Svartahrid

Δυστυχώς αδυνατώ να πρωτοτυπήσω σε ετούτη εδώ την κριτική. Δηλώνω πραγματικά ανίκανος να σκεφτώ και να γράψω έστω και ένα ευφυολόγημα για ετούτους εδώ τους Νορβηγούς. Και θέτω προς υπεράσπιση μου την ίδια την μπάντα και το δίσκο της, η ακρόαση του οποίου με στραγγίζει από κάθε ίχνος έμπνευσης.

Δε θα μπορούσε να βρεθεί κάτι ικανό να περιγράψει την κοινοτυπία του εξωφύλλου που απεικονίζει τις περήφανες, χιονισμένες Νορβηγικές κορυφές (υποθέτω). Και είναι περιττό να προσπαθήσω να αποδείξω την κοινοτυπία του τίτλου. Το “Malicious Pride” μιλά από μόνο του. Το πραγματικά δύσκολο έργο όμως είναι να ανταπεξέλθεις στα χτυπήματα ισχυρής αδιαφορίας με τα οποία σε πλήττει αδιάκοπα η μουσική. Δεν είναι κακοπαιγμένη. Ούτε έχει κακή παραγωγή. Ίσα ίσα, που για black metal δίσκο παραείναι καλή. Απλά είναι τόσο βαρετή και προβλέψιμη που πραγματικά δεν βρίσκεις λέξεις για να την περιγράψεις. Το μόνο που ψάχνεις είναι αιχμηρά αντικείμενα, να τα καρφώσεις στο μάτι σου, να χαράξεις τα χέρια σου ή να ξύσεις το ρουθούνι σου. Κάι που να προκαλέσει έκκριση αδρεναλίνης ρε παιδί μου. Είπαμε ότι το black metal οφείλει να είναι ψυχρό και παγωμένο, αλλά οι Svartahrid πρέπει να παρερμήνευαν τους χαρακτηρισμούς ή μάλλον τους πήραν πολύ στα σοβαρά.

Α! Να μην ξεχάσω να αναφέρω στο κλείσιμο αυτής της κριτικής να αναφέρω ότι οι Svartahrid είναι πολύ κακά παιδιά. Και πραγματικοί σατανισταί. Ένας απ’ αυτούς μπούκαρε σε ένα κρεματόριο και πήρε για ενθύμιο σπίτι του ένα κομμένο κεφάλι, αφού τεμάχισε αρκετά άλλα πτώματα. Επίσης οι Svartahrid μοιάζουν αρκετά με Gehenna, Gorgoroth και λοιπά καμάρια της σκηνής αλλά μάλλον δεν θα σας νοιάζει και πολύ μετά την άνωθεν αποκάλυψη. Μην τους κάνετε την χάρη να τους ακούσετε, παίξτε tetris καλύτερα. Είναι πιο εποικοδομητικό.