Streetlight Manifesto

Οι Streetlight Manifesto είναι ένα αμερικανικό συγκρότημα της λεγόμενης «third-wave» ska γενιάς και παίζουν ska όπως παίζουν punk οι Offspring. Τα απομεινάρια των Catch 22 παρουσίασαν το 2003 ένα θεαματικό ντεμπούτο ονόματι "Everything Goes Numb", το οποίο είχε πείσει τους πάντες να τους αφήσουν τα ηνία. Αν εξαιρέσουμε μια επανηχογράφηση υλικού των Catch 22 το 2006, το "Somewhere In Between" είναι η δεύτερη κυκλοφορία τους.

Οι αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας, με σημαντική απώλεια τους πνεύμονες του Jamie Egan, δε μεταμόρφωσαν τον ήχο και ο διάδοχος του "Everything Goes Numb" στέκεται σαφώς στη σκιά του. Το "Somewhere In The Between" είναι επίπεδο και δυσλειτουργικά τσιτωμένο. Η φωνή του Tomas Kalnoky δεν απογειώνει -όχι όσο πριν τέσσερα χρόνια- και η αδρεναλίνη κουράζεται σύντομα, με αποτέλεσμα αυτή η δισκογραφική κατάθεση να μην είναι ένα βήμα μπροστά, αλλά προς το πλάι.

Το φανερό όπλο είναι τα πνευστά, με πρωτεργάτη το τρομπόνι του Mike Soprano, τα οποία εξυπηρετούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις μάλλον ισοπεδωμένες συνθέσεις. Οι απεγνωσμένες προσπάθειες της μπάντας για να παρασύρει τον ακροατή ίσως είναι αποτελεσματικές σε ζωντανές εμφανίσεις, αλλά στο hi-fi προκαλούν ασφυξία.

Φυσικά υπάρχουν πολλές καλές στιγμές. Η ένταση του "We Will Fall Together", το ρεφρέν του "Down, Down, Down To Mephisto's Cafe", η χημεία του "Forty Days", το κέφι του "The Blonde Lead The Blind" μας θυμίζουν με ποιούς έχουμε να κάνουμε. Αλλά, το "One Foot On The Gas, One Foot In The Grave" και οι στίχοι του -κι όχι μόνο- μας κάνουν να θέλουμε να ξεχάσουμε.

Το άλμπουμ παραμένει εντυπωσιακό, χωρίς όμως να συναντά τις απαιτήσεις του ακροατή, χωρίς να βρει τη φλόγα που θα ανάψει μια ska γιορτή. Οι ενορχηστρώσεις είναι παραδειγματικές, οι συνθέσεις και τα φωνητικά όχι πάντα.