Ravaya

O George Ravaya - ή κατά κόσμο Γιώργος Τζαβάρας - είναι γνωστός στα μουσικά δρώμενα και δη αυτά της εγχώριας σκηνής ως κιθαρίστας, βασικός συνθέτης και το μυαλό από το οποίο ξεκινάει το δημιουργικό ταξίδι των Need, ενώ παράλληλα δραστηριοποιείται και σε άλλες εκφάνσεις της τέχνης, με αρκετή επιτυχία.

Όχι πως στο μουσικό κομμάτι τα έχει πάει άσχημα. Οι Need έχουν καταφέρει να αποσπάσουν διθυραμβικές κριτικές με τα δυο τελευταία άλμπουμ τους και έχουν καθιερωθεί ως εκ των ηγετικών σχημάτων στον (progressive) metal χώρο της χώρας μας, ενώ παράλληλα έχουν υλοποιήσει περιοδείες στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια, έχοντας μάλιστα κληθεί να παίξουν τόσο στο ProgPower της Αμερικής όσο και της Ευρώπης. Όχι λίγα πράγματα, για μια μπάντα που προσπαθεί να διακριθεί στο prog metal στερέωμα από τη γωνιά του χάρτη που βρισκόμαστε.

Ενώ, λοιπόν, οι Need είναι στο στούντιο και ολοκληρώνουν τις ηχογραφήσεις του 5^ου στούντιο άλμπουμ τους, ο Ravaya εκμεταλλεύεται κάποιες καθυστερήσεις στη διαδικασία και υλοποιεί ένα project που είχε χρόνια τώρα κατά νου. Όντας μεγάλος οπαδός κιθαριστών όπως ο Joe Satriani, ο Steve Vai, ο John Petrucci αλλά και ο Devin Townsend, καθώς και instrumental κιθαριστικών άλμπουμ των παραπάνω (κι όχι μόνο) καλλιτεχνών, ο Ravaya σκαρώνει ένα project με το οποίο επιχειρεί να περπατήσει στα παπούτσια των shredder ειδώλων του, χωρίς όμως ο ίδιος να προσπαθήσει να γίνει shredder.

Αντιθέτως, όντας πάντα οπαδός του τρίπτυχου «riff, μελωδία, συναίσθημα» όσον αφορά στην κιθαριστική μουσική, χτίζει πάνω σε αυτό τις πέντε συνθέσεις του πρώτου προσωπικού του EP. Τα μικρά τρικ που τραβάνε τη μουσική προς μια prog κατεύθυνση, όπως τα περίεργα μέτρα και κάποια τεχνικά θέματα, δεν είναι παρά αλατοπίπερο που κάνει το τελικό αποτέλεσμα ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Το ότι το "Rifftard" είναι φτιαγμένο με μεράκι, ποιότητα και το ότι δεν αποτελείται από απομεινάρια έμπνευσης του Ravaya είναι σαφές από το εναρκτήριο κιόλας riff του "HeartinOS", το οποίο περιέχει καταπληκτικές μελωδίες και είναι μάλλον η καλύτερη στιγμή του EP, ακολουθούμενο κατά πόδας από το επίσης εντυπωσιακό "Tidiodaitu", με το «τραγουδιστικό riff (όπως προδίδει η εισαγωγή του) και τις χαρακτηριστικές μελωδίες αναπόφευκτα φέρνουν στο νου τους Need. Στο "Barcelona In The Rain" ρίχνει τις ταχύτητες και εστιάζει περισσότερο στη μελωδία παρά στα riff καταφέρνοντάς τα εξίσου καλά, ενώ στο "Sobstar" επανέρχεται στο πιο χαρακτηριστικό συνθετικό του ύφος, πριν το EP κλείσει το δυναμικό "Rivergiant" με πολύ δυνατά riff, όμορφα prog περάσματα και ωραία lead, ξεχωρίζοντας ως σύνθεση.

Στο τελικό, πολύ καλό αποτέλεσμα σημαντική συνεισφορά έχει ο Έκτορας Τσολάκης, ο οποίος εκτός από την παραγωγή αυτή τη φορά κάθισε πίσω κι από το drum kit και παίζει και μπάσο, ενώ ο συνοδοιπόρος του Ravaya στους Need, Αντώνης Χατζηκωνσταντής τοποθέτησε πολύ όμορφα και προσεκτικά τα πλήκτρα που χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί το παζλ αυτού του πρώτου EP.

Το ότι ο Ravaya είναι καλός συνθέτης το ξέραμε και αυτήν τη φορά τα καταφέρνει πάλι εξαιρετικά, φορώντας ένα διαφορετικό καπέλο, και κυκλοφορώντας μια δουλειά που συνηγορεί προς την κατάρριψη του λανθασμένου στερεοτύπου ότι οι instrumental κιθαριστικές δουλειές στερούνται ουσίας και συναισθήματος. Στα 25 λεπτά της διάρκειάς του το "Rifftard" μοιάζει από εκείνα τα ορεκτικά που αν τα σέρβιραν σε μεγαλύτερη μερίδα άνετα στεκόντουσαν ως κύριο πιάτο. Προς το παρόν τσιμπολογάμε με μεγάλη ευχαρίστηση, περιμένοντας τη συνέχεια. Αλλά και το κυρίως πιάτο, ε...

Το ακούτε ελεύθερα (και αγοράζετε) εδώ.