Suicidal Angels

Dead Again

Noiseart (2010)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 10/12/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Γρήγορο επόμενο βήμα για τους Έλληνες thrashers, ακριβώς ένα χρόνο μετά το "Sanctify The Darkness". Η εμπειρία τους σε συναυλιακό επίπεδο τεράστια, αφού μετά τους Kataklysm, Overkill, Tankard και Bolt Thrower, φέτος άνοιξαν και για τους Big Four στο ελληνικό Sonisphere, ενώ το άκρως επιτυχημένο 2010 θα κλείσει με το Thrashfest, μία σπουδαία ευρωπαϊκή περιοδεία δίπλα στους ογκόλιθους Kreator, Exodus και Death Angel. Οι Suicidal Angels έχουν πιάσει το νόημα προ πολλού και ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο τους περιοδεύοντας, γνωρίζοντας ότι μόνο έτσι μπορεί να χτιστεί και να διατηρηθεί ένα αξιοπρεπές όνομα. Επιχειρούν να διοχετεύσουν την εμπειρία αυτή στο "Dead Again", το οποίο παρουσιάζεται ακόμα πιο γρήγορο, πιο χύμα και πιο «ζωντανό» από τον προκάτοχό του.

Οι Αθηναίοι συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν από trends, παρά μένουν πιστοί στο '80s thrash metal τους. Τα ηγετικά συγκροτήματα της εποχής δείχνουν τη σωστή κατεύθυνση και η αύρα τους είναι διάχυτη στο σύνολο των 40 λεπτών του album. Από τα "Reign In Blood" και "South Of Heaven" στο "Persecution Mania", διαμέσου των "Pleasure To Kill" και "Beneath The Remains", η μπάντα δανείζεται τιμώντας τους πάντες και συνθέτει κάτι σαν best of της χρυσής περιόδου του ιδιώματος. Τα νευρωτικά riff, τα τσιριχτά solo, το ισοπεδωτικό μπάσο, οι ακούραστοι καταιγιστικοί ρυθμοί στα drums και τα διαολεμένα καρα-cult φωνητικά απαρτίζουν έναν παραδοσιακό δίσκο ανόθευτου και καλοπαιγμένου thrash, που δεν επηρεάζεται από τη σύγχρονη αντίληψη της παραγωγής του Δημήτρη Λιαπάκη. Η υποψία, βέβαια, υπήρχε ήδη, ισχυροποιήθηκε όμως και από το καταπληκτικό old school εξώφυλλό του Ed Repka (Megadeth, Possessed, Death, Atheist).

Το μοναδικό παράπονο που θα μπορούσε να έχει κάποιος από το "Dead Again" είναι ο μερικώς μονοδιάστατος χαρακτήρας του, το γεγονός ότι το συγκρότημα αυτοπεριορίζεται σε ένα ενιαίο μοτίβο με λιγοστές ρυθμικές -αλλά και τονικές- διαφοροποιήσεις. Από τη στιγμή που οι τελευταίες νότες του ακουστικού εισαγωγικού "Damnation" δίνουν τη θέση τους στο δαιμονιώδες "Reborn In Violence", οι μοναδικές στιγμές που οι ταχύτητες μειώνονται είναι στο Slayerικό mid-tempo "Beggar Of Scorn", καθώς και σε ορισμένα σημεία που η έμφαση μεταφέρεται στο groove ("The Trial", "Violent Abuse").

Από 'κει και πέρα, υπάρχουν στιγμές που το πνεύμα των παλιών Sepultura κάνει την επίσκεψή του ("Search For Recreation"), άλλες που είναι νοτισμένες με την πολεμική λύσσα των Sodom ("Bleeding Holocaust" - το οποίο συνοδεύεται και από video), ενώ η επιρροή των Slayer, εκτός από τα "Suicide Solution", "The Lies Of Resurrection" και "Beggar Of Scorn", κυριαρχεί και στην πλειοψηφία των solo.

Αναμφίβολα, οι Suicidal Angels είναι στα ντουζένια τους και συνεχίζουν έχοντας κεκτημένη ταχύτητα, με το "Dead Again" να προσπερνάει το "Sanctify The Darkness" χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Η μπάντα εμφανίζεται κατασταλαγμένη ως προς το ύφος της, το οποίο ναι μεν εξελίσσεται, όχι όμως ραγδαία. Προσηλωμένη ψυχή τε και σώματι στη δεκαετία του '80, η νέα δουλειά τους θυμίζει περισσότερο φόρο τιμής στα ιερά τέρατα του χώρου. Και το αποτέλεσμα δε φαίνεται να χαλάει κανέναν, αφού ο πολύ καλός τρίτος δίσκος τους αποτελεί -κατά κύριο λόγο- την αφορμή για να ξαναβγούν στον δρόμο, εμπλουτίζοντας παράλληλα το setlist τους, αλλά και ένα μικρό, πλην ουσιαστικό, βήμα μπροστά.
  • SHARE
  • TWEET