Saves The Day

Όπως όλοι μας έχουμε λίγο ή πολύ καταλάβει, η Ελλάδα δυσκολεύεται να συμβαδίσει με τις μουσικές εξελίξεις που γίνονται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Πριν από κάτι μήνες για παράδειγμα, ανακάλυψαν οι απογευματινές τηλεοπτικές εκπομπές αμπελοφιλοσοφίας πως υπάρχει το emo! Βέβαια, η λέξη "ανακάλυψαν" μάλλον δεν είναι η σωστή λέξη, ειδικά όσο οι παρουσιαστές των εκπομπών αυτών νομίζουν πως emo είναι μία πάθηση που προκαλεί σοβαρές βλάβες στα μαλλιά και όχι ένα παρακλάδι του punk, αλλά όπως και να έχει, πλέον το ευρύ κοινό έχει καταλάβει πως υπάρχουν emo fans και στην Ελλάδα. Και σε αυτούς οφείλεται και η διάθεση στα ελληνικά δισκοπωλεία της τελευταίας δουλειάς των Saves The Day, υπό τον τίτλο "Under The Boards".

Οι Saves The Day, εκτός από ένα από τα ιστορικότερα και επιδραστικότερα indie-emo συγκροτήματα, με μία 10ετή δισκογραφική παρουσία που τους επέτρεψε να ζήσουν από κοντά όλη την εξέλιξη του κινήματος, μπορούν να καυχησιολογούν πως είναι μία από τις λίγες emo μπάντες με τόσο φανατικό πυρήνα οπαδών. Μεγαλύτερη τους επιτυχία ήταν ο δίσκος "Stay What You Are" (2001) με το κομμάτι "At Your Funeral" που τους έκανε γνωστούς και έκτοτε τροφοδοτούν το κοινό τους με αξιοπρεπείς κυκλοφορίες, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν τους φανατικούς οπαδούς τους αλλά και να ελπίζουν σε νέους εκτιμητές του έργου τους.

Το "Under The Boards" είναι ο δεύτερος κατά σειρά δίσκος στην τριλογία που ξεκίνησαν με το προηγούμενο album τους, με θέμα "την ανακάλυψη του εαυτού τους", όπως είχε ανακοινώσει ο Chris Conley, κιθαρίστας και τραγουδιστής του συγκροτήματος και το μόνο μέλος που έχει μείνει από το αρχικό σχήμα του συγκροτήματος. Αυτό από μόνο του σε προϊδεάζει για τις προσωπικού χαρακτήρα θεματολογίες των κομματιών. Θεματολογίες δηλαδή, που είναι από μόνες τους δίκοπο μαχαίρι, γιατί ή θα είχε βρεθεί κάποτε ο ακροατής σε παρόμοια καταθλιπτική θέση ώστε να εκτιμήσει τις αγωνίες του καλλιτέχνη ή θα του φαίνονται όλα αυτά τόσο αδιάφορα που στο μυαλό θα του έρχονται κυνικά και κάφρικα σχόλια του Dr House. Παρ' όλα αυτά, όπως λέει και το δόγμα Αγραφιώτη, οι στίχοι είναι συνοδευτικό της μουσικής και δεν πρέπει να κολλάω σε αυτούς.

Στο μουσικό τους σκέλος, οι Saves The Day καταφέρνουν να προσφέρουν ευχάριστες punk pop συνθέσεις με πιασάρικες μελωδίες, που σου βελτιώνουν τη διάθεση (ακόμα και με τους... emo στίχους τους), και παρά το ότι για πολλοστή φορά είχαν αλλαγή στη σύνθεση τους -ο πρώην ντράμερ τους, Pete Parada, τους άφησε και πήγε στους The Offspring- καταφέρνουν κατά έναν περίεργο τρόπο να διατηρούν ακέραιο το προσωπικό τους ηχόχρωμα. Σε αυτό βοηθάει ασφαλώς και η χαρακτηριστική φωνή του Chris Conley.

Δυστυχώς όμως, κάπου εκεί τελειώνουν και τα θετικά στοιχεία αυτού του δίσκου. Οι συνθέσεις δεν προσφέρουν τίποτα το καινούργιο μουσικά και ούτε δημιουργούν το αίσθημα χαράς του καινούργιου ακούσματος. Απεναντίας, νομίζεις πως όλα τα κομμάτια κάπου-κάποτε τα έχεις ακούσει ξανά και ώρες ώρες τσεκάρεις μπας και σου έχουν δώσει το soundtrack του Dawson's Creek. Επιπρόσθετα, η κατανομή των κομματιών στο δίσκο έχει καταφέρει κάτι άδικο για το συγκρότημα. Σε κάνει να πιστεύεις πως οι αδύναμες στιγμές του δίσκου είναι πολύ περισσότερες από ότι είναι στην πραγματικότητα. Γρήγορες punk συνθέσεις εναλλάσσονται απρόσμενα με αργόσυρτα μπαλαντοειδή κομμάτια αφήνοντας τον ακροατή μετέωρο και απορημένο ανάμεσα σε αντικρουόμενες ψυχολογικές διαθέσεις.

Ο δίσκος διατίθεται μαζί με ένα bonus dvd με σκηνές από τις ηχογραφήσεις των Saves The Day. Ένα επιπλέον κίνητρο για την αγορά του δίσκου από τους fans των Saves the Day. Δε νομίζω όμως πως το κίνητρο αυτό είναι αρκετά ισχυρό για τους υπόλοιπους. Αν και ποτέ δε θα παραδεχτείτε πως δε χρειαζόταν να τον αγοράσετε, στο τέλος θα καταλήξει να είναι από τους πιο σκονισμένους δίσκους της δισκοθήκης σας.