Steve Hackett

Είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο ότι αν η αμέσως μετά τον Gabriel εποχή των Genesis είχε ίσες δόσεις progressive και pop, τότε η αποχώρηση του Hackett πήρε μαζί της το πρώτο συστατικό και άφησε στους υπόλοιπους το δεύτερο να πορεύονται. Σε αυτής της παράδοσης τη δισκογραφία του έρχεται να προστεθεί ένας ακόμα δίσκος που φιλοδοξεί να συνεχίσει τις καλές εντυπώσεις που άφησε το "Out Of The Tunnel's Mouth" το 2010 αλλά και το φετινό "Live Rails", το οποίο προφανώς είχε σκοπό να κεφαλαιοποιήσει την επάνοδό του στα φώτα της δημοσιότητας.

Το κοινό χαρακτηριστικό των δύο άλμπουμ είναι η συμμετοχή τραγουδιών που είχαν ηχογραφηθεί για ένα μελλοντικό project με τον Chris Squire - και το οποίο δεν ευδοκίμησε ποτέ να δει το φως της ημέρας. Προφανώς διατηρείται ακόμα η ικανότητα του Hackett να κινείται με την ηλεκτρική του κιθάρα ανάμεσα σε διάφορα μουσικά μοτίβα που εκτείνονται από τη βρετανική folk μέχρι την κλασική μουσική ή την ανατολίτικη παράδοση, με εναλλασσόμενες παραστάσεις ηλεκτρισμού και ακουστικών ήχων. Αν, παρ' ελπίδα, αμφέβαλλε κανείς για την ικανότητα του Hackett ως οργανοπαίχτης, θα έχει πολύ νωρίς την απάντησή του. Αλλά λίγο ως πολύ αυτά είναι γνωστά κοιτώντας και μόνο το εξώφυλλο. Το ζητούμενο είναι το πώς σχηματοποιούνται σε ολοκληρωμένες συνθέσεις.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Από τη μία έχουμε τραγούδια που αργά ή γρήγορα σε κερδίζουν, είτε με τη δύναμή τους, είτε με τον επικό χαρακτήρα τους και προσπαθούν να σου επιβληθούν. Σε αυτή τη λίστα θα γραφτούν πάνω-πάνω οι τίτλοι των "Loch Lomond" και "Prairie Angel", που πραγματικά αποτελούν ξεχωριστές στιγμές, αντάξιες του παρελθόντος του Hackett, ενώ και άλλες συνθέσεις, όπως τα "The Phoenix Flown", "A Place Called Freedom" και "Catwalk", διατηρούν ένα ποιοτικό επίπεδο, έστω κι αν απουσιάζει η πρωτότυπη έμπνευση. Ορισμένες φορές, πάλι, στραβώνει το θέμα και ειλικρινά δε μπορώ να σκεφτώ ικανοποιητική εξήγηση για την εντεκάλεπτη διάρκεια του "Turn This Island Earth".

Από την άλλη, βρίσκουμε συνθέσεις που αρεσκόμαστε μερικές φορές να ονομάζουμε «ώριμες», κρύβοντας πίσω από το χαρακτηρισμό αυτό μία ελαφρά ενήλικη και πιο easy listening προσέγγιση του rock. Υπάρχουν αρκετές τέτοιες στο "Beyond The Shrouded Horizon", σε βαθμό, μάλιστα, που, μαζί με κάποια ιντερλούδια και λοιπές εισαγωγές, να δίνουν την ψευδαίσθηση ότι κυριαρχούν. Στις περιπτώσεις αυτές η πιο φανερή αδυναμία είναι η περιορισμένη φωνητική ικανότητα του Hackett, που επιμένει παρ' όλα αυτά να ερμηνεύει ο ίδιος τις συνθέσεις του. Δεν είναι τυχαίο ότι το "Waking To Life", που αποδίδει η Amanda Lehmann, είναι ο καλύτερος αντιπρόσωπος αυτής της κατηγορίας, ενώ το "Looking For Fantasy", το οποίο βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη φωνή του Hackett, είναι ο πιο ισχνός. Υποθέτω βέβαια ότι αυτό είναι ένα ρίσκο που ο ίδιος πήρε εν πλήρη γνώση και που βέβαια προσπαθεί, και ενίοτε καταφέρνει, να καλύπτει. Πέραν αυτού, θα βρούμε συνθέσεις γεμάτες ομορφιά, όπως το "Till These Eyes", αλλά και άλλες επώδυνα αδιάφορες, όπως το "Between The Sunset And The Coconut Palms".

Θα μπορούσαμε να βαφτίσουμε το άλμπουμ «άνισο» και να ξεμπερδεύουμε, αλλά δε θα ήταν πολύ ακριβές αυτό. Στην πραγματικότητα το "Beyond The Shrouded Horizon" είναι πολύ ομοιόμορφο στην ακρόασή του και φανερώνει τις θετικές και τις αρνητικές πτυχές του καθ' όλη τη διάρκειά του. Ακόμα και στις πιο ολοκληρωμένες του όψεις δε λείπει ο φόβος ότι ανά πάσα στιγμή κάτι μπορεί να χαλάσει την καλή εικόνα, ενώ, αντίστροφα, ακόμα και στις πιο δυσάρεστες στιγμές του μπορεί κανείς να διαπιστώσει εκφάνσεις μεγαλείου. Διατηρώντας αυτή την ισορροπία μέχρι τέλους, ο Steve Hackett διατηρεί και την καλλιτεχνική του υπόσταση, αλλά δύσκολα θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το άλμπουμ αυτό «πραγματικά καλό», χωρίς να ιδρώσει λιγάκι.