Per Wiberg

Ο πολυπράγμων Per Wiberg είναι γνωστός ως ο πληκτράς των, αγαπημένων στη χώρα μας, Spiritual Beggars, αλλά και για το πέρασμά του από την ίδια θέση στους Opeth επί περίπου μια δεκαετία. Ταυτόχρονα, διατηρεί τους King Hobo, με τους μόλις έβγαλε τον δεύτερο δίσκο, ενώ συμμετέχει και στους Kamchatka, στους οποίους εκτελεί χρέη μπασίστα. Αν μη τι άλλο, συνυπολογίζοντας και τις πολυάριθμες guest συμμετοχές του σε δουλειές άλλων καλλιτεχνών, πάντα ασχολείται με κάποια μπάντα. Φέτος, μετά από δεκαετίες καριέρας, ήρθε η ώρα να βγάλει και τον πρώτο του προσωπικό δίσκο.

Δεδομένου ότι πάντα μου φαινόταν ενδιαφέρων μουσικός (και τύπος), το ντεμπούτο του ήταν ένα άκουσμα που περίμενα- ειδικά μετά την πρόγευση που πήραμε πριν λίγους μήνες, οπότε και κυκλοφόρησε το όμορφο "Get Your Boots On". Το αποτέλεσμα μπορώ να πω ότι δικαίωσε αυτήν την προσμονή.

Η εισαγωγή πλήκτρων του "Let The Water Take Me Home" μας έχει δώσει την πρώτη γεύση. Το κομμάτι, ταιριαστά με τον τίτλο του, έχει μια ρυθμικότητα που δημιουργεί μια αίσθηση ροής, ενώ τα φωνητικά είναι λίγο υπνωτιστικά. Το "Anywhere The Blood Flows" είναι το πρώτο από τα δύο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια γύρω από τα οποία θα έλεγα πως είναι χτισμένος ο δίσκος. Με αρκετά groovy πρώτο μισό, περνάει από ένα φίλτρο τύπου Rick Wright εποχής "Animals" και στο τέλος κλιμακώνεται ένα hard rock ξέσπασμα, το οποίο οδηγεί στο τελείωμα.

Στο αργόσυρτο "Pass The Fear" που ακολουθεί, τα πλήκτρα κυριαρχούν και προσδίδουν από την πρώτη στιγμή μια σκοτεινή, μελαγχολική βιομηχανική ατμόσφαιρα που δε φεύγει ποτέ. Το "Get Your Boots On", όπως άλλωστε είχαμε πει πρόσφατα, είναι ίσως το πιο ευθέως rock κομμάτι του δίσκου, με χαρακτηριστική μπασογραμμή και πιασάρικο ρεφρέν

Στο ατμοσφαιρικό, γεμάτο layers "Pile Of Nothing" ακούμε και βαριές κιθάρες, ενώ τα τα φωνητικά της Billie Lindahl ρεφρέν το ξαλαφρώνουν λίγο. Τέλος, στο πρώτο μισό του "Fader" που κλείνει τον δίσκο, ο Per τραγουδά γλυκά, συνοδευόμενος από ποικιλία πλήκτρων και κρουστών. Μετά από ένα ήρεμο σημείο όμως, έρχεται η κορύφωση, με τα τύμπανα του Lars Sköld να έχουν σημαντικό ρόλο σε αυτή.

Η κυρίαρχη εντύπωση που αποκομίζει κάποιος ακούγοντας και εμπεδώνοντας τον δίσκο, συνίσταται στο ότι είναι φανερό και πασίδηλο πως τα πλήκτρα είναι το πραγματικό lead όργανο και πρωταγωνιστούν σε όλα τα κομμάτια. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια συλλογή τραγουδιών σε prog rock κατεύθυνση που όμως δεν ακούγεται πομπώδης, όπως ίσως θα περίμενε κάποιος από έναν δίσκο στον οποίο πρωταγωνιστούν τα κλασσικά πλήκτρα.

Ο Wiberg απεκδύεται πετυχημένα τον ρόλο του δευτεραγωνιστή σε ένα μουσικό συγκρότημα, βγαίνει μπροστά και ανθίζει. Ας μην ξεχνάμε πως εκτός του ότι έχει γράψει τη μουσική, τραγουδάει και παίζει όλα τα όργανα εκτός από τα drums, οπότε μιλάμε πραγματικά για έναν προσωπικό του δίσκο. Με το "Head Without Eyes" να συνδυάζει ατμόσφαιρα, ένταση και θόρυβο, πασπαλισμένα με ολίγη από πειραματισμό, το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να αφεθεί να το απολαύσει. Κατά προτίμηση, στο σκοτάδι.