Sorority Noise

Οι Sorority Noise έρχονται από το Hartford, τη μεγαλύτερη πόλη της πολιτείας του Connecticut, που δεν έχει κάποια ιδιαίτερη παράδοση στη μουσική η αλήθεια είναι, λογικό αν λάβουμε υπόψη τον περιορισμένο πληθυσμό της και την εγγύτητα με τις δύο επιδραστικότερες ίσως πόλεις των ΗΠΑ, τη Νέα Υόρκη και τη Βοστώνη. Το κουαρτέτο σχηματίστηκε το 2013 από μέλη των συγκροτημάτων Prawn και Old Gray, σαν side project ενασχόλησης τους, και μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ, με πιο πρόσφατο το φετινό "You're Not As __ As You Think".

Ήδη από το "Joy, Departed" του 2015, οι Sorority Noise είχαν απομακρυνθεί από την αφελή pop punk και τον ξεπερασμένο -κατά μία δεκαετία σχεδόν- emocore ήχο και η νέα τους δουλειά ήρθε να επιβεβαιώσει μία μετακίνηση που επισφραγίστηκε από την πιο θλιβερή αφορμή. "Just this year I lost a basketball team to heaven" λέει ο Cam Boucher που πράγματι μέσα σε λίγους μήνες έχασε κάποιους πολύ καλούς του φίλους και κλήθηκε να επεξεργαστεί ορισμένα ζωτικά θέματα, όπως τη θνητότητα, τη θεϊκή ύπαρξη, το πένθος και τη συνήθεια. Η βασική διαφορά αυτής της μορφής της emo -μαζί με την πιο pop χροιά- είναι πως δεν ψάχνει τη φετιχοποίηση του θανάτου και της μαυρίλας όπως έκαναν οι μοδάτοι μουσικοί πρόγονοί της. Αποδέχεται το γεγονός και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Συγκεκριμένα δε μιλάμε για ένα δίσκο-μνημείο αφιερωμένο στους νεκρούς, όπως γίνεται συνήθως, αλλά για τη ρουτίνα του Boucher, που έμεινε πίσω και προσπαθεί να επιβιώσει. 

Τη διαδικασία του πένθους του συνοδεύει ένα υφολογικό σκαμπανέβασμα, από εκρηκτικά power chords μέχρι γλυκόπικρες ακουστικές μελωδίες, πράγματα που έχεις ξανακούσει και δοκιμάστηκαν πιο εκτεταμένα στο "Joy, Departed". Η περπατημένη όντως ακολουθείται με κάποιες έξτρα κλιμακώσεις και κορυφώσεις, κυρίως στο πρώτο μισό της διάρκειας του δίσκου. Η πορεία είναι παράλληλη με το θρήνο. Ενώ τα περισσότερα άλμπουμ σχετικά με το θάνατο επικεντρώνονται στο άτομο ή στα άτομα που χάθηκαν, ο Boucher, κάπως εγωιστής μέσα στον οικουμενικό πόνο της απώλειας, επικεντρώνεται στον εαυτό του. Δε προσπαθεί να γράψει ποίηση ή κάτι δυσνόητο και λυρικό για να εκβιάσει τη συμπάθεια, αντιθέτως οι στίχοι είναι πολλές φορές τρομερά ωμοί, όπως όταν μιλάει για την κηδεία του φίλου του και το όταν έκανε μπάνιο μετά από αρκετό καιρό. 

Μπορεί να ξενίζει ο εγωκεντρισμός του, πέρα όμως από την ανάγκη και την ηθική επιταγή του να τιμάμε τους αποθανόντες και τις σχετικές με αυτούς αναμνήσεις μας- ακόμα κι αν χρησιμοποιείται ως όχημα γι αυτό η μουσική ή γενικά η καλλιτεχνική δραστηριότητα- πίσω μένουν άνθρωποι. Έτσι κι ο Boucher προσπαθεί να σηκώσει τον εαυτό του και να ζήσει τη ζωή του σα συνέχεια της απώλειας των φίλων του. Κι αν το σκεφτούμε λίγο δε θα έπρεπε να βρίσκουμε τίποτα επιλήψιμο σε όλο αυτό. Οι Sorority Noise έφτιαξαν έναν δυνατό και απροσποίητο δίσκο που κάνει τα όρια ανάμεσα σε μουσικά είδη δυσδιάκριτα και ξεφεύγει απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει από το βάναυσο -παρότι κοινότοπο- θέμα αναφοράς του, κλείνοντας την όλη προσωπική αφήγηση με το αισιόδοξο μήνυμα πως όλα θα γίνουν καλύτερα.       

Τους βρίσκετε εδώ.