουν τις σχέσεις τους με τον σύγχρονο εξοπλισμό ηχογραφήσεων και να συνάψουν ακόμα βαθύτερες σχέσεις με την αμερικάνικη ύπαιθρο. Γι' αυτό, λοιπόν, απομονώθηκαν στον φυσικό παράδεισο των βουνών Catskill και έμειναν εκεί μέχρι να ολοκληρώσουν τις ηχογραφήσεις του “New Moon”. Αυτό, σε συνδυασμό με ανάρτηση στο blog τους, η οποία είχε τον λιτό τίτλο «suck my vibe» και περιελάμβανε απλά δύο εξώφυλλα, ένα από Neil Young και ένα από Dolly Parton, ήταν αρκετό για να ψυχανεμιστούμε τη μουσική κατεύθυνση που αποφάσισαν να ακολουθήσουν. Οι προθέσεις τους, άλλωστε, είχαν ξεπετάξει κεφάλι ήδη από το "Open Your Heart".

Το εναρκτήριο κομμάτι "Open The Door" επιβεβαιώνει, λοιπόν, όλες τις υποψίες μας. Οι The Men έχουν βουτήξει μέσα στο southern rock και την country μουσική, πήραν τις φυσαρμόνικές τους και -πάντα αγαπώντας τους Stooges και τα ξεχασμένα garage/ψυχεδελικά συγκροτήματα των 60s- μας παρουσιάζουν το "New Moon", έναν συμπαθητικό δίσκο που μπορεί σταθεί εύκολα απέναντι στις μόδες των indie ακροατηρίων. Γιατί, άλλωστε, τι επιζητά το indie ακροατήριο, αν όχι μουσική που να ακούγεται ζεστή, άμεση, ανθρώπινη, δίχως να σου παρουσιάζει τα αινίγματα, μα τις λύσεις τους - και όλα αυτά ακολουθώντας κατά πόδας τους ήρωες των charts των 60s; Ακούστε το κομμάτι "The Seeds" για να επιβεβαιώσετε του λόγου το αληθές. Το πρώτο μέρος του "New Moon" είναι το πιο «Νότιο» ενώ στο δεύτερο μέρος του, από το "The Brass" και μετά, ανεβαίνουν οι ρυθμοί και ξεκινούν οι garage-ιές. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει σε δύο κομμάτια: στο "I Saw Her Face" που κουβαλάει τη γλυκιά ηλεκτρισμένη μελαγχολία που σε στιγμές έβγαζαν οι Crazy Horse και στο κύκνειο άσμα, το οχτάλεπτο "Supermoon", όπου έχουν αρχίσει τα τζαμαρίσματα και οι ψυχεδέλειες και συγκροτήματα όπως οι Moon Duo έρχονται στο μυαλό.

Αυτά έχουμε, λοιπόν, από τους The Men στο φετινό τους πόνημα. Δεν εντυπωσιάζουν, αλλά διατηρούνται σε ένα επίπεδο ανάλογο του ονόματος που έχουν χτίσει έως τώρα. Επαναπροσδιορίζουν την ηχητική τους ταυτότητα, όπως το συνηθίζουν άλλωστε, και συνεχίζουν να γράφουν συνειδητά μουσική που έμαθαν από τα είδωλά τους - είτε αυτά είναι τα hardcore punk συγκροτήματα των 90s, είτε ο Iggy Pop και ο Neil Young.