Ray Wilson & Stiltskin

Αυτό το rock μου αρέσει πολύ. Πάντα μου άρεσε. Ενδεχομένως, μην έχοντας λέξεις με τις οποίες μπορώ να εκφραστώ, τείνω να αποδίδω το συναίσθημα που μου προκαλεί σε άυλα και ίσως απροσδιόριστα στοιχεία όπως η «ψυχή». Αν με ρωτήσει κάποιος τι σε κάνει να προκρίνεις το νέο άλμπουμ του Ray Wilson με τους Stiltskin σε σχέση με τα πολλά άλμπουμ του χώρου, θα του έλεγα ότι είναι θέμα αισθητικής και ψυχής. Κάπως έτσι την πάτησα και με τον J.R. Richards πριν δύο χρόνια και δεν έχω συνέλθει ακόμα.

Σίγουρα παίζει το ρόλο του ότι ο Ray Wilson έχει πολύ ωραία φωνή, μόνο που δεν είναι τα φυσικά προσόντα της φωνής, αλλά οι ερμηνείες του που ξεχωρίζουν σε αυτή τη δουλειά. Ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύει μικρές, καθημερινές, μελαγχολικές, ίσως και λίγο στενάχωρες ιστορίες τον κάνει να ακούγεται επικίνδυνα οικείος. Δεν τραγουδάει για τίποτα σπουδαία πράγματα, αλλά για τα μικρά εμπόδια που αντιμετωπίζουμε και συσσωρεύονται μέσα μας, για τις διαπροσωπικές σχέσεις, για τη διαχείριση των αλλαγών στη ζωή μας και όλα αυτά που χρειάζεσαι συνεχώς χρόνο να αναλογιστείς και συνήθως δε βρίσκεις.

Ο Ray Wilson δείχνει σα να έχει κατασταλάξει. Σαν τον άνθρωπο που βγήκε έξω, είδε τι γίνεται σε ένα άλλο επίπεδο δημοσιότητας και αποφάσισε να γυρίσει πίσω και να εστιάσει σε πιο μικρά, χειροπιαστά πράγματα. Δίνει την εντύπωση πως ωρίμασε πρώτα ο ίδιος και κατ' επέκταση το rock που αποδίδει πλέον, ως εξωτερικός «σύντροφος» της μπάντας με την οποία γνώρισε τεράστια επιτυχία με εκείνο το "Inside" στα μέσα των '90s. Το έβλεπα στην τηλεόραση διψήφιο αριθμό φορών την ημέρα και δεν καταλάβαινα τι του έβρισκε ο κόσμος και για να είμαι ειλικρινής ακόμα δεν καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω όμως ότι (σχεδόν) κανείς δε θα ασχοληθεί στο mainstream χώρο, ούτε καν με το πιασάρικο "American Beauty", καθώς οι καιροί άλλαξαν, η μουσική βιομηχανία δυσκόλεψε, όπως πιθανότατα και η ζωή η ίδια.

Και μπορεί ο Ray Wilson, έχοντας το «πρώην τραγουδιστής των Genesis» ως παράσημο στο CV του, να είναι πρωταγωνιστής σε αυτό το έργο, όμως κανείς δεν πρέπει να προσπεράσει την ωριμότητα που επιδεικνύουν οι Stiltskin ως backing band, με το τόσο καθαρό παίξιμο, τις ωραίες ενορχηστρώσεις, την καθαρή παραγωγή και τα μελετημένα, μετρημένα solo. Το laid back αμερικάνικο rock -μεσαίων και χαμηλών ταχυτήτων- που παρουσιάζουν στις δύο τελευταίες δουλειές τους με τον Ray Wilson φαίνεται να τους ταιριάζει απόλυτα και το αποδίδουν με ποιότητα και –γιατί όχι;- προσωπικότητα. Ακουστικές κιθάρες σε πρώτο πλάνο, αρκετό πιάνο, ενίοτε βιολί και κάποια γυναικεία backing vocals συνθέτουν τα κύρια χαρακτηριστικά της μουσικής αυτής σύμπραξης.

Από συνθέσεις το "Unfulfillment" έχει να πει πολλά, με πρώτες και καλύτερες το προαναφερθέν radio friendly single "American Beauty", αλλά κυρίως το "First Day Of Change" και το "Tales From A Small Town" να είναι δύο από τα καλύτερα τραγούδια στο είδος για την τρέχουσα χρονιά, φέρνοντας στο μυαλό ακόμα και Dare. Τα "More Than Just A Memory" και "7th Day" αποτελούν δύο μεστές συνθέσεις, το εναρκτήριο "Accidents Will Happen" είναι το πιο uptempo τραγούδι, ενώ το "Guns Of God" συγκαταλέγεται στις πιο «βαριές» στιγμές του άλμπουμ, το οποίο κλείνει ιδανικά με το καταπληκτικό "Ought To Be Resting". Ενδεχομένως να υπάρχουν και 1-2 κάπως μέτριες στιγμές στο σύνολο, όμως ο κύριος γνώμονας με τον οποίο κρίνω ένα τέτοιο άλμπουμ είναι οι μελωδίες, οι οποίες ευτυχώς ρέουν άπλετες στη διάρκεια του.

Δίσκοι σαν το "Unfullfilment" δεν είναι για όλες τις ώρες, καθώς πρόκειται για ένα μάλλον «εσωστρεφές» άκουσμα, που είναι εύκολο και δύσκολο την ίδια στιγμή για διαφορετικούς λόγους, αλλά σίγουρα ποιοτικό και αξιόλογο. Από αυτά τα λίγα άλμπουμ που μπορούν να σε κάνουν να μετατρέψεις τις εντάσεις σε σκέψεις και συναισθήματα και εν τέλει να απαλλαγείς -έστω για λίγο- από αυτές.

«Some turn to alcohol, some turn to faith» λέει στο τελευταίο τραγούδι ο Wilson. Κάποιοι από εμάς και σε δίσκους σαν αυτόν.