Sunn 0)))

Πάνε πέντε χρόνια που έχω να ακούσω κάτι πραγματικά καλό από αυτούς. Ήταν το "Monoliths & Dimensions", το οποίο γενικά θεωρώ μαζί με το "White 1", τον καλύτερο τους δίσκο. Τα "Soused" και "Terrestrials", καθότι λίγο πιο έξω από τον συνηθισμένο ήχο τους (δεν είναι και καθαρά δικές τους δουλειές), δεν θα τις εντάξω σε αυτή την καταγραφή-σύγκριση. Κάπου ενδιάμεσα, το 2006, έσκασε και η εξαιρετική προσπάθεια τους με τους Boris ("Altar") και μας κράτησε πολύ ζεστούς με την μπάντα. Από εκεί και πέρα, σε άλλες κυκλοφορίες τους μεταξύ '11 και '14 πραγματικά δεν έχω να θυμηθώ τίποτα καθώς οι δίσκοι ήταν εντελώς αδιάφοροι και μάλλον διαδικαστικοί, για το γούστο μου.

Ερχόμαστε, λοιπόν, μ' αυτά και μ' αυτά μπροστά σε τρεις συνθέσεις, που μαζί βγάζουν κοντά ένα μισαωράκι και κάτι ψιλά. Τρία (ουσιαστικά είναι ένα) drone metal κομμάτια που μας επαναφέρουν στα γνωστά τους τερτίπια. Επιτέλους, λέω κι εγώ. Θα ακούσουμε ξανά τους μάγους του θορυβώδους drone που τόσα χρόνια μας λείψανε. Επιπλέον, να και ο Attila Csihar στις φωνές, κυρίως ψαλμωδίες και ανά φάσεις ξεσκισμένες κατάμαυρες κραυγές. Ε, τι άλλο θες. Όλα σωστά και έτοιμα για την αποθέωση.

Μπα. Όχι. Δεν κάνει. Δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον. Είναι μια πρόβα. Κάπου κάπου, σε πείθει μια φωνή. Αλλού ένα κιθαριστικό παραλήρημα θορύβου. Σε ελάχιστα σημεία μια παράξενη πειραματική πινελιά. Τίποτα όμως σου λέω. Ξανά και ξανά γίνεται ανούσιο και βαρετό και πέφτεις πάλι στην θλίψη. Νομίζω ότι δεν αξίζει τον κόπο να το προσπαθούν άλλο. Μας έχουν πάρει κυριολεκτικά τα μυαλά και τα αυτιά τόσα χρόνια, με τόσο καλές κυκλοφορίες γεμάτες ένταση, βρυχηθμούς εγχόρδων, σχολαστικότητα και πραγματικά φευγάτη μουσική-θόρυβο. Γιατί τώρα τελευταία το χαλάνε έτσι; Κρίμα είναι.

Μας μάγευαν με την ακρότητα και την αμεσότητα του ήχου τους. Μας μάγευαν με το μέγεθος και τον όγκο. Μας υπνώτιζαν με την έλλειψη ρυθμού και προσανατολισμού. Τι είναι τώρα αυτά; Ένα μόνιμο, ανέμπνευστο μοτίβο που μόνο ξεφουσκώνει. Έχουν (άλλους) τεράστιους δίσκους να καταπιαστείς. Βρες τους. Αξίζουν.