The Hold Steady

Το προ τετραετίας (πέρασαν αλήθεια τόσα χρόνια;) "Heaven Is Whenever" αποδείχθηκε γερό χτύπημα για τους Hold Steady. Ένα συγκρότημα που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε βρεθεί να κοιτάζει μόνο πάνω, κυκλοφόρησε ένα δίσκο που η γενική παραδοχή ήταν πως για το επίπεδό τους ήταν εμφανώς πισωγύρισμα και μάλιστα σημαντικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις η δυσκολία φαίνεται στο να διαχειριστείς τον επόμενο δίσκο και νάτος που έφτασε μπροστά μας ανοιχτός προς την κρίση μας.

Το πρώτο που μπορούμε να πούμε είναι ότι, κατά μία έννοια, αυτός είναι ο δίσκος που περιμέναμε να ακούσουμε το 2010 όταν και είχε αποχωρήσει από το σχήμα ο πιανίστας Franz Nicolay. Πολύ πιο κιθαριστικός, με μίνιμουμ παρουσία πλήκτρων, γενικότερα πιο «άγριος» κι ας έχει και σεβαστή δόση μπαλάντας μέσα του, περισσότερο hard rock και pub rock τέλος πάντων, παντα στα δεδομένα πλαίσια του τυλιγμένου με την αστερόεσσα alternative που παίζει το συγκρότημα. Δεν είναι λίγα τα τραγούδια που ξεκινάνε κατευθείαν με ένα riff που θέλει να σε πιάσει από το γιακά και φυσικά συνεχίζουν με τον Craig Finn να φτύνει στίχους και να διηγείται ιστορίες καθημερινές αλλά ...with a twist, που θα έλεγαν και στο Brooklyn, με μία μελαγχολία πάντα διάχυτη.

Αν όμως στιχουργικά οι Hold Steady πάντα έχουν κάτι φρέσκο να προσφέρουν, μουσικά θα πρέπει να συμβιβαστούμε με μία από τα ίδια. Έχοντας βρει ένα προσωπικό ήχο που άπαξ και σε κερδίσει είναι μάλλον δύσκολο και να σε απογοητεύσει εντελώς και κάνοντας καλύτερη χρήση αυτού σε σχέση με το προηγούμενο δίσκο τους, παρόλα καταλήγουν το σύνολο να ακούγεται τόσο τυπικά «δικό τους» που αναρωτιέσαι αν είναι η σύνθεση που σε αγγίζει ή το στυλ. Γιατί δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι ο δίσκος είναι ευχάριστος με κάθε κριτήριο και ανθεκτικός σε επανειλημμένες ακροάσεις. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν τελειώσει η ακρόαση και συνειδητοποιείς ότι δεν σου άφησε τόσα όσα είχες συνηθίσει να παίρνεις από τους Hold Steady.

Κρίνοντας από τη σκοπιά ενός ακροατή νέου που θα τους πρωτοακούσει ή παλαιότερου που θα επανέλθει σε ένα συγκρότημα το οποίο παρακολουθεί, το "Teeth Dreams" είναι μία δουλειά που θα αφήσει σίγουρα καλές εντυπώσεις. Υπό την αυστηρή σκοπιά όμως κάποιου που προσπαθεί να βάλει σε μία τάξη την πορεία των Hold Steady, ίσως ήρθε η ώρα να δεχτούμε ότι από εδώ και στο εξής θα κάνουν συντήρηση της φήμης τους παρά θα την αυξάνουν.