Pain Of Salvation

Road Salt Two

InsideOut (2011)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 22/08/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πιστοί στο ραντεβού τους οι Pain Of Salvation, ένα χρόνο μετά το πρώτο μέρος του "Road Salt" επανέρχονται δριμύτεροι με το δεύτερο μέρος της διλογίας, συνεχίζοντας να εμπνέουν το σεβασμό και την επιδοκιμασία για την πρόσφατη αλλαγή πλεύσης τους. Το "Road Salt One" είναι ακόμα πολύ φρέσκο για να περάσει στη λήθη και τη δισκογραφική ιστορία της μπάντας και ακόμα περισσότερο ένας πανέμορφος δίσκος, ο οποίος με την ομολογουμένως ενδιαφέρουσα στροφή στα '70s μας έδειξε ακόμα μια πτυχή της πολυσυλλεκτικότητας των Σουηδών.

Αν στο πρώτο μέρος του "Road Salt" μας είχε εντυπωσιάσει ακόμα μια φορά η ερμηνευτική ικανότητα του Daniel Gildenlow, ακόμα και σε τρομερά απλούστερες φόρμες, όπως φερ' ειπείν το ομώνυμο κομμάτι, στο νέο δημιούργημα ο mastermind της μπάντας εξακολουθεί να προσφέρει ζεστές, συναισθηματικές ερμηνείες, αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες χορδές του οπαδού της μουσικής του. Το "Road Salt Two" αναμενόμενα αποτελεί τη φυσική συνέχεια του πρώτου μέρους, μιας και η πλειονότητα των συνθέσεων γράφτηκε την ίδια εποχή, αλλά ηχητικά είναι και ένα βήμα παραπάνω. Περισσότερες progressive rock επιρροές, ακόμα πιο ευκολομνημόνευτες μελωδίες και μια πιο εμφανής κινηματογραφική αντίληψη.

Οι Pain Of Salvation συνεχίζουν να ηχούν ενδιαφέροντες, περιπετειώδεις και εμπνευσμένοι, σε πείσμα όσων σπεύδουν να απαξιώσουν τις προσπάθειες του Gildenlow και τη στροφή σε πιο απλές φόρμες, πάντα σε σύγκριση με τις μεγαλειώδεις κυκλοφορίες της progressive metal εποχής τους. Αν μη τι άλλο, παραείναι ξεροκέφαλος και επίμονος, ώστε να βαλθεί να αποδείξει τη συνθετική και ερμηνευτική του αξία, παρόλο που όλοι περιμένουν ένα δεύτερο "Remedy Lane" ή έστω κάτι μεγαλεπίβολο σαν το "Be". Και όμως, με βάση το "Road Salt One", η μουσική κατεύθυνση της μπάντας και η σχετικά πιο απλή προσέγγιση των συνθέσεων έκτοτε δημιουργεί το αντίθετο αποτέλεσμα, παρουσιάζοντας εν τέλει ένα σύνολο δίσκων που καλλιτεχνικά στέκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο, έστω και αν η στροφή σε καθαρές '70s φόρμες αποτέλεσε μια πεντακάθαρη δήλωση από το "Linoleum" EP. Η ιδιοφυής απλούστευση των Beatle-ικών διδαχών και η βουτιά σε progressive rock ακούσματα λειτουργεί καταπληκτικά και στο "Road Salt Two", σε σημείο που οι Pain Of Salvation φαίνεται να βρίσκονται σε μια παρατεταμένη αναγέννηση και αυτό μεταφέρεται πλέον πεντακάθαρα και επί σκηνής.

Και για να περάσουμε στις συνθέσεις, εκτός του "Mortar Grind", το οποίο μας ήταν γνωστό ήδη από το "Linoleum" EP, οι υπόλοιπες 11 κυλούν όμορφα, με μια σοφή κατανομή στη σειρά του άλμπουμ, και μετατρέπουν κάθε ολόκληρη ακρόαση σε απόλαυση (κάτι ανάλογο με το "Road Salt One" δηλαδή). Μιλάμε καθαρά για ένα άλμπουμ που στηρίζεται στο σύνολο και όχι στα επί μέρους κομμάτια, επομένως θέλει το χρόνο του. Η έναρξη και το κλείσιμο του "Road Salt Two" με δύο ορχηστρικά κομμάτια, στο ύφος κινηματογραφικού soundtrack, παρουσιάζει και κλείνει αντίστοιχα ένα άλμπουμ, το οποίο μπορεί και να χαρακτηριστεί «κινηματογραφικό». Ένα άλμπουμ που προορίζεται καθαρά για να ερωτοτροπεί με τη βελόνα του πικάπ, με μια ατμόσφαιρα που όσο και αν γυροφέρνει γύρω από το πρώτο μέρος της διλογίας, μας το παρουσιάζει σχεδόν αυτόφωτο, κοντά σε μια πιο "Be" λογική σε σημεία, αλλά και πολύ μακριά από τους Pain Of Salvation που θα περίμενε ο οπαδός να ακούσει. Μια ακόμα ωριμότερη μπάντα, με συνθέσεις που αποθεώνουν τη μελωδία, πλήκτρα που εναλλάσσονται και δημιουργούν σε στιγμές την απαραίτητη παραπομπή στις εποχές κυριαρχίας του αγαπημένου ήχου του Mellotron και μια ταιριαστή συνοχή κομματιών, ιδίως στο ξεκίνημα του άλμπουμ. "Conditioned", "Healing Now", "To The Shoreline" και "Eleven" αποτελούν μια σαφή εικόνα των νέων Pain Of Salvation και της ηχητικής τους στροφής. Όπως είπαμε, η απλότητα των Beatles συναντάει σε σημεία την πειραματική και ταξιδιάρικη διάθεση μιας prog folk αύρας και προσφέρει ένα κράμα που ακούγεται διαχρονικά ποιοτικό και υψηλής αισθητικής. Και το "The Physics Of Gridlock", διάρκειας σχεδόν 9 λεπτών, δεν είναι το νέο "Beyond The Pale"! Είναι κάτι διαφορετικό για Pain Of Salvation, ενώ ο Daniel εξασκεί και τα γαλλικά του...

Ο Daniel Gildenlow και η παρέα του φαίνεται να το κερδίζουν το στοίχημα. Δύο δίσκοι που αλληλοσυμπληρώνονται, εκφράζουν τις αντιθέσεις και πέρα από το κλασικό άσπρο / μαύρο εξώφυλλο, τελικά περιέχουν πολύ καλή μουσική. Είτε αποφασίζουν να βολτάρουν από τα λημέρια του progressive rock, είτε δανείζονται pop (με την κλασική έννοια) μελωδικά περάσματα, είτε πρωταγωνιστεί η ερμηνευτική δύναμη του Daniel, η μπάντα συνολικά ακούγεται αναγεννημένη. Αν το "Road Salt One" σας φάνηκε ένα άλμπουμ που είχε να δώσει πράγματα και παρουσίασε μια ακομπλεξάριστη μπάντα σε αναζήτηση νέας, μη τετριμμένης ηχητικής ταυτότητας, χωρίς να δεσμεύεται από τις παρελθοντικές κατακτήσεις της, τότε το "Road Salt Two" θα σας κερδίσει αμέσως με τη ζεστασιά και την ποικιλία των ήχων του.
  • SHARE
  • TWEET