Snowy White & The White Flames

Realistic

Snowy White (2011)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 08/07/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ελάχιστες είναι οι φορές που κάποιος κιθαρίστας φανερώνει τόσο πολύ τις δύο κύριες επιρροές του στο παίξιμό του και ίσως μοναδική η περίπτωση που αυτός ο κιθαρίστας έχει συνεργαστεί με / αντικαταστήσει τους ήρωές του. Μιλάμε φυσικά για τον Snowy White, του οποίου η κιθάρα είναι το ιδανικότερο πάντρεμα του ήχου του Peter Green και του David Gilmour.

Πιθανόν αρκετοί να τον γνωρίζουν ως τον κιθαρίστα που αντικατέστησε τον Gary Moore στους Thin Lizzy ή έστω αυτόν του προσωπικού σχήματος του Roger Waters που αντικαθιστά με τον ντελικάτο ήχο του (όσο είναι δυνατόν) τον αντίστοιχο του Gilmour στα τραγούδια των Pink Floyd. Κάποιοι άλλοι μπορεί να θυμούνται ότι προϋπήρξε βοηθητικός κιθαρίστας στις συναυλίες των τελευταίων, ενώ δυστυχώς η εξαιρετική του συνεισφορά στο "Animals" δεν κυκλοφόρησε ποτέ επισήμως, από τη στιγμή που το "Pigs On The Wing" αποφασίστηκε να σπάσει στα δύο. Κάπως λιγότεροι θα τον έχουν συνδέσει με τη μεγάλη του επιτυχία "Bird Of Paradise", ενώ οι πολύ ψαγμένοι μπορεί να έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι αυτός που παίζει lead κιθάρα στο περίφημο "Slabo Day" του Peter Green. Σαφώς μετρημένοι όμως είναι αυτοί που παρακολουθούν την προσωπική του καριέρα με το δικό του συγκρότημα, τους White Flames.

Κακώς λέω εγώ. Γιατί μέσα στα χρόνια έχει ηχογραφήσει εξαιρετικές δουλειές, ακόμα κι αν δεν είναι εντυπωσιακές. Το cool blues ύφος του επενδύει πάρα πολλά στον ατμοσφαιρικό και βελουδένιο ήχο που μπορεί να παράγει το vibrato των δαχτύλων του, στις σοφά αλλά και ενίοτε νωχελικά τοποθετημένες νότες του, στα συναισθηματικά solo της κιθάρας του. Όλα αυτά τα υποστηρίζει με μία ζεστή φωνή (όποτε αποφασίζει να τραγουδήσει) και με μουσικούς που ακολουθούν την ίδια ακριβώς φιλοσοφία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάλιστα, συνοδεύεται από τον Max Middleton στα πλήκτρα (γνωστότερο από τη συνεργασία του με τον Jeff Beck), που διακριτικά επενδύει τις μελωδίες του Snowy White και αποδεικνύεται πολύ ουσιαστικός.

Χρόνο με το χρόνο και άλμπουμ με το άλμπουμ δεν αλλάζει ιδαίτερα το στυλ του κ. Χιονάτη. Αυτό που μπορεί να διαφοροποιήσει την ποιότητα του δίσκου είναι η επιτυχημένες ή μη συνθέσεις του. Στο "Realistic" λοιπόν δε θα βρούμε άλλο "Bird Of Paradise", εξάλλου ούτε χαρακτηριστικό του ήταν ποτέ, ούτε και προσπάθησε να το επαναλάβει. Θα βρούμε όμως soulful μελωδίες, όπως τα "On The Edge Of Something" και "Towards Higher Ground", κεφάτα ροκάκια, όπως το "Ongoing", άκρατο λυρισμό στα "Riding The Blues" και "White Flames Blues" και blues όπως τα έπαιζε ο Πέτρος ο Πράσινος, σαν τα "Got To Set Me Free", "Another Story Told" και "Long Way Out".

Δεν είναι πρωτότυπος, δεν είναι γρήγορος, δεν είναι αλήτης, ούτε παίζει την πιο «βρώμικη» κιθάρα στην πιάτσα, δεν είναι καν «αυθεντικός μπλουζίστας», καμμένος αλκοολικός ή λούμπεν προσωπικότητα. Έχει όμως το άγγιγμα του Μίδα σε ό,τι έχει να κάνει με τις χορδές της κιθάρας του και προσωπικά έχω τεράστια αδυναμία στον ήχο αυτό. Κατανοώ ότι δεν είναι λόγος αυτός  να προτείνω ανεπιφύλακτα το άλμπουμ σε οποιονδήποτε φίλο των μπλουζ (πόσο μάλλον σε περιστασιακούς ακροατές του είδους), αλλά όσοι κατανοούν την ευαισθησία μου, ας μην αφήσουν την κυκλοφορία αυτή να πάει χαμένη.
  • SHARE
  • TWEET