Oz Noy

Ο Ισραηλινός κιθαρίστας Oz Noy σαν όνομα σαφώς και στους περισσότερους δε λέει τίποτα το ιδιαίτερο. Για το λόγο αυτό στο εξώφυλλο κάτω από το όνομά του φιγουράρει μία λίστα μουσικών που τον πλαισιώνουν στο "Schizophrenic" μήπως και δελεαστεί ο πιθανός αγοραστής του CD. Η λίστα αυτή περιλαμβάνει από γνωστούς μουσικούς όπως ο Steve Lukather και ο David Weckl μέχρι καταξιωμένους session-άδες όπως ο Will Lee, ο Anton Fig, o Keith Carlock ή ο Ricky Peterson.  Έστω και αν αποκτήσει κανείς αυτό το CD για αυτήν την αφορμή, χαμένος δε θα είναι.

Παρά τη σημαντική παρέα που τον συντροφεύει στη τέταρτη προσωπική δουλειά του, ο Oz Noy είναι αναμφίβολα ο πρωταγωνιστής του άλμπουμ. Εννέα δικές του συνθέσεις και η funk fusion κατεύθυνση της κιθάρας του κυριαρχούν στο άλμπουμ. Το παίξιμό του είναι ιδιαίτερα μεστό και ώριμο αποφεύγοντας συνειδητά την δεξιοτεχνική επιδειξιομανία και επιδεικνύοντας από την άλλη pop ευαισθησίες. Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι διστάζει να παίξει με περίπλοκους ρυθμούς και ενορχηστρώσεις ή ότι δεν προκαλεί ερωτήματα γιατί δεν έχει γίνει ευρύτερα γνωστός όπως άλλοι κιθαρίστες της γενιάς του.

Το άνοιγμα του δίσκου γίνεται με τα "Ice Pick" και "120 Heart Beats" που είναι και τα πιο εύπεπτα για τον μη εξοικειωμένο ακροατή, ειδικά το δεύτερο που χτίζεται πάνω σε ένα ροκ riff παιγμένο από τον Lukather όχι πολύ μακρινό από αυτό που ο ίδιος είχε παίξει στο "Beat It" του Michael Jackson. Ο κιθαρίστας των Toto εμφανίζεται επίσης και στην ομώνυμη του άλμπουμ σύνθεση που αποτελεί και τη καλύτερη στιγμή του δίσκου. Το funk του "Schizophrenic" διακόπτεται βίαια από τη ροκ παραμόρφωση της κιθάρας του Lukather για να μπει στη συνέχεια σε ένα απρόσμενο μελωδικό jazz μονοπάτι. Η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται τρεις φορές στα επτά λεπτά διάρκειάς του και είναι πάντα εξίσου ενδιαφέρουσα και σχιζοφρενική, για να επιβεβαιώσουμε και τον τίτλο του.

Δεν είναι λίγες και οι φορές που ρίχνει τους τόνους αλλά ομολογουμένως εκεί δεν έχει πάντα αρκετές ιδέες για να κρατήσει το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα. Για παράδειγμα το  "Jelly Blue" δε δικαιολογεί τη διάρκειά του ενώ είναι κρίμα που περιορίζει τον Weckl σε ρόλο μετρονόμου. Επίσης τα "Twice In A While", "Seven" και "Underwater Romance" αποτελούν τις  μπαλάντες του δίσκου όπου το παίξιμό του γίνεται ιδιαίτερα ρευστό, ατμοσφαιρικό  και χαλαρό αλλά και πάλι δείχνει να εξαντλεί την (πολύ) καλή του ιδέα σχετικά γρήγορα. Το "Elephant  Walk" είναι και αυτό ενδεικτικό του μίγματος επιρροών του Oz Noy αφού ξεκινά και επανέρχεται διαρκώς σε έναν σχεδόν country blues ήχο και αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του ενώ το "Bug Out" που ολοκληρώνει αυτήν την κυκλοφορία επανέρχεται στο σκληρό funk και πετάει και μία δόση fusion επίδειξης για να μην τον αμφισβητήσει κανείς (όχι ότι είχε και τίποτα να αποδείξει δηλαδή).

Είναι στιγμές που ο Oz Noy είναι εντυπωσιακός και αυτό έχει φαίνεται κυρίως όταν συνδυάζει τη τεχνική του αρτιότητα με τη συνθετική του ικανότητα. Τις υπόλοιπες φορές είναι πάντοτε εύηχος και προσανατολισμένος προς την ευχαρίστηση των ώτων χωρίς να κουράζει ιδιαίτερα ακόμα και όταν εμφανίζονται κάποιες λίγες στιγμές που χάνει την προσοχή του ακροατή. Φίλοι του είδους και μη, δώστε τη δέουσα προσοχή.