Tenacious D

Ο Πυθαγόρας παραδεχόταν δέκα ζεύγη αντιθέτων πραγμάτων στον κόσμο που συντελούν στην αρμονία του. Αν ζούσε ακόμη θα έπρεπε να αναγωρίσει άλλο ένα, το δίπολο Kyle Gass και Jack Black. Συγγνώμη δηλαδή κυρ Πυθαγόρα μου αν νιώθεις πως σου επιβάλλω απόψεις εν αγνοία σου, αλλά αν ήσουν τριγύρω αυτές τις μέρες θα αναγνώριζες κι εσύ τη μουσική ιδιοφυία των Tenacious D.

«When the pick of destiny was released it was the bomb» και τους έβαλε για τα καλά στις συνειδήσεις των οπαδών της rock/metal κοινότητας ως τους «αστειά-τορες» που ξέρουν να γράφουν μουσική. Σίγουρα η αναγνωρισιμότητα του Jack Black ως αστέρα του Hollywood βοήθησε να αναδειχθεί και το ταλέντο του Kage, γιατί με τέτοια μούτρα δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να τον γνωρίζαμε σήμερα, αν δεν συνέβαινε το πρώτο. Όμως οι D είναι πλέον ένα αυτόφωτο άστρο και έρχονται να το αποδείξουν με το "Rize Of The Fenix".

Το γέλιο ξεκινάει από το εξώφυλλο όπου ο «Φοίνικας» ορθώνει το ανάστημά του και μας κοιτάει κατευθείαν στα μάτια. Η ανορθογραφία του τίτλου είναι σωστή αν λάβουμε υπόψη πως το πουλί του εξωφύλλου περισσότερο μοιάζει με πουλί που συναντάμε μέσα σε ανδρικά σώβρακα, παρά με το μυθολογικό πτηνό που αναγιεννιέται από τις στάχτες του. Αυτή ακριβώς είναι και η ουσία του δίσκου και το νόημά του. Ο συνδυασμός της καλοπαιγμένης rock μουσικής με τον στιχουργικό και ερμηνευτικό χαβαλέ.

Οι τύποι όμως το πάνε απερίγραπτα καλά το γράμμα. Έχουν φτιάξει έναν δίσκο περνώντας από όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της rock μουσικής, καταφέρνοντας να βγάζουν απίστευτο γέλιο με τους στίχους των τραγουδιών. Είναι οι μεγάλες αλήθειες των Tenacious D, λοιπόν, που θα σώσουν την μέρα και θα μας κάνουν να γελάσουμε μέχρι δακρύων με τον τρόπο που μας παρουσιάζονται.

Για να μην το χάσουμε, ας το πάρουμε από την αρχή με το ομώνυμο να έχει καταχωρηθεί ήδη στη συνείδησή μου ως στιγμή ανθολογίας. Πώς θα γινόταν διαφορετικά αφού γράψανε ένα τραγούδι ωδή στο hard rock με το videoclip να αποτελεί instant classic παλαβομάρας; Στο "Low Hangin' Fruit" προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους προθέσεις στο ίσως πιο Foo Fighters τραγούδι του δίσκου. Ας αναφέρουμε εδώ πως ο πολύς κύριος Dave Grohl έχει κάνει φοβερή δουλειά στα τύμπανα με το groove-ατο παίξιμο του. Ακολουθεί η προσπάθεια του JB να δώσει κίνητρο στον KG να γίνει καλύτερος μουσικός με τους ξεκαρδιστικούς διαλόγους του "Classical Teatcher", κάτι που μάλλον δούλεψε όπως ακούμε στο "Señorita" με τις latin κιθάρες και το ξέσπασμα στο τέλος και αφού έχει προηγηθεί ο καυγάς στο μπαρ με τον γκόμενο της Conchita. Από ότι φαίνεται όμως οι D είναι προβληματισμένοι με την προφητεία των Μάγιας και το διαφενόμενο τέλος του κόσμου. Γι' αυτόν τον λόγο μας προτείνουν τη λύση, η οποία δεν είναι άλλη από το να κατασκευάσουμε τα διαστημόπλοια που θα μας οδηγήσουν σε άλλους κόσμου, τα γνωστά "Deth Starr".

Το δεύτερο μισό του δίσκου ανοίγει με το "Roadie", τον φόρο τιμής που αποδίδουν στους αφανείς ήρωες τον συναυλιών, που όλοι μας αγνοούμε όταν παρακολουθούμε ένα show. Μια μπαλάντα που θα κάνει τις παλιές καραβάνες του δρόμου να δακρύσουν αναλογιζόμενοι την ιστορία και τη μεγάλη αλήθεια που περικλύει. Στο "Flutes And Trombones" γινόμαστε μάρτυρες των καυγάδων μεταξύ των μελών του συγκροτήματος σχετικά με το δημιουργικό κομμάτι και τους ύπουλους τρόπους που πολλές φορές προσπαθούν να προωθήσουν. Αποτελεί, δε, και την κατάλληλη εισαγωγή για ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, το "The Ballad Of Hollywood Jack And The Rage Kage". Ένα αυτοβιογραφικό τραγούδι (όσοι έχετε δει το "D Tour: A Tenacious Documentary" θα καταλάβετε) βουτηγμένο όμως στο βιτριολικό τους χιούμορ. Το "Throwdown" έχει αυτή την Iggy Pop αισθητική του "The Pessenger", αλλά είναι δομημένο στο φοβερό παίξιμο του Grohl, το οποίο του δίνει μια πιο αλήτικη rock υπόσταση. Λίγο πριν το τέλος έχουμε ένα μικρό σε διάρκεια ταξίδι στον χρόνο με το rock 'n' roll του "Rock Is Dead", το metal πέρασμα του "They Fucked Our Asses" και το 80s rock της Bonnie Tyler με το "To Be The Best", το οποίο είχε αποτελέσει το ξεκαρδιστικό teaser του δίσκου. Κερασάκι στην τούρτα αποτελλεί το "39", η μπαλάντα με την southern αύρα και τους απίστευτους στίχους για κάποιον μεγάλο έρωτα (δεν δίνω άλλο spoiler, διαβάστε και πέστε στο πάτωμα από τα γέλια).

Στα πιο σοβαρά θέματα τώρα, ο δίσκος είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει έως σήμερα τα δυο αυτά μουρλοκομεία, καθώς είναι ο δίσκος με τη μεγαλύτερη συνοχή. Ο Jack ερμηνεύει καταπληκτικά χρησιμοποιώντας το φοβερό του ταλέντο και τις ψεύτικες φωνές όπου χρειάζεται, ενώ συνθετικά κρίνεται ως αξιολογότατο και έχουμε για άλλη μια φορά τις ηλεκτρακουστικές κιθάρες φόρα παρτίδα, ενώ και τα υπόλοιπα όργανα δεν είναι κομπάρσοι αλλά μέρος του συνόλου, όπου αυτό εξυπηρετεί. Επίσης, έχει ωραία παραγωγή και πολύ καλό drumming από τον Grohl (χμ... μάλλον το έχω αναφέρει ξανά αυτό πιο πάνω).

Οι Tenacious D ευτυχώς, από ότι φαίνεται, δεν μπόρεσαν πάλι να θυμηθούν το καλύτερο τραγούδι στον κόσμο, το οποίο είχαν κάποτε γράψει προσπαθώντας να σώσουν τις ψυχές τους από τον διάβολο. Και λέω ευτυχώς γιατί θα πρέπει να συνεχίσουν το ταξίδι βγάζοντας τέτοια απολαυστικά άλμπουμ, κοινωνώντας μας το μπόλιασμα της μαγείας της rock μουσικής και του στιχουργικού οργίου. Μη φοβάστε λοιπόν ...you don't have to laser off the D tattoo after all.