Samothrace

Reverence To Stone

20 Buck Spin (2012)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 14/09/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Αμερικανοί Samothrace δεν αποτελούν ένα τυχαίο όνομα στο χώρο του ακραίου ήχου. Αν και το "Reverence To Stone" είναι μόλις ο δεύτερος δίσκος τους, έχουν προλάβει και έχουν κάνει αίσθηση από το 2008 όταν και κυκλοφόρησαν το αριστουργηματικό ντεμπούτο τους, "Life's Trade". Κινούμενοι στον ευρύτερο χώρο του sludge και αντλώντας έμπνευση από το crust, το drone και το funeral doom κατάφεραν να δημιουργήσουν τον απόλυτα προσωπικό τους ήχο.

Στο νέο τους πόνημα παρουσιάζουν δύο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια που φτάνουν τα 35 λεπτά συνολικά (15 λεπτά το "When We Emerged" και 20 το "A Horse Of Our Own") και αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι συνθέσεις να είναι πιο απλωμένες. Η εναλλαγή των θεμάτων πραγματοποιείται με συγχρονισμένη μεθοδικότητα χωρίς να γίνονται εκπτώσεις ούτε από την ακρότητα αλλά ούτε και από τη μελωδικότητα.

Οι μινιμαλιστικές drone μελωδίες εδώ εντείνονται αποτελώντας, στις περισσότερες περιπτώσεις, το «χαλάκι» για τα οργιαστικά sludge ξεσπάσματα. Ο Dylan Desmond (μπάσο) πιθανόν επηρεασμένος από αυτά που παίζει και γράφει για την έταιρη μπάντα του, Bell Witch (ακούστε το ομώνυμο ντέμο που κυκλοφόρησαν το '11 να πάθαιτε ένα μικρό ταράκουλο και κάντε υπομονή για το ντεμπούτο τους που αναμένεται να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή το φθινόπωρο), ρίχνει ακόμα περισσότερο τις ταχύτητες, κάνοντας τους Samothrace να μπαίνουν πιο βαθιά στα λημέρια του funeral doom, ενώ η παραβολή των εκπληκτικών από κάθε άποψη σόλο πάνω στα αργόσυρτα θέματα βγάζουν μια ανεπανάληπτη εσωτερική δύναμη.

Το fuzz στην μεγαλύτερη διάρκεια του δίσκου μοιάζει ανύπαρκτο, με τα περισσότερα riff να διακρίνονται από μια καθαρότητα και μόνο σποραδικά ανεβάζουν τα γκάζια μαζί με το feedback, περνώντας σε mid-tempo μονοπάτια με θέματα που μπαίνουν εμβόλιμα στη ροή του δίσκου. Έτσι είναι σαν να παίζουν ένα άλλο τραγούδι μέσα στο ίδιο το τραγούδι, με τα δύο αυτά να δένονται τόσο τέλεια που είναι αδύνατο να το πιστέψει κανείς.

Σε άλλες περιπτώσεις δεν κωλώνουν ακόμα και να βουτήξουν μέσα στην ψυχεδέλεια των Pink Floyd (κάτι που γίνεται φανερό πιο συγκεκριμένα στο "A Horse Of Our Own", από τη μέση και μετά) ή να περιπλέξουν πανέμορφα blues licks ανάμεσα στα νωχελικά τύμπανα.

Τα φωνητικά σε περιορισμένο ρόλο, αφήνουν χώρο στη μουσική αλλά όταν εμφανίζονται δίνουν νέα διάσταση στη μουσική, με το απύθμενο βάθος τους και τον πόνο και τη μελαγχολία που βγάζουν, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της παταγώδους και εκπληκτικά έντονης ατμόσφαιρας που δημιουργούν.

Συμπερασματικά, το "Reverence To Stone" χάρη στην εσωτερικότητά του, προκαλεί μια άνευ βαρβαρότητας ένταση που ψυχοπλακώνει και εξιλεώνει την ίδια στιγμή. Πρόκειται για ένα μωσαϊκό μαγευτικών ήχων που καταφέρνει και ακούγεται τόσο συναισθηματικό όσο και βαρύ την ίδια στιγμή.
  • SHARE
  • TWEET