The Jazz Butcher

Last Of The Gentleman Adventurers

Fire (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 28/04/2016
Τόσο απαλό και φιλικό που καταλήγει τελικά ένα δύσκολο άκουσμα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το "Last Of The Gentleman Adventurers" το 2012 είχε (και) τη λογική να γιορτάσει τα τριάντα χρόνια παρουσίας του συγκροτήματος στα μουσικά δρώμενα. Τριάντα χρόνια που πέρασαν χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες για τον Pat Fish, που ουσιαστικά κρύβεται πίσω από το σχήμα, αλλά έχοντας αγγίξει αρκετές καρδιές ώστε όταν αποφάσισε να αποταθεί στο κοινό του για τη χρηματοδότηση του (έως τώρα) τελευταίου του δίσκου, να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η καλλιτεχνική και (αναλογικά με τον τρόπο κυκλοφορίας του) εμπορική επιτυχία του δίσκου, έκανε την Fire να τον επανεκδώσει φέτος.

Για να είμαστε ειλικρινείς, μία πιο εντυπωσιακή καριέρα για τους Jazz Butcher θα ήταν μάλλον αναντίστοιχη στην ήπια μουσική τους ταυτότητα. Αν υπάρχει κάποιο jazz στοιχείο στη μουσική τους, τότε αυτό μάλλον προέρχεται από την κιθάρα του Fish να αντηχεί σε περιορισμένα σημεία την αντίστοιχη κιθαριστών, όπως ο Jeff Baxter. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα "Animals" και "Black Raoul" που έχουν αυτήν την ανέμελη αίσθηση που έγινε σήμα κατατεθέν των Steely Dan. Και κάπου εδώ σταματάνε οι jazz αναφορές. Στην πραγματικότητα, οι Jazz Butcher είναι πιο κοντά στην indie μπαλάντα με επιρροές από διάφορους τραγουδοποιούς (στο "Shakey" ο αρχικός στίχος είναι απευθείας παρμένος από το "Helpless" του Neil Young και συνολικά αφιερώνεται στον Brian Wilson, ενώ αλλού στο μυαλό έρχεται ένας νηφάλιος Tom Waits) ακόμα και το στυλ που έχει μείνει να αποκαλείται «γαλλικό τραγούδι». Μάλιστα στο "Tombe Dans Les Pommes" όχι μόνο αυτό είναι εμφανές λόγω της επιλογής της γλώσσας, αλλά και η κινηματογραφική του ατμόσφαιρα, πλήρης με αποσπάσματα από μία ανύπαρκτη (;) ταινία, το αναγάγει σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια του δίσκου.

Αυτή η αίσθηση του soundtrack παραμένει σε όλη τη διάρκεια του δίσκου και σε συνδυασμό με τη γαλήνη που αναδύει γίνεται ένα εύκολο, αλλά όχι και κυρίαρχο μουσικό άκουσμα. Τουτέστιν, αποτελεί έναν ιδανικό δίσκο να συνοδεύσει με ηρεμία μία άλλη ασχολία ή να επιτρέψει στον ακροατή να βυθιστεί στις σκέψεις του απολαμβάνοντας πραγματικά καλοδουλεμένους ήχους. Οι πιο αφοσιωμένοι θα μπορέσουν να νιώσουν τη μουσική να τους χαϊδεύει κυριολεκτικά (μεταφορικά «κυριολεκτικά», καταλαβαίνετε) τα αυτιά και να παρακολουθήσουν τους στίχους που βρίσκουν πάντα μία ενδιαφέρουσα οπτική στο θέμα με το οποίο καταπιάνονται. Για τον περισσότερο κόσμο πάντως το "Last Of The Gentleman Adventurers" θα παραμείνει ένα ευχάριστο αλλά ευλησμόνητο άκουσμα.

  • SHARE
  • TWEET