Robben Ford

Και μόνο η, έστω και σύντομη, συνεργασία του με τον Miles Davis θα αρκούσε για να τον προσθέσει στους καταξιωμένους καλλιτεχνικά κιθαρίστες. Ο Ford όμως κατάφερε να γίνει γνωστός βασισμένος κυρίως στις προσωπικές του δουλειές, ιδιαίτερα αυτές των αρχών της περασμένης δεκαετίας.

Μη μπορώντας ή μη θέλοντας να επιλέξει ανάμεσα στις δύο μεγάλες του αγάπες, τα blues και τη jazz, κατέληξε στο συγκερασμό και των δύο, δημιουργώντας παράλληλα και το προσωπικό του στυλ. Σε συνδυασμό με τα παραπάνω, δε δίστασε να προσθέσει και μπόλικη από soul, funk και κάθε πτυχή της λεγόμενης «μαύρης» μουσικής, με αποτέλεσμα ο ήχος του να είναι λιγότερο «βρώμικος», απομακρυσμένος από το Δέλτα του Μισισιπή και πιο κοντά στην Stax από ότι στη Chess. Το παίξιμό του θυμίζει έντονα B.B. King, ενώ η φωνή του είναι μελωδική και "blue eyed soul", παρ' όλα αυτά σε στιγμές μου θυμίζει έντονα Stevie Wonder.

Η φετινή του «Αλήθεια» κινείται στο ίδιο μοτίβο. Δεν εκπλήσσει, ούτε εντυπωσιάζει. Ίσως μάλιστα από κάποιον που θεωρείται από τους καλύτερους μπλουζίστες της πιάτσας να περίμενε κανείς κάτι καλύτερο. Αφήνοντας όμως την υψηλή κριτική στην άκρη και παρασυρόμενος στη λυρικότητα της κιθάρας του δε γίνεται να μην απολαύσεις το "Truth". Ασκεί πάνω σου μία υπόγεια γοητεία που, προσωπικά τουλάχιστον, βρήκα αδύνατον να της αντισταθώ.

Ό,τι θα έπρεπε να περιέχει ένας καλός blues δίσκος βρίσκεται εδώ και στην κατάλληλη αναλογία. Δυναμίτες α λα Stevie Ray Vaughan ("Lateral Climb", "How Deep In The Blues Do You Want To Go"), κάποιες funk/soul στιγμές (η διασκευή στο "Nobody's Fault But Mine" του Otis Redding, το "You 're Gonna Need A Friend"), βαρύ, αργόσυρτο, στο στυλ των Cream, blues rock ("Too Much"), mid-tempo τραγούδια ("There 'll Never Be Another You" ή το ντουέτο με την Susan Tedeschi στη διασκευή του "One Man's Ceiling Is Another Man's Floor" του Paul Simon) και μελωδικές blues/soul μπαλάντες ("Peace On My Mind", "Moonchild Blues", "River Of Soul", "Riley B. King" - το τελευταίο εμπνευσμένο από τον B.B. King). Φυσικά όλα τα παραπάνω διανθισμένα με πανέμορφα σόλο από τον Ford και εξαίσια υποστήριξη από τη μπάντα του.

Τελικά το μυστικό στη blues μουσική είναι ότι, όσο και αν θεωρείται «εξαντλημένη» σα μουσική φόρμα, ακριβώς επειδή βασίζεται πολύ στην ιδιοσυγκρασιακή εκφραστικότητα του εκάστοτε μπλουζίστα, δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να μας απασχολεί. Χαίρομαι όταν μέσω καλλιτεχνών όπως ο Robben Ford αποδεικνύεται ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, σε κάθε εποχή και κόντρα στη συγκυριακή μουσική πραγματικότητα, θα κυκλοφορούν δίσκοι άξιοι αναφοράς.