Strapping Young Lad

Όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται, οι Strapping Young Lad επέστρεψαν με ένα νέο δίσκο στις αποσκευές τους. Είναι η τρίτη studio δουλειά του συγκροτήματος μέσα σε διάστημα τεσσάρων ετών. Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο βασικός συνθέτης του group, Devin Townsend, έχει παράλληλα και το progressive metal group του (με το οποίο επίσης έχει κυκλοφορήσει αρκετές δουλειές στην ως τώρα καριέρα του), θα καταλάβει ότι ο άνθρωπος είναι ένας αρκετά εργασιομανής δημιουργός. Οι μέχρι τώρα δουλειές των Strapping Young Lad ανήκουν, πάνω κάτω, στο είδος του industrial metal. Θα τολμήσω όμως να πω ότι ο κύριος Townsend πιθανότατα έχει μια περίεργη άποψη για το τι θεωρείται industrial. Πέραν κάθε αμφιβολίας, το νέο του έργο θα έλεγα ότι μου ακούγεται πιο πολύ... progressive παρά industrial!

Χρησιμοποιώ ασφαλώς τη λέξη progressive με την έννοια του "προοδευτικού". Πραγματικά είναι ο πιο ποικιλόμορφος δίσκος του γκρουπ μέχρι σήμερα! Κακά τα ψέματα, ο Devin Townsend έχει κατά μια έννοια "στρατολογήσει" ορισμένους από τους πιο κατάλληλους μουσικούς που μπορούσε να βρει για να τον βοηθήσουν στη δημιουργία των σπουδαίων δουλειών που έχει ετοιμάσει για το metal ακροατήριο. Ειδικά στο "The New Black" τι να πω πρώτα; Για το drumming του Gene Hoglan (ex-Death, ex-Dark Angel) που θερίζει και σπέρνει ή μήπως για την εξαιρετική δουλειά που έκαναν στο δίσκο οι Byron Stroud (Fear Factory), Jed Simon και Willy Campagna με τα μέρη του μπάσου, κιθάρας και πλήκτρων αντίστοιχα; Πέραν κάθε αμφιβολίας, οι Strapping Young Lad είναι αυτή τη στιγμή η "dream team" του industrial metal. Με τέτοια μέλη που την απαρτίζουν πώς να μην είναι άλλωστε;

Ας επιστρέψουμε στην έννοια του "προοδευτικού", όπως το αντιλαμβάνονται οι Strapping Young Lad. Το γκρουπ έχει ενσωματώσει στον ήχο του διάφορα στοιχεία, όπως τα πνευστά στο "Antiproduct" (το οποίο θα χαρακτήριζα ως αρκετά πειραματικό), ή τα "εναλλακτικά" στοιχεία στο "Almost Again" τα οποία ακολουθούν blast beats ηχογραφημένα σε περίεργους -από εκτελεστική άποψη- ρυθμούς. Δε χωρά κατά τη γνώμη μου καμία αμφιβολία ότι το γκρουπ έχει προσπαθήσει στο συγκεκριμένο δίσκο να καλύψει όλο το φάσμα του metal, και όχι μόνο, χωρίς όμως να ξεφεύγει από τη σφαίρα του industrial. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι εννοώ είναι το "Fucker". Το αρχικό riff του μου φέρνει στο μυαλό γκρουπ της κατηγορίας των Soulfly, ενώ πολλές μελωδίες στα φωνητικά μου θυμίζουν το όλο στυλ της pop μουσικής. Μπορεί να σας ακούγεται περίεργο, αλλά έτσι είναι περίπου το κλίμα πολλών τραγουδιών του δίσκου: τυπικά σε στυλ τραγούδια των Strapping Young Lad που τα έχουν εμπλουτίσει με ξένα για τον ήχο του είδους στοιχεία, χωρίς όμως να καταστρέφεται έτσι το feeling της μουσικής. Φυσικά, δεν είναι όλος ο δίσκος έτσι. Βασικά, θα παρατηρήσετε ότι η σειρά των τραγουδιών είναι τέτοια ώστε τα πιο "τυπικά" τραγούδια να έχουν ανακατευθεί με τα πιο "προοδευτικά", με σκοπό να δημιουργήσουν μια ροή που ούτε κουράζει, ούτε παραξενεύει τον ακροατή.

Κάτι που μου άρεσε πολύ στο δίσκο είναι το ότι ο Devin χρησιμοποιεί αρκετά μελωδικά φωνητικά, καθώς και αρκετά brutal, χρησιμοποιώντας το κάθε στυλ φωνητικών όταν και όπου είναι αναγκαίο. Σε γενικές γραμμές το "The New Black" είναι αρκετά μελωδικό και μπορεί πολύ εύκολα να προσεγγίσει τον "ανοιχτόμυαλο" οπαδό. Δε γνωρίζω ούτε μπορώ να κρίνω το αν είμαι ανοιχτόμυαλος, αλλά κατάφερε να προσεγγίσει εμένα. Τα τραγούδια που προτιμώ στο δίσκο είναι: "You Suck", "Fucker", "Almost Again", "Plyophony" και "The New Black". Πάντως πραγματικά δε μπορώ να πω πως το εν λόγω cd περιέχει κακό τραγούδι. Ομολογώ ότι έχει κάποιες μέτριες στιγμές, αλλά παρόλα αυτά πιστεύω ότι οι συνθέσεις του θα αρέσουν στους μέχρι τώρα οπαδούς του γκρουπ και πιθανότατα να προσελκύσουν νέους, κυρίως λόγω της ποικιλομορφίας τους...

Το "The New Black" πιθανότατα είναι, όπως λένε και οι Strapping Young Lad, far beyond metal. Το ταξίδι του γκρουπ σε νέα μονοπάτια άρχισε. Εσείς θα μείνετε πίσω;