Teramaze

Να αρχίσω την περιήγηση μου στο έκτο άλμπουμ των Αυστραλών από τη Μελβούρνη με ένα ενδιαφέρον fact. Το 1993 που δημιουργήθηκαν το αρχικό τους όνομα ήταν Terrormaze αλλά σύντομα ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό στη φιλοσοφία και τους στίχους τους και έτσι πλέον μπορούμε να αποκαλούμε τους Teramaze ως ένα christian prog metal συγκρότημα. Μπορεί το "christian" να ακούγεται περίεργο και παραίτερω κοντά στη λέξη "metal" αλλά ανά την ιστορία της «σκληρής» μουσικής υπήρχαν και υπάρχουν συγκροτήματα με ας πούμε χριστιανικό στίχο και ήθος που μουσικά όμως παράγουν διαμάντια (π.χ. The Devil Wears Prada, Skillet, Norma Jean, Underoath, Stryper και πολλοί άλλοι).

That said... ας επικεντρωθούμε στη νέα δημιουργία των Teramaze, τέσσερα χρόνια μετά το "Her Halo" το οποίο από αυτόν εδώ τον χώρο έλαβε διθυραμβικές κριτικές. Η Αυστραλία τα τελευταία χρόνια αρχίζει να εξελίσσεται σε prog-μάνα, δεν ξέρω αν φταίει το κλίμα εκεί κάτω αλλά κάτι γίνεται και συνεχώς βγαίνουν μπαντάρες (Karnivool, Plini, Caligula’s Horse). Το "Her Halo" είδε το συγκρότημα να απομακρύνεται μουσικά από τις πρώτες κυκλοφορίες ("Anhedonia" και "Esoteric Symbolism") με θετικά αποτελέσματα και το "Are We Soldiers" έρχεται να συνεισφέρει επίσης θετικά προς μια νέα κατεύθυνση με περισσότερη μελωδία, φανταχτερά choruses, βαριές κιθάρες, μελωδία και περίτεχνες αλλαγές στις κλίμακες. Βάλτε και στο mix και την επιστροφή του original τραγουδιστή Brett Rerekura που αντικαθιστά τον Nathan Peachey (έξυπνη κίνηση αν με ρωτήσετε) και είμαστε ένα βήμα πιό κοντά στην αποκωδικοποίηση του νέου τους πονήματος.

Το πιάνο, τα riff και η φωνάρα του Rerekura στον εναρκτήριο "Fight Or Flight" είναι αντιπροσωπευτικά του ηχητικού μοτίβου στο οποίο κινείται το άλμπουμ. Μελωδικό, rock, pop και ένας prog πυρήνας καθορίζει όλο το δίσκο που βγάζει μια υποβόσκουσα στεναχώρια και εσωτερική αναζήτηση πάνω σε μια πλατφόρμα καλοκουρδισμένων κιθαρών, μελωδικού πιάνου, στιβαρών ντραμς και καλογυαλισμένης παραγωγής. To "Are We Soldiers" είναι από τα καλύτερα του δίσκου, ίσως γιατί παντρεύει τους Dream Theater με μια πιό ποπ αισθητική και ακούγεται πολύ ελκυστικό στα αυτιά μου. O prog χαρακτήρας του δίσκου βρίσκεται στα μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια ("Control Conquer Collide", "Orwellian Times") όπου οι Αυστραλοί θέλουν κάτι να μας πουν ενώ σε αυτά μικρότερης διάρκειας υπάρχει μεγαλύτερη ενέργεια και έντονη διάθεση μεταλλικού ξεσπάσματος ("From Saviour To Assassin", "Fact Resistant Human").

Γενικώς ο κινητήριος μοχλός του συγκροτήματος Dean Wells είναι σε μεγάλα κέφια, αποδεικνύει -ξανά- ότι πρόκειται για μεγάλο τεχνίτη με φοβερές ιδέες τόσο μουσικά και στιχουργικά. Ο δίσκος είναι συμπαγής και δεν υπάρχει τραγούδι να σε κάνει να βαρεθείς ή να πατήσεις το skip. Περισσότερο ίσως ελαφρύς από όσο θα περίμεναν κάποιοι και οχι τόσο prog όσο ανέμεναν ίσως κάποιοι άλλοι αλλά είναι σίγουρο ότι πρόκειται για καλογυαλισμένες συνθέσεις σε όλα τα επίπεδα με ένα βλέμμα στραμμένο σε πιό μελωδικά και pop (με την έννοια του εύπεπτου) χωράφια. Αρκεί για να ξεχωρίσει στην πληθώρα ανάλογων κυκλοφοριών φέτος; Ας το κρίνετε εσείς αυτό. Μουσικά είναι κάτι το όμορφο και εγώ πέρασα καλά ακούγοντάς το.