Radio Moscow

Καιρός για μια νέα αρχή για τους Radio Moscow, με τους Αμερικάνους heavy/psych rockers να κυκλοφορούν φέτος τον πέμπτο τους δίσκο, έχοντας μεταπηδήσει πια στο δυναμικό της σημαντικής Century Media. Με την παρέα του τραγουδιστή/κιθαρίστα Parker Griggs να έχει εδραιώσει το όνομα της πλέον ως μια αρκετά ποιοτική σταθερά στο χώρο του '70s heavy rock ήχου, έχοντας μάλιστα πραγματοποιήσει τα πρώτα της βήματα σε μια εποχή που το είδος βρισκόταν στα σπάργανα της αναζωπύρωσης του, μόνο ως χθεσινή δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται, χάρη και στις ενδιαφέρουσες μέχρι τώρα δουλειές της και τις ακόμη καλύτερες ζωντανές της εμφανίσεις.

Άλλωστε, με τα όσα μας έχει προσφέρει η υπερπληθώρα κυκλοφοριών από κάθε λογής μπάντα του προαναφερθέντος '70s revival ως εμπειρία, φαντάζει σχεδόν δεδομένο πια ένα μπαρουτοκαπνισμένο power trio του συγκεκριμένου ηχητικού προσανατολισμού να μπορεί να αποδώσει τουλάχιστον έναν αξιοπρεπή συνθετικό φόρο τιμής στη χρυσή εκείνη δεκαετία. Και, ευτυχώς, οι Radio Moscow καταφέρνουν αρκετά περισσότερα με το νέο τους άλμπουμ.

Οι επιρροές τους, παραμένοντας σχεδόν ίδιες από την αρχή της πορείας τους κι ενισχυμένες ως προς τον psych παράγοντα μετά και την κυκλοφορία της συλλογής "3 & 3 Quarters", συμπεριλαμβάνουν ονόματα όπως οι Blue Cheer, οι Grand Funk Railroad, οι Led Zeppelin και οι Deep Purple, με το μουσικό περιεχόμενο να ντύνεται με έναν παλιακό ήχο και να είναι αναμενόμενα καθοδηγούμενο από τις κιθαριστικές εξάρσεις του mainman τους καθ’ όλη την (περίπου σαραντάλεπτη) διάρκεια του.

Πάντως, ενώ το υλικό δεδομένα έχει τις προδιαγραφές για να ξεχωρίσει, εν τέλει δεν καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή ακέραιο, με το κυρίως πρόβλημα να βρίσκεται στις κάπως μονόπλευρες ερμηνείες του Griggs, που μετά από κάποιο σημείο κουράζουν με την προβλεψιμότητα τους. Δευτερευόντως, προσωπικά προβληματίστηκα και με τον guitar driven χαρακτήρα του δίσκου, από την άποψη πως ενώ τα κιθαριστικά θέματα και τα leads του άλμπουμ είναι κατά βάση εμπνευσμένα, υπάρχουν σημεία τους που απλώς ανακυκλώνουν το ίδιο πεντατονικό παίξιμο ξανά και ξανά, με ορισμένα συνθετικά τμήματα να μοιάζουν δομημένα μονάχα για να αποτελέσουν υπόβαθρο για κιθαριστικούς αυτοσχεδιασμούς.

Νιώθω πως η μπάντα αδικεί τον εαυτό της σε αυτήν τη νέα της προσπάθεια, πόσο μάλλον όταν διαθέτει σχεδόν ό,τι χρειάζεται (καλές συνθετικές ιδέες, αχαλιναγώγητο κιθαρίστα και σφιχτοδεμένο rhythm section) για να κυκλοφορήσει κάτι πραγματικά άξιο διθυράμβων. Μέχρι να τα καταφέρει όμως, το "New Beginnings" δεν είναι διόλου κακό για αυτό που είναι, μα δύσκολα θα κρατήσει το ενδιαφέρον πέραν των πρώτων ακροάσεων που ο εντυπωσιασμός υπερισχύει της ουσίας.