Portrayal Of Guilt

Δεν έχει τύχει να γνωρίσω τον Διάβολο - ή ακόμα κι αν τον έχω γνωρίσει, περισσότερες λεπτομέρειες δεν είναι της παρούσης - είναι όμως γνωστό ότι αρέσκεται στις μεταμορφώσεις. Από αυτή την άποψη, οι Portrayal Of Guilt παίζουν «διαβολική» μουσική πριν κυκλοφορήσουν το παρόν άλμπουμ, έχοντας ήδη διανύσει στην εξάχρονη ιστορία τους την πορεία από το screamo στο blackened sludge κι αλλάζοντας συχνά μουσικά πρόσωπα, ακόμα κι εντός των τραγουδιών τους. Το "Devil Music" πάει ένα βήμα παραπέρα και διαλέγει να δει τα πράγματα μέσα από μία νέα, ασπρόμαυρη οπτική.

Αυτό εδώ το πείραμα βασίζεται σε μια απλή ιδέα: η μπάντα γράφει και παρουσιάζει πέντε νέα τραγούδια στην πρώτη πλευρά του άλμπουμ και στην δεύτερη τα επεξεργάζεται ξανά με διαφορετική, neoclassical ενορχήστρωση. Ανέφερα την λέξη πείραμα διότι θεωρώ πως το trio από το Austin του Texas, δεν έχει πραγματικά εξωμεταλλικές contemporary ανησυχίες. Οι κλασικότροπες εκδοχές των τραγουδιών διατηρούν παραδόξως μια μεταλλική ματιά και ίσως το όμορφο short film που φτιάχτηκε από την Emmanuella Zachariou - που αποτίνει φόρο τιμής σε διάφορα μεσαιωνικά και διαβολικά horror classics - να ήταν και η βασική ανάγκη πίσω από αυτό το project.

Στις σκληρές τους εκδοχές, τα τραγούδια του "Devil Music" συνεχίζουν από εκεί που κατέληξε το "Christfucker" με τις screamo, hardcore και black metal τεχνοτροπίες να συμπλέκονται με τρόπο ευθύ και καλοδουλεμένο. Όταν τα τραγούδια είναι σύντομα - τα "One Last Taste Of Heaven", "Untitled" και "Burning Hand" - το γκρουπ ακούγεται πιο πειστικό και ορμητικό, με το "Burning Hand" ειδικά να κλείνει στο φινάλε λιγάκι το μάτι στο alternative rock. Οι πιο μεγάλες συνθέσεις - τα "Where Angels Come To Die" και το ομώνυμο - έχουν κι αυτά τις στιγμές τους, συνολικά όμως δεν είναι τόσο συμπαγή. Έχω την αίσθηση πως και οι κατάσκοποι μας στο Roadburn είδαν μια μπάντα που προσπαθεί μάλλον να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα.

Η κλασικές εκδοχές των τραγουδιών θα έπρεπε κανονικά να με ενθουσιάσουν. Πράγματι, το κουαρτέτο εγχόρδων, το French Horn, η tuba και το ακουστικό μπάσο φτιάχνουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση που ενισχύουν κατά πολύ την δαιμονική αίσθηση των τραγουδιών - μην υποτιμάς τις σκοτεινές δυνατότητες του chamber rock! Η διαφωνία μου εδώ βρίσκεται στα σκληρά φωνητικά του Matt King (ακριβώς τα ίδια όπως και στις metal εκδοχές των τραγουδιών) που, ενώ θα έπρεπε να βοηθάνε την αισθητική αμφισημία των neoclassical εκδοχών, τελικά μάλλον την υποδαυλίζουν. Νομίζω πως σε αυτή την περίπτωση, ορχήστρες και extreme φωνητικά δεν ταιριάζουν και η μουσική θα ήταν πολύ πιο λειτουργική αν ήταν instrumental.

Ακόμα και με αυτές τις επισημάνσεις και τις αδυναμίες, το "Devil Music" είναι σε στιγμές ένα εντυπωσιακό άλμπουμ που θα αγγίξει όσους ήδη γνωρίζουν για το τί είναι ικανό αυτό το γκρουπ. Λειτουργεί ακόμα πιο εντυπωσιακά ως δήλωση: είναι σαν οι Portrayal Of Guilt να μας λένε ότι δεν είναι καλή ιδέα να τους βάλουμε σε κουτιά και πως είναι ικανοί για το καλλιτεχνικά απροσδόκητο. Οι βιβλικές, διαβολικές ιστορίες έκπτωσης στους στίχους του "Devil Music" διατηρούν μια δυσκολία στην νοηματική τους αποκωδικοποίηση, οι μεφιστοφελικές τους βλέψεις περί τέχνης όμως είναι καθόλα ευπρόσδεκτες.

Bandcamp