Queen + Paul Rodgers

Την ημέρα που το αμούστακο, τότε, παιδί, με το όνομα Farrokh Bulsara (Freddie Mercury) από την Ζανζιβάρη της Τανζανίας, πάτησε το πόδι του στο Λονδίνο η τέχνη αυτή που βασίζεται στην ακολουθία μαύρων στιγμάτων σε πέντε οριζόντιες γραμμές απέκτησε ένα από τα πιο αγαπημένα της τέκνα. Μαζί με μερικά από τα αδέρφια του, που έτρεφαν κι αυτά μια ιδιαίτερη σχέση με την μητέρα τους, αποφάσισαν ότι ο κόσμος πρέπει να αλλάξει. Κι όποιος θεωρεί ότι ο πλανήτης που ζούμε θα ήταν ίδιος χωρίς αυτή την οικογένεια τότε μάλλον έχει περάσει τα τελευταία 37 έτη σε ένα γαλαξία πολύ-πολύ μακριά από εδώ.

Τα χρόνια πέρασαν και το σήμερα μοιάζει να κοιτά νοσταλγικά το χτες. Αυτή η νοσταλγική διάθεση όμως είναι το χαλί που πάτησε ο δόκτωρ Brian May για να φτάσει στην πόρτα του κυρίου Rodgers. Το κουδούνι χτυπά και το ασπρόμαυρο όνειρο παίρνει χρώμα. Η φαντασία γίνεται σκέψη, η σκέψη γίνεται αντικείμενο συζήτησης κι αφού περνά από την πλατεία που ονομάζεται «Φήμη», η πορεία της έννοιας που κάποιοι την ονόμασαν Queen παίρνει σήμερα μια νέα υπόσταση.

Το τρίο των May, Taylor, Rodgers αποφασίζουν ότι ο κόσμος χρειάζεται ένα νέο ταρακούνημα, μια νέα ώθηση που αν και δεν πρόκειται να αλλάξει την πορεία του, παρόλα αυτά θα περάσει με ένα νέο πιο έντονο μελάνι λέξεις όπως «αρμονία» , «συναίσθημα», «πάθος» και «σεβασμός». Όλα αυτά μεταμορφώνονται σε μελωδικές γραμμές και παίρνουν την μορφή του ψηφιακού δίσκου ώστε το όνειρο να γίνει καθημερινότητα. Και λέω καθημερινότητα γιατί από την στιγμή που το "Cosmos Rocks" έλαβε την θέση του στο pick up (αγαπάμε το βινύλιο γαρ), έλαβε ταυτόχρονα και μια περίοπτη θέση στην ζωή μου. Κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό τότε δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω, αλλά ο άνθρωπος εκείνος που από κατατρεγμένος πρόσφυγας κατέληξε σήμερα να θεωρείται μια από τις σπουδαιότερες μορφές του προηγούμενου αιώνα, μας δίδαξε ότι η υπερβολή πολλές φορές είναι το εργαλείο εκείνο που θα κάνει τον παρατηρητή να προσέξει αυτό που θες να παρουσιάσεις.

Το εξώφυλλο του album ήταν το πρώτο στοιχείο του με το οποίο ήρθα σε επαφή. Το σφίξιμο που αισθάνθηκα στο στομάχι μάλλον ήταν ενδεικτικό της μέγιστης απογοήτευσης. Ευτυχώς, όμως, η αίσθηση της όρασης δεν είναι εκείνη που προέχει στην μουσική. H δεύτερη επαφή με το album ήταν το single "C-Lebrity", αν εξαιρέσουμε ασφαλώς το "Say It’s Not True" που έχει «δει» εδώ και πολύ καιρό το φως της δημοσιότητας, και οι αρνητικές σκέψεις υπερτερούσαν σαφώς της υπέρμετρα θετικής διάθεσής μου. Κι όμως η ευχάριστη έκπληξη δεν άργησε να λάβει χώρα. Ένα σύνολο δεμένο πάνω σε βασικές αρχές που κάνουν ακόμα και τις αδύναμες στιγμές, όπως είναι οι προαναφερθείσες να μοιάζουν ψήγματα, που όχι μόνο συγχωρούνται ,αλλά λαμβάνουν και την θέση τους σαν πινακίδες που σε οδηγούν στον προορισμό σου, που αν και φαινομενικά είναι το τέλος του album δεν είναι άλλο από την ίδια του την αρχή. Ένας φαύλος κύκλος που δεν θες να αποκτήσει ποτέ του γωνία.

Με την πρώτη κιόλας συνολική ακρόαση μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι το album έχει μια πολύ γερή δόση από…. Rodgers. Η συνταγή, γράφτηκε με βασικό συστατικό τις φωνητικές και εκτελεστικές δυνατότητες του σπουδαίου αυτού μουσικού. Αυτό δεν θα μπορούσε παρά να έχει ως αποτέλεσμα να παραμεριστούν πολλά από τα στοιχεία που θα ήθελαν ίσως οι May και Taylor να εντάξουν σε ένα δίσκο κάτω από το βαρύ όνομα του ιστορικού group.

Η χρησιμοποίηση του ονόματος των Queen κρίθηκε από πολλούς ως καταχρηστική. Από κάποιους χαρακτηρίστηκε ακόμα και ως ασέβεια προς τους δύο μη συμμετέχοντες. Η λύση δόθηκε με την προσθήκη του γνωστού αριθμητικού συμβόλου και το όνομα του «νέου» τραγουδιστή. Το ίδιο το αποτέλεσμα, λοιπόν, έρχεται να δικαιώσει αυτούς που αποφάσισαν κάτι τέτοιο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι μπορεί να κυκλοφορήσει ένα νέο "Night At The Opera". Δεν θα μπορούσα καν να φανταστώ ένα νέο "Jazz". Ο Freddie δυστυχώς δεν υπάρχει ανάμεσα μας , κι αυτό είναι μεγάλο πλήγμα. αλλά η μουσική προχωρά και σπουδαίες καλλιτεχνικές προσωπικότητες όπως είναι οι τρεις αυτές που μας απασχολούν στο παρόν κείμενο ,έχουν αποδείξει περίτρανα ότι βλέπουν μπροστά με αστείρευτο σεβασμό στο παρελθόν τους αλλά και στους ανθρώπους που τους θαυμάζουν όλα αυτά τα χρόνια.

Γερές δόσεις από blues με τον Paul Rodgers να ξυπνάει κάθε ερμηνευτική του δεινότητα προσφέροντας μας συναισθηματισμό και εκρηκτικότητα όπου και όταν είναι απαραίτητο. Όταν πιάνεις τον εαυτό σου όμως να ταξιδεύει σε εποχές όπου οι Free μεσουρανούσαν τότε ο χαρακτηριστικός ήχος της κιθάρας του May έρχεται να ανατρέψει τα δεδομένα. Μελωδικές «φρασούλες» που δένουν αρμονικότατα με τα ρυθμικά του Taylor αναδεικνύουν τις νέες αυτές συνθέσεις ως κάτι το καινούριο κάτι το πρωτόγνωρο που όμως έχει χτιστεί από πέτρες που βρέθηκαν σε παλιά κτίσματα που έμοιαζαν να χάνουν την λάμψη τους λόγω του χρόνου.

Η παραγωγή του album έχει βασιστεί κατ’ εμέ στις άνωθεν σκέψεις φέρνοντας τον Rodgers αρκετά «μπροστά» δημιουργώντας ένα μεγάλο κενό πίσω του που μοιάζει να γεμίζει ιδανικά με τις ενορχηστρώσεις του Brian May, ο οποίος αναζήτησε με επιτυχία την χρυσή τομή ανάμεσα στην ιδανική μουσική επένδυση και στην αμεσότητα προς τον ακροατή. Σαφές παράδειγμα αποτελούν οι υπέροχες μπαλάντες που υπάρχουν στο “The Cosmos Rocks” όπως είναι τα "Small" και "We Believe" που η απλότητά τους σε κερδίζει αμέσως δίχως να σου αφήνει περιθώρια αναζήτησης του περίπλοκου σε θέμα συνθέσεως, ενορχήστρωσης ή εκτέλεσης που θα έχεις την δυνατότητα ,κάλλιστα όμως, να συναντήσεις σε ένα διαφορετικό σημείο του album. Θεωρώ μάλιστα ότι και η στιχουργική πλευρά του δίσκου είχε αυτό το σκεπτικό. Η απλότητα με την οποία είναι γραμμένοι οι στίχοι δεν συνάδει φαινομενικά με την ερμηνεία τους αλλά η αμεσότητα επιτυγχάνεται απόλυτα, με τον ακροατή να θέτει εαυτόν στην θέση του Rodgers που άλλοτε πονά για τις λάθος επιλογές του κι άλλοτε σπεύδει να τονίσει ότι δεν πιστεύει στα "Voodoo" (!). Η «πολυπολιτισμική» διάθεση του album οδηγεί ακόμα και στην Gospel μουσική που σαν γεγονός δεν εντυπωσιάζει καθώς μιλάμε για τους Queen, αλλά ο συνδυασμός της με την reggae στο "Call Me" με αφήνει απλά εκστασιασμένο μπροστά στην δημιουργικότητα και την απαράμιλλη αισθητική των συντελεστών του έργου αυτού.

Το "The Cosmos Rocks" δεν είναι ένα album που μπορεί να σταθεί μόνο του στην μουσική ιστορία. Αυτό όμως που μπορώ να υπερασπιστώ με σιγουριά είναι ότι το album αυτό κρύβει μέσα του την ιστορία αυτή. Δε νομίζω μάλιστα ότι θα ήταν το album που θα έκανε έναν άνθρωπο που δεν έχει ακούσει ποτέ του rock μουσική να ξεκινήσει τώρα το ταξίδι αυτό. Αυτό όμως που μπορώ να υπερασπιστώ με σιγουριά είναι ότι θα κάνει τους ανθρώπους που έχουν ακούσει έστω και «μία rock νότα» στην ζωή τους να ανατρέξουν σε αυτή σαν βάση, σαν εκκίνηση ενός νέου ταξιδιού.