Serpentcult

Κατά γενική ομολογία, το ντεμπούτο των Βέλγων Serpentcult κουβαλά τόση ιστορία που δε σε αφήνει να το προσπεράσεις. Αρκεί μονάχα να αναλογιστείς που βρίσκονται οι πραγματικές τους ρίζες. Βλέπετε, τα 3/4 τους αποτελούν τη νέα ενσάρκωση των "Thee Plague of Gentlemen" - σχήμα που έλαβε άδοξο τέλος μετά την καταδίκη του τραγουδιστή Steve Mac, ο οποίος πέραν των μουσικών του καθηκόντων, αποδείχθηκε πως ήταν και βιαστής ανηλίκων. Ειρωνία της μοίρας, δε νομίζετε; Οι συμπαίχτες του, λοιπόν, έπειτα από μία σωρεία περιστατικών, αποφάσισαν να διαλύσουν τη μπάντα εις ένδειξη αποστροφής, δίχως όμως να χαλάσουν τις μεταξύ τους σχέσεις. Το νέο αυτό ξεκίνημα αποτέλεσε το (ειρωνικό) κερασάκι στη τούρτα της υπόθεσης, καθώς εκτός από αλλαγή σελίδας, αποφάσισαν να προβούν και σε «αλλαγή φύλου», με την αγαπητή Michelle να αναλαμβάνει τον τομέα των φωνητικών.

Συνεχίζοντας την παράδοση, ο τίτλος του πρώτου τους δίσκου περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια το όλο ύφος. Πιάνοντας τις επιρροές, μολονότι φαίνεται πως ακολουθούν doom και stoner κατευθύνσεις, το groove καθώς κι οι ανεβασμένες ταχύτητες καταφέρνουν να δώσουν ενέργεια στη σαπίλα και ταχύτητα στο θόρυβο... ή, μάλλον όχι, επειδή οι Serpentcult μπορεί να μοιάζουν βρώμικοι και παράξενοι, μα σίγουρα δεν είναι θορυβώδεις. Ούτε νοσηροί, αφού ακόμη και στα πιο αργά του σημεία, το "Weight Of Light" δεν ηχεί μουντό. Μπορεί να μοιάζει βαρύ, όχι όμως σκοτεινό. Σε αυτό συμβάλλουν κατά το μέγιστο και τα φωνητικά της Michelle, τα οποία προσδίδουν μία απροσδιόριστη μυστηριακή αύρα. Λες και μέσα της κρύβει μια μάγισσα διψασμένη για να σου σκίσει την ψυχή, έπειτα απ' τη λήθη που υπέστη κλεισμένη στα σκοτάδια κάποιου χρονοντούλαπου. Μιλάμε για συναισθήματα που δύσκολα αποτυπώνονται σε περιγραφές - πόσο μάλλον, σε λίγες απλές λέξεις.

Εμπιστευθείτε το με κλειστά τα μάτια. Δεν πρόκειται να χάσετε. Τι κι αν μοιάζει άκομψο και στρυφνό; Στο τέλος θα γλυκαθείτε και πιθανότατα θα ψάχνετε κάποιο συγγενές άκουσμα για να συνεχίσετε τις ακροάσεις. Απ' τη δική μας πλευρά πάλι, μπορούμε να σας προτείνουμε τον επίσης εξαιρετικό φετινό δίσκο της Jex Thoth, καθώς και το περσινό ομώνυμο ep των Totem, δεδομένου πως βολεύεστε με κάτι πιο «στρωτό» σε ύφος. Κι αν στο τέλος μείνετε με μία γεύση απορίας, βάλτε μία άνω τελεία, επειδή η απάντηση δεν έχει ακόμη δοθεί. Το φωνάζουμε εδώ και καιρό για το underground, αλλά το θέμα είναι ποιός μας ακούει...