The Fallen State

Την προηγούμενη δεκαετία θυμάμαι να βρίσκω σχεδόν κάθε μέρα μια νέα κυκλοφορία από τον alternative χώρο της σκληρής, mainstream μουσικής. Κάποιοι το ονόμαζαν alternative metal, κάποιοι το έλεγαν post-grunge, κάποιοι hard rock και ως συνήθως πρώτα παιζόταν το παιχνίδι της ταμπέλας και μετά της ουσίας. Ήταν ένας ευρύτερος ήχος, που ξεκίναγε από το «πιο εμπορικό δεν πάει» rock των δυο πρώτων άλμπουμ του Daughtry και των 3 Doors Down και έφτανε ως μπάντες όπως οι Black Stone Cherry, οι Papa Roach, οι Shinedown, οι Alter Bridge κοκ. Παιδιά αυτού του ετερόκλητου μουσικά, αλλά με αρκετά κοινό target group χώρου είναι οι Βρετανοί The Fallen State, αντλώντας στοιχεία από όλες τις πλευρές του.

Η αλήθεια είναι πως ο ήχος τους είναι τόσο Αμερικάνικος που ακούγοντας το ντεμπούτο άλμπουμ τους είσαι σίγουρος πως προέρχονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως σχεδόν το σύνολο των συγκροτημάτων του ήχου. Κι αυτό θα τους το πίστωνα ως επιτυχία, αφού είναι πιο δύσκολο επίτευγμα από ότι μοιάζει...

Όπως πιο δύσκολο από ότι μοιάζει είναι να γράψει κάποιος πραγματικά καλά τραγούδια σε αυτό το μουσικό ύφος, καθώς είναι κορεσμένο και υπάρχει υπέρ-πληθώρα συγκροτημάτων στην αγορά, χωρίς πολλά περιθώρια για διαφοροποιήσεις. Ως εκ τούτου - με δεδομένο ότι η καλή παραγωγή είναι commodity στις ημέρες μας - μένουν το songwriting και η καλή φωνή. Οι The Fallen State διακρίνονται και στα δυο, και ειδικά στο δεύτερο κομμάτι.

Επίσης, πριν φτάσουν ως εδώ που έφτασαν, έδειξαν μια συνέπεια που είναι εξίσου απαραίτητη. Στα έξι χρόνια της ύπαρξής τους έχουν κυκλοφορήσει ήδη πέντε EP, μέσα από τα οποία κατάφεραν να γράψουν κι ένα τραγούδι που έκανε μια σχετική επιτυχία, το "Nova". Παράλληλα, έχουν περιοδεύσει στο πλευρό ονομάτων όπως οι Black Stone Cherry, οι Halestorm και οι Tremonti προσπαθώντας να χτίσουν το όνομά τους ως μια ενεργή, live μπάντα. Και τα έχουν καταφέρει σε έναν βαθμό.

Όλος αυτός ο αγώνας που δίνει μια νέα μπάντα για να καταφέρει κάτι στη ζούγκλα που λέγεται μουσική βιομηχανία αποτελεί το θέμα των στίχων του "A Deadset Endeavour", οι οποίοι καταπιάνονται με τις συγκρούσεις και τους συμβιβασμούς που καλείται να αντιμετωπίσει ένας ανερχόμενος καλλιτέχνης. Και με ατού την εξαιρετική φωνή του τραγουδιστή της μπάντας Ben Stenning οι The Fallen State καταφέρνουν από την πρώτη δουλειά τους να αφήσουν ένα πολύ ισχυρό στίγμα.

Ηχητικά φέρνουν στο νου πολλά πράγματα, αλλά στο τέλος δεν θυμίζουν απαραίτητα κάτι συγκεκριμένο, αποτυπώνοντας τρόπον τινά μια κάποια δική τους ταυτότητα. Κι ενώ δεν διαφοροποιούνται από την «γυαλισμένη» προσέγγιση που χαρακτηρίζει τον χώρο στον οποίο κινούνται, η παραγωγή του είναι πολύ καλά προσεγμένη και ταιριαστή στο ύφος τους, χωρίς να περιορίζει τις δυναμικές στα παιξίματα.

Όσον αφορά στο συνθετικό κομμάτι, οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ βρίσκονται στο ξεκίνημά του. Το mid-tempo, εναρκτήριο "Statements" μας συστήνει απευθείας στην καταπληκτική φωνή του Stenning, το δυναμικό "For My Sorrow" ανεβάζει στροφές και το υπέροχο single "American Made" είναι η πιο διαφοροποιημένη και κατ’ εμέ καλύτερη σύνθεση του άλμπουμ, με πού ωραία μελωδία. Όχι πως η συνέχεια δεν διαθέτει εξίσου αξιόλογες στιγμές, όπως το mid-tempo "Paradox", το κλείσιμο του "Fragments" ή τα πιο επιθετικά/up-tempo "Attitude" και "Open Wound", με το άλμπουμ να έχει όμορφη ροή από το ξεκίνημα ως το τέλος του.

Συνολικά, το πρώτο ολοκληρωμένο δισκογραφικό πόνημα των The Fallen State είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, νέες προτάσεις των τελευταίων χρόνων στο χώρο και προτείνεται σε όσους αρέσκονται στον ευρύτερο μοντέρνο ήχο που φλερτάρει με τα rock ραδιόφωνα της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού. Αν μη τι άλλο, το "A Deadset Endeavour" αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον.