Orion's Reign

Scores Of War

Pride And Joy (2018)
Από τον Σπύρο Κούκα, 14/11/2018
Δύσκολα θα βρεθεί αρτιότερη πρόταση από το "Scores Of War" στη φετινή symphonic power παραγωγή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δηλώνω εντυπωσιασμένος κι ευχάριστα έκπληκτος, καθώς η κυκλοφορία του "Scores Of War" εμφανίστηκε σχεδόν εξαπίνης στο διάβα μου, έχοντας χάσει την όποια επαφή με τα πεπραγμένα των Orion’s Reign από το 2008, όταν και είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Από τότε μέχρι και σήμερα, υπήρξαν ενδιάμεσα κάποιες σποραδικές προσπάθειες της μπάντας με μεμονωμένα singles, χριστουγεννιάτικης θεματικής κατά κύριο λόγο, των οποίων και το ποιόν μου διαφεύγει, αλλά η ουσιαστική επιστροφή σε πλήρεις ρυθμούς δημιουργίας φαίνεται πως ξεκίνησε και πάλι με την είσοδο του Daniel Vasconcelos στις τάξεις της, το 2015.

Με τον Βραζιλιάνο ερμηνευτή να προσφέρει τη σίγουρη κι αναβαθμισμένη φωνητική σταθερά που χρειαζόταν το σχήμα για να αλλάξει επίπεδο, τα όσα παρουσιάζει το δεύτερο άλμπουμ των Ελλήνων metallers δείχνουν σαν μια όαση στη μέση της ερήμου για τον συμφωνικό/cinematic metal χώρο. Πράγματι, το πολυδιάστατο, πομπώδες και σινεματικό συνθετικό υπόβαθρο της μπάντας μετουσιώνεται σε τραγούδια ουσιώδους δυναμικής, τα οποία και δεν χάνουν το νόημα τους με το να μπουν στο «τριπάκι» της μεγαλομανούς συμφωνικής επίδειξης.

Μέσα σε όλα τα παραπάνω, το "Scores Of War" ευεργετείται επιπλέον και από τις πολύ εύστοχες (και σίγουρα επιτυχώς ενταγμένες στις ανάγκες του υλικού) guest συμμετοχές των Mark Boals, Μπάμπη Κατσιώνη (στο "Last Stand"), της Marit "Minniva" Børresen (στο "Nostos") και του «πολύ» Tim "Ripper" Owens (στον συμφωνικό/power κόμματο "Together We March"), αν και, μεταξύ μας, και δίχως εκείνες και πάλι θα μιλούσαμε για έναν μικρό δημιουργικό θρίαμβο εντός των στενών ορίων του ιδιώματος του. Άλλωστε, με κομμάτια όπως το "Freedom Is Not Negotiable" ή το "The Undefeated Gaul", κοινώς, συνθέσεις που θα ζήλευαν οι Rhapsody των τελευταίων πολλών χρόνων κι εκδοχών και που δικαιολογούν στο έπακρο το σινεματικό στοιχείο της μπάντας, δίχως να υποβαθμίζουν τον power metal χαρακτήρα της, δεν θα μπορούσε να συμβαίνει κι αλλιώς.

Για να είμαι ειλικρινής, τα τελευταία χρόνια η επαφή μου με το συμφωνικό/power metal χώρο τείνει να ατονήσει, καθώς ο κορεσμός στο ιδίωμα έχει φθάσει σε σχεδόν απελπιστικό, μη αναστρέψιμο σημείο και από τη δημιουργική κατρακύλα δεν έχουν γλιτώσει ούτε τα κορυφαία ονόματα του είδους (με πρώτους απ’ όλους - δυστυχώς - τους προαναφερθέντες Rhapsody). Έτσι, κυκλοφορίες όπως το "Scores Of War" μοιάζουν να δίνουν το φιλί της ζωής σε ένα ηχητικό παρακλάδι που αυτοκαταστρέφεται σταθερά από τη μεγαλομανία και τις παγιωμένες λογικές του, και μάλιστα αρκούμενο ως επί το πλείστον στα βασικά του υποϊδιώματος, αποδοσμένα ωστόσο πραγματικά αξιοθαύμαστα.

  • SHARE
  • TWEET