Primal Scream

Στα 31 χρόνια ζωής τους, οι Primal Scream πάντα εμφανίζονταν έτοιμοι για πόλεμο. Και για χορό. Και για λίγο rock 'n' roll. Ο Bobby Gillespie και η παρέα του, ουδέποτε έκρυψαν την αγάπη τους για αλλαγή, η οποία ερχόταν ανεπαίσθητα από ένα σημείο και μετά, καθώς απλά γούσταραν πολλά και διαφορετικά είδη.

Αcid house στο κλασικό "Screamadelica", το οργιαστικό και εκκωφαντικό ηχητικά (και κορυφαίο τους) "XTRMTR", άμεσα rock hits με τα "Rocks" και "Jailbird". Και ξανά από την αρχή. 
Τρία χρόνια μετά το καλό "More Light", ο 11ος δίσκος τους "Chaosmosis", παρά την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ευρώπη, μιλά για την αγάπη, με αρκετή εσωτερικότητα πιθανότατα ως ένα fun αντίδοτο. Η αρχή με το μακρινό «ξαδελφάκι» του "Movin' on Up", το φάνκι "Trippin' On Your Love" με τις Haim στα φωνητικά, ορίζει πως ο δίσκος θα είναι -περισσότερο- φωτεινός από κάθε άλλον δικό τους.

Μπορούν να γράψουν -όποτε θέλουν- ένα pop hit. Το "Where the Light Gets In" με την Sky Ferreira είναι εθιστικό όπως και η goth-pop του σπουδαίου "100% or Nothing". Ακόμα και η απλή (και όχι απλοϊκή) άσκηση στις synth εποχές με το "(Feeling Like A) Demon Again".

Ο Bobby χαλαρώνει στο "Ι Can Change" και συνοδεία ακουστικής κιθάρας στο "Private Wars", με το φαλτσέτο στη φωνή να παραμένει αναλλοίωτο. Aκόμα και η αστοχία στο άνευρο ενώ μάλλον στόχευε στο αντίθετο, "Carnival Of Fools", δεν δείχνει παράταιρη, καθώς οι μελωδικές γωνίες του δεν το αφήνουν να χαρατηριστεί κακό...

Στα "When the Blackout Meets the Fallout" και "Golden Rope" ανεβαίνουν οι ταχύτητες (το σύντομο "Blackout..." είναι ότι πιο κοντινό στο "XTRMTR") ενώ το τελευταίο "Autumn In Paradise" είναι ένα υπέροχο άσμα, που θα ζήλευσαν σίγουρα και οι New Order.

Στην τέταρτη δεκαετία ζωής τους, οι Σκοτσέζοι δείχνουν να αντέχουν τη σύγκριση με το ένδοξο παρελθόν, να θέλουν να παραμένουν σύγχρονοι, να γράφουν απλά τραγούδια, ποτέ όμως με τα δύο πόδια τους στο «διαβολικό» mainstream.