Sepultura

Δεύτερο στη σειρά concept album από τους Sepultura μετά το πολύ καλό "Dante XII" του 2006. Αυτή τη φορά έχουν ως βάση το βιβλίο του Anthony Burgess, με τίτλο "A Clockwork Orange", το οποίο έχει μεταφερθεί με μεγάλη επιτυχία και στον κινηματογράφο από τον Stanley Kubrick. Εξ' αρχής πρέπει να δώσουμε ένα credit στους Sepultura που για ακόμη μια φορά αποφασίζουν να μην ακολουθήσουν το εύκολο μονοπάτι, γράφοντας ένα album με cliché θεματολογία, όπως για παράδειγμα τον πόλεμο, την καταστροφή του περιβάλλοντος κτλ., αλλά προσπαθούν για το διαφορετικό, δοκιμάζοντας κάτι που υπήρχε ως ιδέα από την εποχή του Max, αλλά για διάφορους λόγους είχε μπει στον πάγο.

Το album τελειώνει με το κομμάτι "Paradox". Το «παράδοξο» της υπόθεσης είναι ότι το ενδέκατο album τους είναι το πρώτο δίχως να υπάρχει το όνομα Cavalera στο group. Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά, με την αποχώρηση και του Igor από το group, με αποτέλεσμα το λιγότερο σημαντικό, τόσο μουσικά, όσο και συνθετικά, μέλος στην ιστορία των Sepultura , ο μπασίστας τους Paulo Jr, να είναι ο μόνος που έχει απομείνει από την αρχική σύνθεση του group.

Το "A- Lex", το οποίο σημαίνει απουσία του νόμου, μουσικά κινείται στα hardcore μονοπάτια που μας έχουν συνηθίσει οι Sepultura στα τελευταία τους album και είναι χωρισμένο σε τέσσερα κεφάλαια, όπως και το βιβλίο, με τα ομώνυμα instrumental τραγούδια να αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους του concept.

Αφήνοντας έξω τις ατέρμονες συζητήσεις για το αν πρέπει να υπάρχουν οι Sepultura δίχως τους Cavalera, καθώς δεν πρόκειται να καταλήξουμε πουθενά, βλέπουμε ότι ο Green έχει δώσει πια το στίγμα του στο group και είναι εμφανής η βελτίωση του σε σχέση με τα πρώτα albums που είχε κάνει μαζί του. H απουσία του Igor έχει καλυφθεί από τον Jean Dollabella με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τα tribal σημεία κάνουν την εμφάνιση τους σε κομμάτια όπως το "Filthy Rot", αλλά το album είναι ένα σκαλί κάτω από το προηγούμενο τους.

Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι στα συνολικά 18 τραγούδια υπάρχουν αρκετά fillers και, σε συνδυασμό με τα 4 instrumental, απομένουν λίγα καλά κομμάτια. Ένα άλλο γεγονός είναι ότι ο Kisser έχει αρχίσει και επαναλαμβάνει τον εαυτό του στα riffs και στα σόλο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το σόλο του στο "Moloko Mesto", το οποίο είναι παρόμοιο με το tempo του "Dead Embryonic Cells", το τέλος του "We Have Lost You" θυμίζει το "Roots" και πάει λέγοντας, ενώ και η διασκευή στην 9η Συμφωνία του Μπετόβεν με το τραγούδι "Ludwig Van" δε λειτουργεί με τον τρόπο που προφανώς θέλησαν.

Με την ενδέκατη κυκλοφορία τους οι Sepultura δεν έχουν να αποδείξουν πια τίποτα και σε κανέναν. Το πείραμα με τον Green, ενώ στην αρχή δεν τους έβγαινε και τα τρία πρώτα τους album με αυτόν ήταν από μέτρια ως άσχημα, αρχίζει να γίνεται επιτυχές, με τα δύο τελευταία να δείχνουν ότι βρίσκονται σε ανοδική πορεία, δίχως βέβαια να μπορούν να φτάσουν την αίγλη του παρελθόντος.