Royal Republic

Κάποιες φορές είναι οι απλοί καθημερινοί προβληματισμοί που με κάνουν να ταυτίζομαι με ένα συγκρότημα. Δεν είναι τόσο οι κοινωνικές ανισότητες, η δύναμη του μαγικού ατσάλινου σπαθιού μου ή ο άσβεστος μισανθρωπισμός κάποιου σατανόπνευστου ανθυποδαίμονα.

Οι Royal Republic με το disco rock τους καταπιάνονται με άλλα θέματα και διασκεδάζουν αφάνταστα με αυτό που κάνουν και φυσικά διασκεδάζουν και τον ακροατή. Που είναι λοιπόν η ντισκοτέκ και πως ακριβώς θα πάμε εκεί όλοι με ένα αμάξι; DJ γιατί δεν βάζεις και άλλο μπάσο.

Οι Σουηδοί δεν παίρνουν σοβαρά τους εαυτούς τους και για αυτό ακριβώς το λόγο άμεσα κέρδισαν το σεβασμό μου και την προσοχή μου.  Αποφάσισαν να στέψουν τους εαυτούς τους ως άξιους διαδόχους των Electric Six, μιας και η υπερπαραγωγική παρέα του Dick Valentine κυκλοφορεί πλέον το ένα θαλάσσιο αγγούρι μετά το άλλο.

Οι Royal Republic υιοθετώντας το λεπτεπίλεπτο χιούμορ, την αμφιβόλου ηθικής αισθητική και την χορευτική διάθεση των Bloodhound Gang και φυσικά των Electric Six, κάθονται στο δερμάτινο περιστρεφόμενο θρόνο τους κάτω από τα φωτορυθμικά . Άλλωστε για να παίξεις από πεποίθηση μουσική σαν τους Royal Republic, απαιτεί μεγάλες ντισκομπάλες. Συγχωρέστε μου το σεξιστικό ολίσθημα.

Ίσως να μην έχουν έναν "Dance Commander", όπως οι Electric Six, να συντονίζει τα βήματα, αλλά έχουν έναν «πυροσβέστη χορευτή» να σβήνει τις φωτιές που βάζει στην πίστα. Και φυσικά δεν μένουν εκεί. Στο "Anna Leigh" καλούν το πνεύμα του Michael Jackson, ενώ σε πολλά σημεία ο αφηγηματικός τρόπος του τραγουδιστή με την gospel διάθεση ορισμένων τραγουδιών (πχ "Fortune Favors") δημιουργεί την αίσθηση ότι ο Neil Fallon των  Clutch συμμετέχει στους Foxy Shazam, που αγαπώ και λατρεύω.

Και πιο είναι, λοιπόν, το συγκριτικό πλεονέκτημα του "Club Majesty"; Απλά αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει άλλη rock μπάντα που ανεβάζει έτσι κατακόρυφα τον πυρετό το Σαββατόβραδο.