Shakra

Η Ελβετία δεν μπορούμε να πούμε ότι φημίζεται για την πληθώρα των μπαντών που διαθέτει στους χώρους του μελωδικού hard rock ή του heavy metal. Έχει όμως μουσικούς που είναι «λίγοι και καλοί» και έτσι οι Shakra ανήκουν σίγουρα στην κατηγορία των καλών μπαντών που έχει να παρουσιάσει η χώρα. Από το 1997 που μας έδωσαν την πρώτη τους ομώνυμη δουλειά και για εφτά άλμπουμ μετά, αυτό που κάνουν είναι να παράγουν ωραία μουσική που κρατάει τον ακροατή σε μια πολύ καλή διάθεση.

Κάπως έτσι είναι και η καινούργια, ένατη κατά σειρά, προσπάθειά τους. Αν δεν τους έχετε ξανακούσει, σκεφτείτε ότι είναι ο ιδανικός ηχητικός συνδυασμός group όπως οι Gotthard (συμπολίτες γαρ), Pink Cream 69, Bonfire, Eclipse, Hardline κλπ, συγκροτημάτων δηλαδή οπού ο δυναμισμός κυριαρχεί σε κάθε σύνθεση και με άμεσο σύμμαχο την ωραία ταξιδιάρικη μελωδία σε κάθε κομμάτι, χωρίς να χάνεται το μπρίο και το groove της σύνθεσης, χαρίζουν τραγούδια που θα ευχαριστήσουν κάθε οπαδό. Πρωτίστως, βέβαια, αν είσαι οπαδός που αρέσκεσαι σε σχήματα όπως τα προαναφερόμενα και σίγουρα έχεις ακούσει πάρα πολλά άλμπουμ μπαντών του είδους. Ναι, οι Shakra αν με ρωτήσεις είναι ένα group που ηχεί όπως αρμόζει ο χώρος του μελωδικού hard rock. Σίγουρα όμως δεν είναι από αυτά που έχουν την πρωτοκαθεδρία. Σεβασμό ναι, άπλετο, όχι όμως τα σκήπτρα του είδους. Παρόλο που είναι τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, τους γνωρίζουν μόνο όσοι ασχολούνται πολύ ενεργά με το εν λόγω είδος χωρίς να έχουν γίνει τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα αλλά και βάση «στατιστικών», πρώτο όνομα.

Βεβαίως αυτό δεν τους έχει εμποδίσει να γράφουν ωραία τραγούδια που αξίζει να ακουστούν. Με την πρώτη κιόλας ακρόαση κολλάς πολύ με τα "Life Is Now", "The Mask" και "Save You From Yourself", αφού και στα τρία ειδικά τα ρεφρέν «σε στέλνουν», δείγμα ότι «σέβονται» αυτό που θέλει ο οπαδός. Οι Shakra τηρούν την «παράδοση» που θέλει να υπάρχει μια λεπτή ηχητική γραμμή ανάμεσα στο hard rock και το metal. Έτσι, ένεκα των πολύ δυνατών σημείων στα κομμάτια υπάρχουν αρκετά heavy μέρη που εννοείται ότι δεν ενοχλούν. Σήμα κατατεθέν και σε αυτούς είναι και η γεμάτη γρέζι φωνή του John Prakesh που ανά στιγμές νομίζεις ότι τραγουδάει από τα εσώψυχά του. Σε συνδυασμό και με την άκρατη μελωδία που κυριαρχεί σε κάθε κομμάτι, το αποτέλεσμα είναι αξιόλογο. Από την άλλη, όμως, δυστυχώς αρκετά σημεία θυμίζουν πάρα πολύ π.χ. Gotthard ή Bonfire ή κάτι παρόμοιο, αφού θα σου έρθουν αμέσως στο μυαλό αν τα ακούσεις. Ίσως αυτό να είναι και το αρνητικό σημείο της κυκλοφορίας, αφού η έλλειψη ταυτότητας ήχου είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.

Οι Shakra απευθύνονται αυστηρά σε ένα συγκεκριμένο target group οπαδών και το παραδέχονται σε κάθε δήλωσή τους. Το "Powerplay" συστήνεται άφοβα σε όσους αρέσκονται στον μελωδικό ήχο, μιας και έχει όλα τα στοιχεία που θέλει ο ακροατής. Το ταλέντο σίγουρα υπάρχει αλλά στο τέλος σου αφήνεται ένα μικρό σχόλιο αδιαφορίας γιατί, παρόλο που ό,τι ακούς δεν είναι άσχημο, δεν είναι και «αυθεντικό» παράλληλα, κάτι που μετράει στην τελική εικόνα και άποψη.