Rusty Cadillac

Πέρασαν χρόνια από την πρώτη μου επαφή με τους Rusty Cadillac, περισσότερα και από "six years back" που λέει το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου. Τότε η μπάντα έπαιζε ζωντανά όσο πιο συχνά γινόταν και το σετ της περιείχε πολλές και ενδιαφέρουσες διασκευές οι οποίες είχαν ως κοινό παρανομαστή έναν βαρύ bluesy ήχο. Όσο τα χρόνια περνούσαν η αγάπη της μπάντας για τις ζωντανές εμφανίσεις κάθε άλλο παρά μειώθηκε (περά από το αναγκαστικό διάλειμμα που πραγματοποίησαν όλα τα συγκροτήματα τα τελευταία δύο χρόνια λόγω της πανδημίας) αλλά ταυτόχρονα έμπαιναν θεμέλια πάνω στα οποία χτιζόταν η εμπιστοσύνη για τις δικές τους συνθέσεις. Μπορεί να χρειάστηκε κοντά μια δεκαετία αλλά το ντεμπούτο των Rusty Cadillac ήρθε φασαριόζικα να παρκάρει έξω από την πόρτα μας.

Το "My Only Sin" μουσικά θυμίζει ακριβώς το ύφος που είχαν οι Cadillac τόσα χρόνια στις εμφανίσεις τους. Heavy blues/rock το οποίο τιμά τις ρίζες του είδους αλλά δεν ακούγεται παρωχημένο. Αν θέλετε να μιλήσουμε με παραδείγματα, θυμηθείτε τις πιο ήρεμες στιγμές των Clutch ή την τελευταία δουλειά των γερόλυκων ΖΖ Top (επόχή "La Futura"). Αν και ο ήχος «πατάει» ξεκάθαρα σε blues rock φόρμες, οι συνθέσεις περνούν μέσα από ενα πιο σύγχρονο φίλτρο κάνοντας τον δίσκο πιο προσιτό και σε ένα πιο stoner/heavy rock κοινό. Ούτως η άλλως, ανέκαθεν υπήρχε μια κοινή γραμμή στις μουσικές αυτές.

Στιχουργικά ο δίσκος ασχολείται με τις διαφορετικές πτυχές του σημερινού αστικού ανθρώπου. Οι ρόλοι που ενσαρκώνει, τα προσωπεία που φοράει και οι καθημερινοί και ασταμάτητοι αγώνες μέχρι να καταφέρει τους στόχους του. Έτσι, αν και η μουσική του δίσκου παραπέμπει ξεκάθαρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι στίχοι των συνθέσεων έρχονται με σκοπό να προβληματίσουν εξίσου τον σύγχρονο πολίτη οποιασδήποτε χώρας. Άλλωστε blues χωρίς προβληματισμό, πόνο και συναίσθημα, δεν είναι blues.

Το σημαντικότερο προτέρημα που βρίσκουμε στο "My Only Sin" είναι ότι οι οχτώ συνθέσεις είναι τόσο πιασάρικες που σου μένουν απευθείας στο μυαλό ενώ ταυτόχρονα σε προτρέπουν να κουνήσεις ρυθμικά το κεφάλι και να χτυπήσεις το πόδι στο πάτωμα. Footstomping music που έλεγαν κάποτε και οι Grand Funk Railroad. Στα θετικά του δίσκου είναι και η πολύ καθαρή παραγωγή η οποία αναδεικνύει το κάθε όργανο ξεχωριστά, από το πρώτο riff μέχρι το τελευταίο «φύσημα» της φυσαρμόνικας. Τέλος, άξιο αναφοράς το εξαιρετικό artwork του Βασίλη Γκογκτζιλά το οποίο δίνει έξτρα πόντους ώστε να γίνει το πακέτο ακόμα πιο ελκυστικό.

Το "My Only Sin" κυκλοφορεί μέσα στον Νοέμβριο σε φυσική μορφή ενώ σύντομα θα είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. Το ντεμπούτο των Rusty Cadillac αποτελεί μια πολύ αξιόλογη δουλειά η οποία θα λειτουργήσει ως «καύσιμο» για τις μεταγενέστερες κινήσεις τους, τόσο δισκογραφικές όσο και συναυλιακές. Well played guys, well played!