Shinedown

Δεν μπορώ να αναλωθώ στο ποιοί είναι οι Shinedown σε αυτό το review - είναι περιττό να επαναλαμβάνονται τα προφανή. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσοι γνωρίζουν τι εστί αυτό το συγκρότημα, περιμένουν το "Amaryllis" όσο λίγα άλμπουμ και κάτι μου λέει πως όσοι τους ανακαλύψουν με αυτό το άλμπουμ, θα θελήσουν να ασχοληθούν άμεσα με την προηγούμενη δισκογραφία τους.

Τους πήρε σχεδόν τέσσερα χρόνια από την προηγούμενη δουλειά τους, μέσα στα οποία άλλαξαν status και γύρισαν τον κόσμο κάμποσες φορές, αλλά δεν βιάστηκαν να κεφαλαιοποιήσουν την επιτυχία του "Sound Of Madness" με έναν ίδιο δίσκο, που θα αποτελούσε την εύκολη λύση. Όπως κάθε μπάντα που ξεχωρίζει, έτσι και οι Shinedown έχουν υψηλότερες απαιτήσεις από τους εαυτούς τους σε σχέση με αυτές που έχει ο κόσμος και ακολουθώντας το δικό τους όραμα για τη μπάντα κατέληξαν στα δώδεκα τραγούδια που απαρτίζουν το "Amaryllis".

Το πρώτο ξεκάθαρο συμπέρασμα είναι πως το "Amaryllis" δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένα δεύτερο "Sound Of Madness" και αυτό «χτυπάει» από την πρώτη ακρόαση του δίσκου, αφήνοντας ενδεχομένους λίγο μουδιασμένους τους ήδη φίλους της μπάντας. Ίσως, δε, το ίδιο να συμβεί και στη δεύτερη ή την τρίτη ακρόαση που προσπαθείς να καταλάβεις πως κινήθηκαν, αλλά κάπου εκεί οι συνθέσεις του άλμπουμ σε κατακλύζουν, ενώ ξαφνικά -χωρίς να καταλάβεις πώς- σου έχουν αποτυπωθεί όλες οι μελωδίες και απλά νιώθεις την ανάγκη να ακούσεις το άλμπουμ ξανά και ξανά.

Με κάθε ακρόαση το "Amaryllis" μεγαλώνει μέσα μου και ήδη νιώθω εθισμένος στα νέα κολλητικά ρεφρέν που γράψανε, απολαμβάνω την «φορτωμένη» παραγωγή που ανέλαβε ξανά ο Rob Cavallo και αφήνω τη φωνάρα του Brent Smith να πει τα όσα ωραία συνήθως λέει. Τα μισά κομμάτια του άλμπουμ θα μπορούσαν να είναι δυνητικά το πρώτο single στη θέση του "Bully" που αρχικά ίσως διχάσε τους οπαδούς τους, κερδίζοντας σταδιακά περισσότερο κόσμο. Πολλοί ήδη θα προτιμούσαν ως τέτοιο, το δεύτερο δείγμα, "Unity", με την υποβόσκουσα «Τζοβική» αύρα του και το καταπληκτικό ρεφρέν. Αυτά, όμως, είναι μόνο η αρχή, ένα μικρό δείγμα του άλμπουμ...

Δυσκολεύομαι να περιγράψω την ομορφιά του ομώνυμου τραγουδιού με την ακουστική κιθάρα και τα βιολιά που γεμίζουν την ατμόσφαιρα, σε μια από τις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ, ενώ έχω την εντύπωση πως το "For My Sake" είναι πρώτο μεταξύ πρώτων, σε ένα ακόμα μεγάλο ρεφρέν για να γεμίζουν αρένες από το sing along. Ο δίσκος παρουσιάζει ποικιλία και πληρότητα, περιλαμβάνοντας τις κάποιες πιο κοφτές / σκληρές στιγμές, όπως το εναρκτήριο "Adrenaline", το "Enemies" ή το "My Name (Wearing Me Out)", ανεβαστικές, up tempo συνθέσεις σαν το "I'm Not Alright", το "Nowhere Kids" ή το "Miracle", και πιο mid tempo / χαλαρά τραγούδια όπως το ομώνυμο, την βασισμένη στο πιάνο μπαλάντα "I'll Follow You" και το συναισθηματικό κλείσιμο του "Through The Ghost".

Κάθε τραγούδι είναι άξιο λόγου και δικαίως βρίσκεται στον δίσκο, παρέχοντας το ξεχωριστό του χρώμα, όπως ένα νέο χρώμα στον καμβά της δισκογραφίας των Shinedown είναι συνολικά το "Amaryllis". Τόσο διαφορετικό και ταυτόχρονα τόσο οικείο όσο πρέπει να είναι, με μια ακόμα υποδειγματική παραγωγή που αναδεικνύει δυναμικές στο παίξιμό τους και προσθέτει βάθος στα τραγούδια. Το παίξιμο των Zach Myers, Eric Bass και Barry Kerch είναι ουσιώδες και μελετημένο to the point, αλλά φυσικά ο πρωταγωνιστής είναι ο Brent Smith, που κατά την εκτίμησή μου συγκαταλέγεται στους τρεις σπουδαιότερους τραγουδιστές στο rock σήμερα. Αυτή τη φορά, πάντως, οι στίχοι του παρουσιάζουν μια πιο αισιόδοξη πλευρά που αντικατοπτρίζεται και στη μουσική του δίσκου, ενδεικτικό ίσως του ότι η μπάντα βρίσκεται στο καλύτερο σημείο της.

Πολλοί θα επιμείνουν σε σύγκριση του "Amaryllis" με το "Sound Of Madness", κάτι που πρώτον βρίσκω αδόκιμο, γιατί όπως προείπα προσφέρει κάτι διαφορετικό, ενώ παράλληλα το βρίσκω άδικο γιατί το "Sound Of Madness" το ακούω κυριολεκτικά ακατάπαυστα εδώ και τρία χρόνια, κάνοντάς το πρακτικά αδύνατο να υπάρξει άλμπουμ που θα το θεωρήσω αντάξιό του σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, πέραν του ότι γενικά τέτοιοι δίσκοι σπάνια βγαίνουν δεύτερη φορά.

Οι Shinedown απλά και όμορφα έγραψαν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς και «αναπόφευκτα» έναν από τους rock δίσκους της χρονιάς. Με αυτή την κυκλοφορία θα μείνουν «εκεί ψηλά» και στη συνείδησή μου τοποθετούνται πλέον δίπλα σε λίγους. Συγκεκριμένα, δίπλα στους Foo Fighters και τους Alter Bridge. Τόσο ψηλά.

Shine on with diamond eyes...