Opeth

Heritage

Roadrunner (2011)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 12/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Γενναίος δίσκος το "Heritage". Τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα από αυτό που κάποιος περιμένει από τους Opeth του 2011, αλλά και ένα άλμπουμ που παρουσιάζει έναν ηγέτη (Akerfeldt) και τη μπάντα του (Opeth) με μια σαφή, νέα μουσική στροφή. Καταρχάς, η ολοένα και αυξανόμενη δημοτικότητα της μπάντας μετά από ένα αριστούργημα σαν το "Blackwater Park", η προσθήκη της στο ρόστερ μιας πολυεθνικής και η πολλές φορές άκριτη αποθέωση επειδή ...είναι οι Opeth, δημιούργησαν μερικές παρανοήσεις. Οι Opeth δεν αποτέλεσαν ένα prog metal συγκρότημα. Ακόμα και όταν άρχισε ο όρος να επανέρχεται στη μόδα, ο Steven Wilson να τους βάζει σε καλούπι και ο Mike Portnoy να τους προσκαλεί στην "Progressive Nation" περιοδεία, οι Opeth παρέμεναν μια μπάντα με ετερόκλητες επιρροές, σίγουρα ετερόκλητο κοινό, αλλά όχι μια αμιγώς prog μπάντα, όπως προσπαθούσε να περάσει σαν κατηγοριοποίηση.

Στα '90s, μεταξύ του "My Arms, Your Hearse" και του "Still Life", ήταν μεταξύ των ελπιδοφόρων νέων συγκροτημάτων του ατμοσφαιρικού death metal. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, πάντα υπήρχε το progressive rock στοιχείο στη μουσική της μπάντας, ακόμα και στο "Orchid" σποραδικά βρίσκεις σημεία, αλλά η δήλωση με το "Blackwater Park" και η πλήρης ένταξη των στοιχείων αυτών στη μουσική μιας κατά βάση death metal μπάντας υπήρξαν μια κίνηση που αναζωογόνησε τη σκηνή και μετέτρεψε τους Opeth από μια ελπιδοφόρα μπάντα σε πρωταγωνιστές. Και φτάνουμε στο "Heritage", τη νέα κυκλοφορία του σχήματος, μετά από μια αναμενόμενη στροφή σε κλασικούς, vintage progressive rock ήχους των '70s, με αρωγό ακόμα μια φορά τον Steven Wilson, και μια κυκλοφορία που οι Opeth ήταν πλέον απαραίτητο να έχουν στη δύναμή τους. Απαραίτητο γιατί μετά τις γνώριμες μετά-Deliverance πατέντες έτειναν προς το να μετατρέψουν τους Opeth σε προβλέψιμους. Ενδιαφέρον σε στιγμές το "Ghost Reveries", ανανεωτικό και όμορφο το "Watershed", αλλά έπρεπε να γίνει μια σημαντική αλλαγή πλεύσης. Και εφόσον η progressive rock ταυτότητα παραμόνευε κάπου σε όλες τις κυκλοφορίες τους, ήρθε πλέον η στιγμή να πάρει τα ηνία. Πλέον οι Opeth του "Heritage" είναι ένα συγκρότημα που μπορεί άφοβα να ενταχθεί στο ιδίωμα, ανεξάρτητα από τη γνωστή εμμονή του Mike σε «obscure 70-ίλες».

Στο "Heritage", λοιπόν, τα brutal φωνητικά, οι καθαρόαιμες metal συνθέσεις, οι εμφανείς Morbid Angel επιρροές πάνε περίπατο και τη θέση τους κερδίζουν όλα εκείνα τα στοιχεία που απλώς εμπλούτιζαν τη μουσική των Opeth τα τελευταία χρόνια. Mellotron, hammond, King Crimson λογική στους χρόνους και τις δυναμικές και μια -πάντα παρούσα- Floyd λογική της "A Saucerful Of Secrets" πειραματικής περιόδου. Ο Akerfeldt επιτέλους, μετά από τα hints που άφηνε κατά καιρούς στις απαιτητικές συνθέσεις, σπρώχνει τον Andrew Latimer που κρύβει μέσα του στα άκρα και σε κομμάτια σαν το "Slither" ή το "Folklore" δημιουργεί άψογες εντυπώσεις στη μελωδική αυτή νέα διαδρομή. Κρουστά (του Alex Acuna των Weather Report), φλάουτο, vintage κιθάρες βέβαια, ενδιαφέρουσα παραγωγή του ίδιου του Mike και μίξη του Wilson.

Από την άλλη, το "Heritage" ως η πρώτη αμιγώς progressive rock προσπάθεια του Akerfeldt και της παρέας του, ενώ περιέχει σίγουρα κάποιες στιγμές μαγείας, ίσως να ήθελε το κάτι παραπάνω σε άλλες στιγμές που οι συνθέσεις από παραφορτωμένες με ιδέες περνάνε σε πιο minimal επίπεδα και αφήνουν την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Αυτό ενδεχομένως και να 'ναι το στοιχείο που έμεινε από τη σχετικά ομαλή μετάβαση στα νέα δεδομένα. Ίσως η metal λογική που διάνθιζε τις πολύπλοκες συνθέσεις του "Watershed", για παράδειγμα, να παρέμεινε σε νέα μορφή. Επίσης, αν και τα καθαρά φωνητικά στους Opeth ανέκαθεν ήταν καταπληκτικά (βλ. "Damnation"), στο νέο άλμπουμ τείνουν προς το υπερβολικά υποτονικό. Υπάρχουν οι ατμόσφαιρες, οι μελωδίες, τα περάσματα που επιζητούν παθιασμένες ερμηνείες, οι οποίες όμως δεν έρχονται.

Παρ' όλα αυτά, η αναμενόμενη  αλλαγή πλεύσης στο "Heritage", οι λίγες παραπάνω στιγμές που αφήνουν την αίσθηση που λέγαμε και η εκτελεστική προσπάθεια σε χωράφια που «ναι μεν, αλλά» για άλλοτε, δίνουν την εντύπωση ότι οι Opeth βρίσκονται σε μια φάση αναγέννησης. Όχι ότι η έμπνευση, η συνθετική δεινότητα του Mike και η αίσθηση του μεγαλείου που αναδείκνυαν οι προηγούμενες κυκλοφορίες τους τούς εγκατέλειψε, απλά μια τέτοια αλλαγή τούς δίνει το κίνητρο να συνεχίσουν να προσφέρουν καλή μουσική φυσικά και ο Akerfeldt να βγάζει τις επιρροές και την κάψα του μέσα από την ωριμότητα κομματιών σαν το "The Lines In My Hand".

Ως οπαδός του progressive rock και ακροατής των Opeth πριν την «progressive-οποίηση», το "Heritage" με ικανοποιεί εν μέρει και στα δύο παραπάνω. Οι Opeth προσπαθούν να ξαναγίνουν απρόβλεπτοι και περιπετειώδεις, βασιζόμενοι στη μεγάλη των '70s σχολή. Απολαυστικός δίσκος, θέλει το χρόνο του για να κάνει το κλικ, αλλά δεν πρόκειται για το αριστούργημα της μπάντας. Αν το "Heritage" αποτελεί την απαρχή μιας νέας, περιπετειώδους πορείας των Σουηδών, τότε αναμένεται να αποτελέσει ένα εκ των σημαντικών άλμπουμ τους. Οι Opeth αλλάζουν και εσείς καλείστε να τους ακολουθήσετε στο νέο αυτό μονοπάτι, ανεπηρέαστοι από το γεγονός ότι ενδέχεται να διχάσει τους οπαδούς τους που αρέσκονται στην heavy πλευρά της μουσικής τους. Και φυσικά δεν πρόκειται για το "Damnation pt.2".

  • SHARE
  • TWEET