Scott McKeon

Μπορεί στην Ελλάδα να μη μας έχει αγγίξει και πολύ αλλά στις Η.Π.Α, ακόμα κι αν τα blues πάντα είχαν το κοινό τους και το μερίδιό τους στις πωλήσεις, τελευταία απέκτησαν στο πρόσωπο του John Mayer και το δικό τους mainstream αστέρα. Προσθέστε στο παραπάνω και τη διείσδυση που έχει καταφέρει στο ροκ ακροατήριο ο Joe Bonamassa και ίσως γίνεται πιο κατανοητό το πώς πληθώρα νέων παιδιών μπορεί να ασχολείται ενεργά με το είδος αυτό της μουσικής και, σημαντικότερο, πώς οι δισκογραφικές εταιρίες τους δείχνουν εμπιστοσύνη.

Η Provogue, εταιρία με μεγάλη παράδοση και ισχυρό κατάλογο ονομάτων στο χώρο αυτό, μας παρουσιάζει τον Scott McKeon, έναν εικοσιτριάχρονο από τη Μεγάλη Βρετανία που κυκλοφορεί φέτος τη δεύτερη δουλειά του. Ως αναμενόμενο παίζει κιθάρα και τραγουδάει, προς τιμήν του όμως υπογράφει και τη συντριπτική πλειοψηφία των συνθέσεων. Τα τραγούδια, τα οποία είναι γραμμένα στο Nashville και τα δύο μέλη της μπάντας του Mayer, ίσως και να δείχνουν τόσο τον μουσικό όσο και τον εμπορικό προσανατολισμό που θέλει να ακολουθήσει ο νεαρός.

Η προβολή των blues σε ευρύτερη μάζα, θα πρέπει να πούμε, εκτός από την θετική της πλευρά, έχει και το κόστος της. Το βασικότερο είναι ότι έχουν γίνει τα πάντα γύρω τους αρκετά πιο καλογυαλισμένα. Και δε μιλάω μόνο για την clean cut φάτσα του McKeon ή τους αγαπησιάρικους στίχους που απέχουν παρασάγγας από την παράδοση των blues αλλά πρώτα και κύρια για την ουσία που είναι φυσικά η μουσική. Οι περισσότερες εμπνεύσεις εδώ ακροβατούν ανάμεσα στη γλυκερή μπαλάντα και τα λευκά μπλουζ χωρίς όμως καμία «βρωμιά» αλλά και χωρίς ουσιαστικό συναίσθημα.

Οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα δεν είναι καθόλου τυχαίο που αποτελούν και τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Πρώτα και κύρια το "The Girl" που ανοίγοντας το δίσκο δίνει υποσχέσεις, που μένουν στη συνέχεια ανεκπλήρωτες αλλά και το "Scarecrow" που καταφέρνει να πιάσει επίπεδα αυθεντικού συναισθηματισμού. Κατά τα άλλα ακόμα και το σύγχρονο (κακώς ονομαζόμενο) r'n'b παρεισφρέει στην ερμηνεία και τη μουσική του.

Αναμφισβήτητα ο McKeon μπορεί να χειρίζεται με ευκολία και ικανότητα την κιθάρα του και αυτό είναι από τα στοιχεία που κρατάμε από το "Trouble". Όταν δε επιλέγει να μείνει λίγο παραπάνω στο σημείο αυτό αποδεικνύει, σε εμένα τουλάχιστον, ότι αυτό είναι το στοιχείο στο οποίο θα έπρεπε να επενδύσει στο μέλλον. Για παράδειγμα στο οκτάλεπτο "All That We Were" οι στιγμές που η εξάχορδη παίρνει τα ηνία στέλνουν το υπόλοιπο, ελαφρώς μελό, κομμάτι για βρούβες. Το κακό είναι ότι τις περισσότερες φορές η κιθάρα περιορίζεται κάπου στο background να παίζει μερικές μικρές φράσεις ανάμεσα στα κουπλέ και τα ρεφρέν, φοβούμενη να βγει στο προσκήνιο μήπως και τρομάξει τα αυτιά κανενός ακροατή.

Κάπου εκεί λοιπόν εντοπίζεται το πρόβλημα και είναι πρόβλημα μουσικής κατεύθυνσης και κατ' επέκτασης παραγωγής και ήχου. Αν αποφασίσει ο νεαρός Scott, να παίξει αυτό που (υποθέτω ότι) αρχικά τον τράβηξε στη μουσική αυτή και να αφήσει κατά μέρος τις κρυφές ματιές προς τα charts, έχουμε να περιμένουμε καλά πράγματα από αυτόν. Και σαν, έστω και σημειολογική, απόδειξη ότι έχω δίκιο, θα λάβω το κρυφό instrumental track που εν συντομία μας δίνει μία γεύση από αυτό το κάτι άλλο. Ειδάλλως συντόμως θα πάψει, πολύ φοβούμαι, να μας αφορά.