Poets Of The Fall

Clearview

Insomniac (2016)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 17/10/2016
Όμορφο εναλλακτικό rock, έτοιμο για singles και ραδιόφωνο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα τελευταία χρόνια οι Poets Of The Fall έχουν καθιερωθεί ως ένα από τα αγαπημένα one-hit wonders του τοπικού ραδιοφώνου. Την πρώτη φορά που έτυχε να τους πετύχω σε ανύποπτο χρόνο, ξαφνιάστηκα και χαμογέλασα. Παρόμοια αντίδραση είχα κάνα-δυο φορές ακόμα, μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει. Από τη στιγμή, όμως, που ήρθε η συνειδητοποίηση ότι θα έμπαινε στο rotation της λίστας μόνο αυτό το ένα τραγούδι, που κυκλοφόρησε πριν από περίπου μια δεκαετία, το χαμόγελο συνοδεύεται από ένα ανεπαίσθητο γέλιο.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα βέβαια να ακούσω το "Carnival Of Rust", ούτε στο ραδιόφωνο, ούτε πουθενά αλλού. Το κομμάτι είναι πανέμορφο και ο ομώνυμος δίσκος παρομοίως. Το ζήτημα είναι ότι από το "Late Goodbye" που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες του δεύτερου Max Payne και το "Signs Of Life" που το ακολούθησε, οι Φινλανδοί παραμένουν από τις πιο σταθερές μπάντες που κινούνται στον χώρο του mainstream μελωδικού/soft rock. Κάθε κυκλοφορία τους, πέρα από κάποιες αναμενόμενες μικρές διακυμάνσεις, στέκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα κι έχει τουλάχιστον δυο-τρία δυνητικά χιτάκια που θα μπορούσαν να ακουστούν από το ευρύ κοινό.

Από την άλλη πλευρά, για να μην τα ρίχνουμε όλα στα εγχώρια μέσα, μιλάμε για ένα συγκρότημα που ενώ έχει ξεκάθαρα εμπορικό ήχο, δεν έχει καταφέρει να κάνει ιδιαίτερη επιτυχία πέρα από τις βόρειες χώρες, τη Γερμανία και λίγες ακόμα περιοχές. Όχι εντελώς παράλογα, αφού ο ήχος τους πέφτει μακριά από indie φόρμες και δεν στέκεται με αυστηρούς όρους στο τυποποιημένο αμερικάνο-alt ύφος. Επιπλέον, τα φωνητικά του Marko Saaresto παρότι χαρακτηριστικά είναι τουλάχιστον ιδιότροπα, ενώ η προφορά πιθανότατα να ξενίζει τους βρετανόφωνους. Όχι ότι η παρουσία του πάει πίσω, βέβαια.

Πέρα από τα παραπάνω πάντως, οι Poets Of The Fall έχουν φτιάξει ένα χαρακτηριστικό ύφος, και η νέα τους κυκλοφορία δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα από αυτό. Το "Drama For Life" δικαίως επιλέχθηκε ως πρώτο single, με το κολλητικό ρεφρέν και το κιθαριστικό στήσιμο να παραπέμπουν σε "Revolution Roulette" με την καλύτερη δυνατή έννοια. Εξίσου όμορφα τα "The Game" και "The Child In Me", με το πρώτο να στέκεται περισσότερο σε AOR στοιχεία και το δεύτερο σε ηλεκτρονικο-εναλλακτικά. Ασφαλής επιλογή single θα είναι το "Once Upon A Playground Rainy" που έχει κάτι από τον αέρα του δίσκου που τους καθιέρωσε στον μουσικό χάρτη. Προς το τέλος του άλμπουμ ξεχωρίζουν οι μπαλάντες "The Labyrinth" και "Moonlight Kissed", με τις ερμηνείες να κάνουν τη διαφορά.

Στο "Clearview" η εξάδα από το Ελσίνκι κινείται σε γνώριμα για εκείνη μονοπάτια. Οι ισορροπίες αλλάζουν κάπως σε σχέση με τα "Jealous Gods" και "Temple Of Thought", θυμίζοντας σε σημεία την παλιότερη περίοδο της μπάντας. Οι πειραματισμοί διατηρούνται στο ελάχιστο και οι συνθέσεις είναι αναμενόμενα στημένες με βάση τις μελωδίες του Saaresto. Όσοι δεν τους συμπαθούν δύσκολα θα αλλάξουν γνώμη από αυτόν τον δίσκο, αλλά οι υπόλοιποι θα βρουν αρκετές όμορφες στιγμές για να τους συντροφεύσουν το φθινόπωρο και όχι μόνο.

  • SHARE
  • TWEET